Hallo mevrouw, bent u bekend hier? Ik weet mijn kamer nummer niet meer….

Ruim 10 jaar geleden kwamen mijn partner en ik in deze flat wonen. Je moest er minimaal 50 jaar voor zijn want het is een seniorenflat, op een prachtige locatie. Wij waren maar net de 50 gepasseerd dus mochten er komen wonen. Ons ging het toen puur om de locatie, die werkelijk prachtig is. Maar al snel kwamen wij er achter dat we de “jonkies” waren, Naarmate de jaren vorderen zijn wij dat nog steeds wel, de meeste andere bewoners wonen hier al veel langer en zijn dus inmiddels behoorlijk op leeftijd aan het raken. Wij zijn nog steeds de “jonkies”…..

Vrolijk loop ik terug naar onze flat, na het doen van wat boodschappen heel dicht in de buurt. Ik geniet zoals altijd van de prachtige Havenkom waar wij aan wonen en kijk met plezier naar de passantenbootjes die voor onze deur liggen. Ik betreed onze voor portiek, waar net een buurvrouw een beetje staat te draaien achter haar looprek. Ik open de deur en de buurvrouw kijkt mij aan met een beetje lege blik. “Goedemiddag” zeg ik vriendelijk en zij groet mij terug en vraagt vervolgens “Bent u hier bekend?”. Ik vertel haar dat ik hier toch ook woon, waarop zij mij zegt: “Ik ben hier niet zo bekend en weet mijn kamer nummer niet meer”.

Hier schrik ik toch wel wat van, want het is mij al snel duidelijk dat zij in de war is en behoorlijk ook. Ik probeer mij snel te herinneren welke verdieping zij thuis hoort, maar twijfel. Zelf weet zij dat duidelijk niet meer. Onze directe buren wonen hier langer dan ons en hebben iets meer contact met de andere buren, dus ik gok er maar op dat zij wel weten waar de buurvrouw precies woont. “Gaat u maar met mij mee” zeg ik “Ik weet wel iemand die wel weet waar u moet zijn”. Blij en vol vertrouwen gaat zij met mij mee de lift in en op mijn verdieping stappen we uit. Ik bel bij mijn directe buren aan en zeg tegen hen: “mevrouw weet haar kamer nummer niet meer, kunnen jullie haar verder helpen?”. De buurman kijkt mij eerst heel verbaasd aan en ik knipoog ongezien voor de verwarde buurvrouw naar hem. Snel zegt hij vervolgens: “Ja, hoor dat weet ik wel, kom maar mee!”.

Ik zeg gedag en ga mijn eigen flat binnen, het voorval blijft even in mijn hoofd hangen. Later hoor ik dat zij steeds meer in de war raakt en er regelmatig naar haar zoon gebeld moet worden voor hulp. Triest, maar het kan ons uiteindelijk allemaal overkomen. De buren om ons heen zijn over het algemeen wat ouder of veel ouder en een senioren flat brengt helaas ook met zich mee dat je dit bij buren kan zien ontstaan. Al is dit helaas niet echt leeftijd gebonden. Ook hebben we al heel wat buren om ons heen ziek zien worden of zelfs zien weg vallen. Leuk is dat uiteraard niet, maar hoort er wel bij naar mate er wat meer “senioren” wonen.ik besef mij dat er een dag komt dat ook wij niet meer tot de “jonkies” behoren. en wie weet hoe wij dan zijn als we het al mogen halen. Ik leg het weer naast mij neer en ga over tot de orde van de dag.

Tot 2 weken geleden tijdens het Haven Festival wij zaterdag nacht tegen 4 uur wij opeens heel veel keren de bel horen van onze bovendeur. Omdat we gezellig gefeest hadden, kwamen we uit een diepe korte slaap en realiseerden ons eerst niet dat we de bel hoorden. Vervolgens schrokken we want we dachten meteen aan slecht nieuws met iemand uit onze familie of zo. Je denkt niet meteen helder op dat tijdstip na pas een krappe 2 en een ½ uur slaap. Samen lopen we naar de gang en vragen wie daar is. Een vrouwenstem roept dat er een noodgeval is en dat zij van beneden is. Mijn partner opent de deur op een kier met iets zwaars in zijn hand voor het geval dat het een val strik is of zo. Een vrouw staat voor de deur die mij vaag bekend voor komt. Ze vertelt dat ze de dochter van de benedenbuurvrouw is en begint meteen een onsamenhangend verhaal. Mijn partner vraagt aan mij of ik haar herken en ik zie zonder lenzen niet al te best, dus twijfel een beetje. Waarop mijn partner tegen de vrouw zegt dat ze maar even binnen moet komen. Dit deed hij omdat hij vond dat we kwetsbaar waren met de deur zo open, je weet immers maar nooit tegenwoordig.

