IK BEN KWAAD, NEE WOEST! Laat dit alsjeblieft niet normaal zijn!

Mijn net 71 jaar geworden tante, is terminaal ziek, getroffen door kanker en nadat zij de laatste maanden hard gestreden heeft, door middel van verschillende chemo behandelingen en bestralingen, positieve instelling en vol vertrouwen, is zij nu helaas uitgeput door de pijn en daarom op nieuwjaarsdag opgenomen in het ziekenhuis. Daar wil ik even iets over kwijt. Ik ben namelijk verdrietig, dat is begrijpelijk, maar ook boos, nee kwaad, nee woedend!!!!!

Ze had al een geruime tijd heel veel pijn en de kerstdagen waren vreselijk voor haar, samen met haar kinderen en haar zus (mijn moeder van bijna 80), hebben ze zich zo goed en kwaad als het ging, door deze dagen heen geworsteld. Tegen het oud en nieuw weekend was de pijn niet meer te harden, injecties tegen de pijn hielpen haar niet en er werd daarom vorige week besloten om haar op 2 januari op te nemen voor o.a. pijn bestrijding.

Waarom niet eerder? Omdat er werd gezegd dat er in het oud en nieuw weekend toch niet veel gedaan zou worden. Tja, dan lig je daar maar dacht mijn tante, dan blijf ik wel thuis en wacht op 2 januari. Ze is geen klager en wil niemand tot last zijn, dus wilde ze netjes wachten tot dinsdag 2 januari.

Maar haar pijnen werden steeds erger en onverdraaglijker, ze werd ook zwakker en zwakker. Een loopje naar de toilet was voor haar een ware hel, ze kwam amper tot niet meer zelf overeind en wanneer ze geholpen werd, dan kermde ze van de pijn. Lopen ging voetje voor voetje, voeten die pijnlijk bol stonden van het vocht en die bij elke stap haar zo een zeer deden. Voeten die door mijn moeder, haar zus, telkens goed gezet moesten worden omdat ze geen kracht meer had om ze zelf goed neer te zetten, het grootste gedeelte ging ze zitten op het looprek en trok mijn moeder haar naar de stoel of het bed terug.

De pijnen waren inmiddels onverdraaglijk, niets ging meer en de arts die voor extra pijn bestrijding gebeld was, besloot daarom dat ze die dag  nog naar het ziekenhuis moest, omdat het zo toch echt niet langer ging. Ze heeft constant gehoopt dat alles toch nog goed zou komen (waarschijnlijk tegen beter weten in), maar nu voelde ze dat wanneer ze nu opgenomen zou worden, ze hoogst waarschijnlijk niet meer thuis zou terug komen. Toch wilde ze graag naar het ziekenhuis. Haar pijn was zo heftig dat ze nog maar één ding wilde, van de pijn verlost worden, hoe dan ook. Dus het wachten was op de ambulance samen met haar geestelijk gehandicapte zoon, haar dochter en mijn moeder. Haar tas stond al klaar.

De ambulance (uit Lelystad) kwam en tot grote verbazing van mijn moeder en mijn tante werd er gezegd dat zij zelf van 2 hoog naar beneden moest lopen per trap. Wat mijn moeder en mijn tante ook zeiden, ze waren onvermurwbaar en bleven er bij, ze mochten immers niet tillen van de ARBO wetgeving en iedere patient die kan staan en een beetje lopen, moest daarom zelf van de trap af. Mijn tante haalde de toilet niet eens zonder een looprek en iemand naast haar. Mijn moeder probeerde ze nog te vertellen dat mijn tante dit toch echt niet kon, maar de broeders wilden niet luisteren. Omdat ze zo graag wilde dat ze opgenomen zou worden, begon mijn tante daarom aan haar trap martelgang met alle kracht die er nog in haar was.

