Vandaag zag ik een filmpje voorbij komen met kinderen die op straat speelden. Een filmpje van vroeger. Elastieken, blindemannetje, hinkelen, touwtje springen etc. Opeens kwam het besef naar boven, dat je eigenlijk bijna nooit meer kinderen op straat ziet spelen, laat staan de straat spelletjes welke wij vroeger altijd speelden. Als je ze al op straat ziet, is dat niet met gewone rolschaatsen maar met gympen met een wieltje er onder of zo…..

Dan gaan ze van A naar B er mee, maar dat ze echt er mee spelen op straat, zie je dan zelden. Waar zijn alle kinderen dan? Binnen achter de computer, met het tablet of hun eigen telefoon. Spelletjes doen ze daar tegenwoordig liever op dan buiten spelen. Maar is dat ook echt zo? Hebben ze nog wel enig idee hoe het is om samen met anderen kinderen te spelen. Niet on line maar echt buiten? Of weten ze gewoon niet beter?

Kennen ze die spelletjes eigenlijk wel? Bijvoorbeeld het spelletje “diefje met verlos”, dat was vaak één van mijn favoriete spelletjes vroeger. Eén kind dat “was hem,” zoals je dat toen zo noemde en die ging met zijn/haar handen voor het gezicht tegen een lantaarnpaal of boom aan staan (de verlos plaats) en de rest verstopte zich. De kunst was dan, je goed te verstoppen en wanneer je dacht de degene die hem was ver genoeg van de verlos plaats af was, je benen onder je kont vandaan te rennen naar die plek toe, deze als eerste aan te tikken en “buut” te roepen. Dan had je gewonnen en hoefde je “hem niet te zijn”. Lachen, gieren, brullen was dat.

Maar zo had je zo veel van die spelletjes, knikkeren met zijn allen en dan ‘s avonds je buit goed bekijken en eventueel onderling ruilen. Touwtje springen met een groot touw met zijn allen, hele kunsten werden er uitgehaald. Hinkelen, handstand tegen de muur, hoepelen, lummelen, of stoepranden met een bal. Er waren zo veel leuke spelletjes en velen van ons waren er handig in en lenig.

Je mocht vaak na het eten ook nog buiten en hoefde nooit naar vriendjes of vriendinnetjes te zoeken, die waren er altijd. Wanneer ze er (nog) niet waren, dan belde je aan en vroeg of ze buiten kwamen. Mobieltjes? Hadden we toen gelukkig nog niet, dus zocht je elkaar op en wist precies waar iedereen woonde. Naar huis gingen we wanneer we geroepen werden of ‘s winters zodra de lantaarnpalen aangingen.

In de zomer werden er kleden op de stoep gelegd en als je geluk had een teil met water, uren speelden we dan op die kleden en met dat beetje water. Pret hadden we altijd. Natuurlijk ook wel eens een ruzie, maar dan waren er altijd wel moeders/buurvrouwen die dan tussenbeide kwamen. Iedereen lette een beetje op elkaars kinderen, vaak hingen de moeders uit het raam , met een kussen onder hun armen en keken of zaten zelf lekker voor de deur. De sociale contacten waren zo compleet anders dan nu. Nu heeft iedereen heel veel FB of Instagram  “vrienden” en is men gewend daar veel op te delen. kan ook leuk zijn, maar toen hadden ze gewoon gesprekken met elkaar, terwijl de kinderen voor de deur speelden. Heel eerlijk gezegd, wel iets echter en leuker eigenlijk.

De straten leefden meer, er waren ook heel wat minder auto’s, dat natuurlijk ook. Daardoor konden de kinderen ook echt van de stoep af, midden op de straat beter spelen. Maar, ook in een straat met brede stoepen of op een woon erf, zie je tegenwoordig amper tot geen kinderen meer buiten spelen. Dus daar kan het niet alleen aan liggen.

Het is gewoon een hele andere tijd, de kinderen zijn buiten school meer op zich zelf. Natuurlijk kunnen ze op een sport, sommige kinderen zitten zelfs op meerdere sporten. Daar hebben ze uiteraard wel contact met andere kinderen, zeker wanneer dit een team sport betreft.

Maar het is ook bijna een noodzaak, dat sporten, anders zitten ze de hele dag maar achter een scherm en bewegen bijna niet. Uiteraard hebben ze op school nog wel de “speel kwartieren” en de gym lessen, maar dat is het dan ook wel. Toen ik een kind was, waren we in onze vrije tijd dus vaak lichamelijk heel actief met het buiten spelen. Ik deed daarnaast wel aan sport, maar echt noodzakelijk was dit eigenlijk niet.

Ik persoonlijk krijg soms het gevoel dat de kinderen tegenwoordig vermaakt moeten worden en dat vind ik wel jammer. Wanneer ze ergens heen moeten en ze hebben geen schermen bij zich, zoals een telefoon of een tablet, vermaken ze zich nog amper. Maar ik moet bekennen dat is ook zo bij veel volwassenen. Die zitten (ja, ik ook regelmatig, ik beken) allemaal op hun scherm te kijken, tijdens een busrit of wanneer ze ergens moeten wachten. Zelfs wanneer ze uit eten gaan, zie je de telefoons vaak naast het bord liggen en kijkt men regelmatig op het scherm. Sommige gaan uit eten en praten zelfs niet eens meer met elkaar, maar kijken wel regelmatig op hun telefoon. De kinderen zien dus eigenlijk niets anders. Het is tegenwoordig normaal dat ook de kinderen constant met hun telefoon lopen en zich alleen nog maar vermaken daarmee of met hun tablet.

Wanneer ik Lisa te logeren heb en zij is nu ruim drie jaar oud, dan gaat de t.v. alleen maar aan, wanneer zij echt heel erg moe is aan het eind van de dag en de computer blijft uit. Een tablet of telefoon heb ik hier al helemaal niet voor haar, maar wel heel veel boekjes en speelgoed. Regelmatig slaan we samen ook aan het knutselen, knippen, verven, kleien. Ze geniet daar altijd heel erg van en buiten dat het leuk is om te doen, is het ook nog eens goed voor haar motoriek. Dus het mes snijdt aan twee kanten. Niet dat ze het niet leuk vindt om filmpjes te bekijken of zo, maar knutselen vindt ze ook heel erg leuk, dus kies ik dan liever daarvoor. Het geeft soms wat rommel en je moet vaak wat meer aandacht besteden, maar ik doe dat met liefde.

Natuurlijk heb ik makkelijk praten, want ze is niet dag en nacht bij mij en ook ik ben wel eens moe en de verleiding om haar dan  even voor de buis of de computer te zetten is ook bij mij wel eens opgekomen. Maar over het algemeen hoef ik daar niet eens aan te denken, want het is gelukkig een kind wat uren goed kan spelen en zich zelf heel goed kan vermaken. Maar toch hoop ik dat ze daarnaast ook kennis leert maken met het buiten spelen. We vangen dat tegenwoordig op, door regelmatig met haar naar de best grote speeltuin hier in de buurt te gaan. Ze vindt dat heerlijk en zoekt vaak ook contact met de daar aanwezige kinderen. Meestal lukt dat wel een beetje, maar ook daar ontdek je dan dat heel veel kinderen vaak erg op zich zelf zijn. Zich wel vermaken, maar helaas slechts mondjesmaat echt met elkaar.

Ik vind het jammer, ik mis de spelende kinderen op straat……maar ben bang dat dit niet snel zal veranderen.

Hits: 4074