De vrouw is vriendelijk en goed verzorgd en stapt al door ratelend monter naar binnen, we bieden haar koffie aan terwijl ik probeer te achterhalen wat nou het noodgeval was. Onsamenhangend vertelt ze dat ze de politie al heeft gebeld, maar waarom, daar komen wij maar niet achter. Opeens zegt ze tegen mijn partner dat hij haar maar even naar huis moet brengen. We vragen waar ze woont en ze antwoord met; “Lelystad”. Dat is niet naast de deur dus ik vraag haar waar ze vandaan komt en ze antwoord: “bij mijn moeder maar die weet dat ik naar huis ga”. Nou weet ik dat de buurvrouw die zij als moeder benoemt behoorlijk doof is en ik weet zo goed als zeker dat zij de bel niet gaat horen. Snel gaan mijn hersens, deze vrouw weg brengen naar Lelystad in deze staat is geen optie, dus ik zeg haar dat mijn partner dat wel zou willen maar gedronken heeft op het Havenfestival dus niet kan rijden. Dat begrijpt ze en ze ratelt ondertussen door over van alles en nog wat, waar wij geen chocola van kunnen maken. Daar zitten we dan (voor ons) midden in de nacht met een vreemde, verwarde, ratelende maar vriendelijke mevrouw aan onze eettafel. Wat nu?

Ik besluit haar wijs te maken dat ik een taxi ga bellen en bel ondertussen heel zachtjes in de slaapkamer de politie via het gewone nummer, want een echt noodgeval is dit uiteraard niet. Ik begin bijna fluisterend met mijn verhaal en terwijl ik dit vertel, besef ik wat een raar verhaal dit eigenlijk is. Als die agent maar niet denkt dat ik in de war of dronken ben, schiet er opeens door mijn hoofd. Ik krijg iets lacherigs over me, hebben wij weer. Maar gelukkig, ik werd wel serieus genomen en met een half uurtje zou er een politie wagen zijn. Ik ga terug naar de kamer en vertel haar dat de taxi er met een half uur is, ze springt op en wil alvast beneden gaan wachten. Dat leek ons geen goed plan en we wisten haar er van te overtuigen dat het beter was om boven te wachten. Ondertussen de meest vreemde verhalen aanhorend genieten van een kopje koffie samen en net doen of dit allemaal heel normaal is, wachten we op de verlossende politie.

Eindelijk de bel gaat, weer springt zij op om naar beneden te gaan en op dat moment besluit ik haar te vertellen dat het geen taxi is maar de politie die even komt kijken omdat zij een beetje in de war is.

Ze zegt op dat moment: “De politie heb ik ook zo vaak gebeld maar dat mag niet meer zeiden ze”. Ik zeg: “Nou kijk eens aan, nu zijn ze er wel”. Ze staat alweer in de gang wanneer er twee agenten de trap op komen. Ik ben onder de indruk van de twee goed uitziende agenten. Een vrouwelijke Jessica genaamd en een mannelijke Dylan genaamd bleek later. Jessica hield zich meteen heel geduldig bezig met de vrouw en Dylan hoorde ons verhaal aan. Ik voelde mij ietwat opgelaten, want een spiegel had ik nog niet gezien, laat staan een haarborstel of zo, mijn make up gehaast verwijderd voor het slapen gaan, dus mijn voorkomen zal nou niet zo zijn, als dat ik normaal acceptabel zou vinden. Hetzelfde voor mijn partner met zijn haar in coupe orkaan. Maar goed het is immers midden in de nacht dus…“We zijn blij dat u ons gebeld heeft”zegt Dylan, “Want mevrouw is al de hele nacht 112 aan het bellen, maar we konden haar niet lokaliseren”. Dus ze had inderdaad wel de politie gebeld en dat verklaarde waarschijnlijk ook, waarom mijn vreemde verhaal meteen wel goed werd begrepen. Even vraag ik nog waar de camera hangt, want dit tafereel zo midden op de gang krijgt, buiten iets triestig, toch ook wel iets komisch over zich. Dylan verzekert mij glimlachend dat er geen camera is en ik reageer vervolgens, “nou dit is in ieder geval wel een blog waardige belevenis”. Waarop Dylan mij vraagt of ik een blogger ben en zo ja of ik dan de politie wil taggen zodat zij het ook kunnen lezen. “Dan wil ik wel jullie namen weten” antwoord ik lachend. Meteen gaven ze die met een vriendelijke glimlach. Zo doende wist ik Dylan en Jessica, twee aardige en ook nog eens (eerlijk is eerlijk) mooie agenten die zo in een serie zouden kunnen mee doen. waarin wij gelukkig geen figuranten zouden zijn. We namen vriendelijk afscheid en de mevrouw namen zij met zachte hand en uiterst geduldig mee.