Dit was voor haar ondraaglijk en ze kreunde het uit van de pijn, mijn arme moeder ondersteunde haar met een huilend hart, te verdrietig om zelfs nog maar woedend over de situatie te kunnen worden. Die woede kwam daarna wel en volkomen terecht! Terwijl mijn tante de trap afstrompelde, zei één van de broeders hatelijk: “Mevrouw, we hebben nog meer patiënten, dit kan zo wel een half uur gaan duren”. Mijn tante deed zo haar best en deed er inderdaad meer dan een half uur over en daar waren de ambulance broeders dus op zijn zachts gezegd niet blij mee en lieten dit dan ook heel duidelijk aan mijn tante voelen. Je moet de gore moed toch maar hebben!

Terwijl mijn tante nog op de laatste trap was, kwamen er 2 vriendinnen van haar binnen, waarvan er eentje bij de politie werkzaam is. De beide vriendinnen schrokken zich rot en geloofden niet wat ze hier zagen gebeuren en spraken er schande van. Zij wisten ook hoe ziek mijn tante was en hoeveel pijn zij had en dat dit een vreselijke martelgang moest zijn voor haar. De vriendin die bij de politie werkt, liet haar ongenoegen heel duidelijk blijken aan de broeders, maar het leed was al geleden. Mijn tante was inmiddels helemaal kapot eindelijk beneden aangekomen.

Tot overmaat van ramp, toen mijn tante en mijn moeder eindelijk uitgeput hadden plaatsgenomen in de ambulance, hoorden ze de broeders hardop tegenover elkaar en aan de telefoon klagen en mopperen over het feit dat ze nu nog maar 4 minuten over hadden voor de volgende rit. Tja, je moet de moed maar hebben, wat een houding tegenover een terminale patiënt met zoveel pijn, die net een martelgang heeft moeten doorstaan om beneden te komen. Zo haar best heeft gedaan, niet vervelend wilde doen. Mijn tante die anders altijd haar mondje klaar had, was verdrietig en lam geslagen.

Ik heb altijd veel respect voor hulpverleners in welke vorm dan ook en ik begrijp ook dat de ARBO wetgeving de hulpverleners dingen voor schrijft en dat bepaalde zaken afgeraden worden, waaronder het tillen van patiënten, dat dit is om de hulpverleners hun rug te sparen. Maar ik meen ook te weten dat er dan andere oplossingen zijn, maar die kosten wat moeite, tijd en geld. Dus als de patiënt zelf kan lopen, laat deze dan ook maar lopen? 

Dat zal heel vaak goed gaan, best wel kunnen ook, maar in dit geval is het werkelijk heel erg onmenselijk geweest.

Ik had dit nare verhaal al van mijn moeder gehoord en vond het meteen al vreselijk. Mijn moeder die toch echt niet op  haar mondje is gevallen, huilde er om, heeft zich zo machteloos gevoeld.

Gisteravond was ik bij mijn tante in het ziekenhuis , samen met mijn moeder, omdat mijn tante had gehoord dat het nu echt voor haar op gaat houden, de laatste chemo helemaal niets voor haar had gedaan en dat ze ook nog eens vol met ontstekingen zat. Vandaag zouden ze de morfine verhogen en ze hebben haar gevraagd of ze gereanimeerd zou willen worden. Mijn tante wilde nu niet meer gereanimeerd worden of andere levens rekkende handelingen ondergaan, na dit gesprek met de arts was zij zo verdrietig, dat ze vroeg of wij wilden komen en dat hebben we dus gisteravond laat samen gedaan.

Ik ben mij kapot geschrokken, wat een zwakke en gebroken vrouw trof ik nu aan. Ik had haar nog geen 2 weken geleden nog gezien en toen zag ze er ook niet goed uit, maar het was nu al zo een groot verschil met toen. Mijn tante, ik kon duidelijk aan haar zien dat het leven uit haar aan het glijden is.

Ik gaf haar een kus en ze begon meteen over die trap en wat die broeders hadden gezegd. Het moet ook vernederend zijn geweest. Ze had helaas nog steeds heel veel pijn ondanks de morfine en gewoon stil liggen deed haar zelfs pijn. Toen wilde ze opeens toch graag zelf naar het toilet, mijn moeder en ik zijn zeker drie kwartier met haar bezig geweest om haar daar en weer terug in haar bed te krijgen. Bij elke aanraking kermde ze zachtjes van de pijn en de tranen schoten achter mijn ogen. Ik zag met lede ogen aan, dat het stukje naar de toilet van een paar meter en terug naar haar bed, haar zo veel zeer deed en haar compleet had uitgeput. Met een washandje verfriste ik haar gezicht, het had (ondanks onze hulp) haar zoveel energie gekost, te triest dit.

Opeens dacht ik weer aan wat mijn tante net als eerste tegen mij had gezegd en het verdriet van mijn moeder over de ambulance broeders en er kwam opeens een intense diepe  woede over mij heen. Wij hebben in het verleden (helaas) ook vaak met ambulance personeel te maken gehad vanwege  mijn vader en mijn ervaringen met deze mensen waren altijd zeer positief. Maar nu werd ik opeens heel erg kwaad, zo als ik haar nu zag, zo hebben zij haar ook gezien en gehoord en ze hebben haar gewoon die trappen laten afgaan en daarna ook nog even heel ongegeneerd laten voelen dat ze hun tot last was? Ik werd opeens heel kwaad, nee, ik werd opeens woest! Wat voor een broeders waren dat?

Gaan wij potverdorie zo om met ernstig zieke patiënten? Zijn wij nu helemaal van de pot gerukt! Ik ben kwaad, echt heel kwaad! Ik schaam mij er voor, dat we zo ver door schieten dat we willens en wetens, iemand zo een martelgang laten maken, omdat de ARBO ons dat voor schrijft? Zou dat echt zo bedoeld zijn? Laat alsjeblieft iemand die het kan weten mij vertellen, dat deze broeders het verkeerd hebben gedaan, toevallig, een incident, dat mijn tante het helaas niet heeft getroffen, maar vertel mij alsjeblieft dat dit niet iets is wat regelmatig gebeurd. Vaker voorkomt, alsjeblieft niet!

En dan heb ik het niet over het hufter gedrag wat beide heren hebben laten zien en horen met betrekking tot hun eigen “tijdnood”, daar is in mijn ogen geen enkel excuus voor. Het feit dat mijn tante het meteen aan mij vertelde, met de tranen in haar ogen, zegt al, hoe een nare ervaring en hoe vernederend dit is geweest. Wat een hufter gedrag! BAH!

Het belangrijkste nu, is er zijn voor mijn tante, haar laatste momenten zo draaglijk als mogelijk is, maken. Gelukkig slaat de morfine nu wel aan.

Maar alsjeblieft, laat iemand mij nu vertellen, dat wij zo niet omgaan met ernstig zieke mensen, die toevallig niet op de begane grond wonen of in een huis zonder lift en met een ambulance mee moeten. Ik heb respect voor (zich normaal gedragende) hulpverleners en ik snap best dat ambulance personeel ook om hun rug moeten denken en niet iedereen op een brancard de trappen af kunnen dragen. Maar om dan als oplossing een doodzieke van pijn creperende patiënt, dit aan te doen, kan toch niet de bedoeling zijn. Is onmenselijk en onwenselijk! Ik hoop daarom dat er iemand is die mij gaat vertellen dat dit anders kan en had gemoeten.

LAAT DIT DUS ALSJEBLIEFT NIET NORMAAL ZIJN!!!!!

Hits: 2455

23 gedachten over “IK BEN KWAAD, NEE WOEST! Laat dit alsjeblieft niet normaal zijn!”