Wij zijn nog samen even blijven na praten en daarna toch nog even naar bed gegaan. Sommige mensen uit onze omgeving vonden het stom van ons dat we deur open hadden gedaan. Wij konden dit ondanks alle risico’s tegenwoordig toch echt niet negeren. De volgende dag bleek het inderdaad de dochter van de buurvrouw te zijn, die inderdaad heel verward was geweest en men was al meteen die dag met haar bezig. De buurvrouw (haar moeder dus) was heel dankbaar dat we haar dochter naar binnen hadden gehaald, want wie weet wat er anders allemaal had kunnen gebeuren. Ik kon het ook voor haar alleen maar verdrietig vinden. Later kregen we ook nog een lekkere fles wijn, wat niet had gehoeven uiteraard, maar wel heel lief was. Ik wil niet verder ingaan wat er precies allemaal door haar verteld is of met de verwarde mevrouw waarschijnlijk aan de hand was. Maar voor ons was het vanzelfsprekend om iemand niet zo aan het lot over te laten. Ook in deze vreemde en soms gevaarlijke tijd niet. Als iemand zo in de war is, of dat nou dementie, Alzheimer of niet is, dan laat je ze niet in de steek. Ik ken helaas wel heel verdrietige verhalen uit mijn omgeving en van goede bekenden. We kunnen alleen maar hopen dat als het mijn moeder, een dierbare of ons zelf ooit overkomt er dan ook iemand zal zijn die geduldig en liefde vol wil helpen…….

Hits: 787

15 gedachten over “Hallo mevrouw, bent u bekend hier? Ik weet mijn kamer nummer niet meer….”

  1. Goedenavond oma
    Wat weer een hele mooie blog en wat goed wat u heeft gedaan zo midden in de nacht ik weet niet wat wij hadden gedaan
    Maar ze moest toch geholpen worden wat er ook aan de hand was met die mevrouw vind het heel goed en fijn dat het zo goed nog is afgelopen
    Heel veel dank voor deze blog
    Lieve groetjes geertje

    1. Goedenavond Geertje, dank je wel voor je lieve reactie! En we hebben die mevrouw met heel veel geduld en liefde graag geholpen hoor. Groetjes terug Oma van Nu

  2. Gelukkig zijn er nog mensen zoals u die, al is het midden in de nacht, hun deur openen voor iemand in nood. Helaas gebeurt het zó vaak dat mensen, zelfs overdag, niet eens meer de moeite nemen naar een ander te luisteren. In deze tijd van bezuinigingen, het verdwijnen van verzorgingstehuizen en het aanmoedigen van zolang mogelijk zelfstandig blijven wonen, zal het steeds vaker voorkomen dat mensen verward raken en hulp nodig hebben van direct omwonenden. Een praatje maken en ondertussen de politie bellen is toch niet teveel gevraagd. Of vergis ik me nu?

    1. Dank je wel voor je reactie Arno. Helaas leven we ook nog eens in een tijd waarin niet iedereen te vertrouwen is helaas. Maar wij hebben er absoluut geen spijt van, want ik had niet meer kunnen slapen wanneer we die arme vrouw aan haar lot hadden overgelaten. Het kan ons immers allemaal overkomen en dan inderdaad maar hopen dat er iemand wil helpen 🙂

    2. Hallo Arno, allereerst dank je voor je reactie! Je hebt gelijk dat de mensen tegenwoordig vaak niet meer de moeite nemen om naar een ander te luisteren. Ik moet bekennen dat ook ik wel eens zo druk met mijn eigen bestaan ben dat ik merk dat ik niet altijd genoeg geduld heb. Maar probeer dat wel te hebben. Want je zal zelf maar in de war zijn of behoefte hebben aan een luisterend oor, of je eigen moeder bijvoorbeeld. Dan ben je toch blij wanneer iemand wel de aandacht en tijd neemt. Wij hebben er ook geen moment spijt van gehad (ondank de gebroken nacht dat we zo gehandeld hebben. Ik ben ook bang dat er steeds meer mensen verward aan hun lot overgelaten worden, alhoewel deze mevrouw een zorgzame familie om zich heen heeft gelukkig. Met vriendelijke groet, Oma van Nu

  3. Lieve Oma
    Mensen met t hart op de goede plek…
    Soms zijn ze dr nog wel ergens.
    Toppie Toppers
    Van n andere goede oma al zeg ik t zelf….soms mezelf voorbij lopend

  4. Lieve oma jij bent een mens naar mijn hart zo zou ik dat ook gedaan hebben ik ben vrijwilligster van ziekenzorg en ik neem mensen die ik heb altijd heel serieus eenzame zieke mensen mij mogen ze altijd bellen iemand helpen is zo mooi iets geven aan iemand een luisterend oor een omhelzing kost niks en je voelt je daar zelf ook goed bij midden inde nacht kan het mij voorstellen maar zou het ook doen je bent meer dan super love youxxx

Laat een reactie achter op Oma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.