  1. Normaal ben ik niet van het reageren maar over dit bericht wil ik wel reageren !!
    Dit is gewoon onmenselijk….hier is geen enkel positief woord voor !! Kan heel goed begrijpen dat je hier WOEST over bent.
    Heel veel sterkte voor je tante en familie.

      1. Als je zo handelt als ambulance broeder in de situatie als jij die beschrijft ben je het niet waard je hulpverlener te noemen!!
        Dat is lijden verergeren.
        Het is allemaal het ontmoedigingsbeleid van tante Rutte in de zorg bah bah en nog eens bah
        Sterkte!

        1. Dank je wel voor je reactie Linda. Gelukkig zijn dit uitzonderingen, deze broeders. Daar ga ik wel van uit. De klacht is ingediend en de GGD Flevoland stelt nu een onderzoek in. Wat betreft het traplopen, dat is een heel ander verhaal. Daar moet toch een humane oplossing voor gevonden worden in deze tijd? Een oplossing die goed is voor beide partijen, zowel voor de hulpverlening als voor de patiënt? Wanneer dit inderdaad komt door bezuinigingen, ontmoediging beleid, what ever, dan is het laatste woord hier nog niet over gezegd/geschreven. Maar eerst de reactie verder op mijn klacht even afwachten.

  2. Jezus wat een rot streek van die broeders, mijn vader werd ook door 2 man via de trap naar beneden gebracht, en die zal wel zwaarder geweest zijn als je tante, ik heb hier ook geen woorden voor! Hoe onmenselijk hebben ze je tante behandeld, is het hun onbekend dat de brandweer ook helpt in zo,n situatie?
    Ik heb je verhaal zitten lezen. En mijn hart ging steeds sneller kloppen, ik zag het zo voor me,
    En de film ging terug naar de laatste dagen van mijn man voor dat hij stierf kon hij ook niet meer lopen van de dikke opgezette voeten, laat staan dat hij dan 4 trappen naar beneden moest lopen,Van mij zouden die broeders ontslag hebben gekregen! Zijn ze nou helemaal gek geworden!Gelukkig is je tante nu in goede handen.
    Wens je tante heel veel kracht, en jullie heel veel sterkte toe de komende tijd.
    Verder zou ik deze situatie bij de huisarts van je tante aan kaarten, hoe ze behandeld is door die broeders.
    Veel liefs yvonne.

    1. Allereerst, dank je wel voor je reactie en je lieve woorden Yvonne. Naar dat dit nare verhaal bij jou ook weer moeilijke herinneringen naar boven heeft gehaald. Je hebt gelijk we moeten er verder zeker nog wat mee doen. Onze prioriteit ligt uiteraard nu bij mijn tante, bij wie vandaag gelukkig de morfine eindelijk wel zijn werk heeft gedaan. Maar ik laat het hier zeker niet bij zitten, wan dit is onwenselijk en onmenselijk en hier kan geen enkel excuus voor zijn! Je hoort/leest het nog!

  3. gewoon een klacht indienen zo schofterig dit gedrag ik zou het hier niet bij laten zitten no way wil je toch veel sterke wensen met he tante

    1. Dank je wel Hannie en dat gaan we zeker ook doen. We waren/zijn echter best intensief met mijn tante bezig, maar ik ga er zeker meer werk van maken! Je hoort/leest het nog!

  4. Het is toch echt te erg voor woorden!
    Wat een hufters zijn die broeders!!
    Hoe kunnen zij zich hulpverleners noemen!!!!
    Wat erg voor je tante en je moeder!!!
    Ik hoop dat je tante een beetje eervol afscheid kan gaan nemen..
    En voor je moeder een dikke knuffel van mij…..

    1. Dank je wel voor je reactie en tja, helaas verdienen zij met hun gedrag geen schoonheid prijs. Hier is het laatste woord ook nog niet over gezegd/geschreven.

  5. Mijn vriendin werd door de brandweer na een hartinfarct van de 3de verdiepin naar beneden ehaald. Daar stond de ambulance te wachten die haar over nam, Heel veel sterkte met uw tante en ik zou het er niet bij laten zitten,

  6. Nu ik dit weer lees breek ik weer ,mijn arme zus zo erg zo erg als dit was,geen woorden voor.Hebben deze (ziekenbroeders)zich wel gerealiseerd wat zij aanrichtten met deze manier van (hulpverlening)sorry voor alle hulpverleners die hun werk met zorg en liefde doen ,die wil ik niet te kort doen.

    1. Uiteraard is het niet de bedoeling om mensen die hun werk goed doen te schofferen, helemaal mee eens. Ik ga er van uit dat dit een incident was, maar wil dit wel zeker weten, anders zit er echt iets niet goed.

    2. Wat vreselijk tante Lies ook ik heb er geen woorden voor en dit hebben we zelf gelukkig nog nooit meegemaakt . Dikke kus en heel veel sterkte allemaal

  7. Het is afschuwelijk wat je tante heeft moeten doorstaan en absoluut niet normaal.
    De tijd die je hebt hesteedd aan het schrijven van dit blog, had je denk ik beter kunnen besteden aan het indienen van een klacht. Deze broeders moeten hier gewoon direct op worden aangesproken. Met social media bereik je een heleboel andere mensen echter niet de broeders die dit gedaan hebben. Mijn advies zou zijn: als je tijd hebt om te bloggen en te reageren op reacties dan heb je ook zeker tijd om te bellen met de ambulancedienst. Sterkte ermee!

    1. Dank je wel voor je reactie. Ik ben buiten dit blog ook bezig met een klacht tegen de broeders. Dus besteed mijn tijd goed, maak je geen zorgen. Ik vind het ook belangrijk dat andere mensen die bij de ambulance werken dit lezen, zij doen namelijk hun best en weten anders niets hiervan, vandaar dat ik de sociale media heb opgezocht. Tevens wil ik hiermee kijken of dit vaker voorkomt. Zo een blog als dit kost mij overigens niet veel tijd en voorkomt dat het in een doofpot terecht komt.

  8. Wat is dit verschrikkelijk zeg. Ik heb hier gewoon geen woorden voor. Deze ambulance broeders moeten gelijk opstouten. Ikzelf heb het 14 jaar terug ook gehad, was zo ziek kon ook niet meer lopen maar moest toch zelf de trap af. Heb toen 3mnd in het ziekenhuis gelegen. Ik wens jou je moeder en de rest van de familie en überhaupt je tante en haar kinderen heel veel sterkte toe. ❤

  9. Wat vreselijk tante Lies ook ik heb er geen woorden voor en dit hebben we zelf gelukkig nog nooit meegemaakt . Dikke kus en heel veel sterkte allemaal

    1. Ja te erg voor woorden. Wij hebben dit zelf ook nog nooit meegemaakt en dat we echt veel hebben meegemaakt dat is een ding wat zeker is. Ik wil dan ook graag geloven dat dit een incident is, maar ben helaas nog niet overtuigd. Ik wacht nu het onderzoek van de GGD af.

  10. Annelies ik begrijp je woede goed. Echt belachelijk te gek voor woorden. Als je ambulance broeder bent zal je dit toch vaak tegen komen lijkt mij. Sterkte met alles en geef Margriet n knuffel van me

    1. Dank je wel. Ik ga er ook van uit dat de meerderheid van hulpverleners dit niet zo minderwaardig hadden aangepakt. Ik vind dat ze er minstens op gewezen moeten worden en er geen enkel excuus voor is om mensen zo te behandelen. Ook vind ik dat er een goede oplossing moet komen voor het traploop verhaal, want dat is ook te idioot voor woorden! Er zullen altijd patiënten zijn die beweren dat ze niet kunnen trap lopen terwijl dit wel kan, dat geloof ik meteen. Maar dit was echt beneden alle peil! Onmenselijk!

Laat een reactie achter op lucy Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.