Help een wiebel tand en een hagel bui!

Wie kent dat niet? Die melk tandjes die opeens los in de mond zitten en waar je steeds met je tong tegen aan wil duwen. Net zo lang tot dat ze nog maar heel eng aan een draadje blijken te hangen? We weten het vaak nog van ons zelf, maar in ieder geval nog van onze kinderen. Van de week maakte ik het voor het eerst weer van heel dichtbij mee bij 5 jarige Lisa. Complete paniek brak er bij haar uit, toen haar eerste melk tandje probeerde haar mond te verlaten.

Op woensdag haal ik haar altijd uit school en sinds december om dan ook naar balletles te gaan. (Het was haar verjaardag cadeau) Eens in de twee weken blijft ze dan ook slapen en breng ik haar de volgende dag weer naar school. Afgelopen woensdag was het dus weer zo ver. Met dit verschil dat school had opgebeld of zij wat eerder gehaald kon worden want ze was overstuur en in paniek want haar tandje viel bijna uit haar mond. Wat de zeer ervaren juf ook probeerde, zij was vroeger ook de juf van de pappa van Lisa, dus is wel wat gewend op het gebied van tandjes, maar wat zij ook deed, niets hielp, want Lisa was echt in paniek.

Daar ging oma dan maar, alles laten liggen en huppa op de fiets gesprongen om Lisa op te halen. Eenmaal aangekomen in de klas, keek Lisa opgelucht en heel blij toen zij mij zag en riep: “ja, oma!!!!”.

De juf verontschuldigde zich en zei dat ze alweer wat gekalmeerd was en het dus mee bleek te vallen. Samen keken we naar het tandje, welke inderdaad flink wiebelde en de neiging had er uit te vallen. Ach nog een klein uurtje en dan ging de school toch uit, dus besloten wij dat ik Lisa mee zou nemen. Met Lisa achterop, veilig in het zitje, bespraken we onderweg het tandje en waarom deze er uit wilde. Ook de tanden fee kwam ter sprake en Lisa vond het heel spannend allemaal.

Eenmaal thuis gekomen, hadden we iets meer tijd dan normaal op een woensdag voordat wij naar ballet moesten. Dus gaf ik haar iets te eten in de hoop dat het tandje helemaal los zou komen. Wel besprak ik meteen met haar, dat het ook kon gebeuren dat ze het tandje kon in slikken. Nou dat was wat, want waar ging het dan heen en hoe moest dat met de tanden fee bedacht zij. En als dat gebeurde dan moesten wij er toch echt naar gaan zoeken vond zij ook. Ik zag het al helemaal voor mij en hoopte vurig dat zij het dus niet in zou slikken. Helaas hielp het eten niet om de tand voor de ballet les los te laten komen. Ik heb haar dus uitgelegd dat als de tand er uit komt dit helemaal niet erg is maar juist fijn en dat zij moet proberen hem dan te vinden en te bewaren.

Goed, op naar ballet en daar aan gekomen de ballet juf, die toevallig weer ook de ballet juf was van mijn dochter vroeger, even gewaarschuwd dat de tand los zat en dat Lisa een beetje in paniek was geweest. Zij zou er op letten, dus ging ik ondertussen wat boodschappen doen. Toen ik Lisa kwam halen, zat het tandje nog steeds er in, maar ik wist al zeker dat het echt niet voor lang zou zijn. Ook heb ik haar goed uitgelegd waarom de tandjes er uit gaan en dat daar de echte grote mensen tanden voor in de plaats komen. Het stelde haar gerust en ook om te weten dat ze niet allemaal tegelijk er uit gaan, vond ze wel zo handig, want hoe moet je anders eten, vroeg zij zich af. Lachend hielp ik haar met aankleden, want dat gaat toch ietsje vlotter en verlieten wij de ballet school.

We gingen nog even naar de slager en daar kreeg zij een heerlijke plak worst. Even vergat ik het tandje toen wij naar buiten liepen en zij smikkelde van de worst, wan het begon te hagelen. Ik maakte mij op dat moment meer druk om zo snel als mogelijk door die hagelbui heen thuis te komen, dan om het tandje,  dus zette de pas er in met Lisa nog steeds smikkelend achter mij aan.

Opeens stond zij stil en gaf een schreeuw….ja natuurlijk, de worst had er voor gezorgd dat het tandje het moest opgeven en door de schreeuw viel het tandje op de straat. Die vol lag met hele kleine witte hagel steentjes. Hoe krijgen we dit nou weer voor elkaar? “Blijf staan” riep ik terwijl de hagel op mij neer kwam. Meteen keek ik rondom haar voetjes op de grond, nou dat was lekker, hoe vind je nou zo een klein tandje tussen de hagel? En toch zag ik hem liggen, snel pakte ik hem op en stopte hem in mijn jas zak. Samen gingen we vervolgens snel naar huis en Lisa was duidelijk heel erg opgelucht en opgewonden.

Nog even met haar over de tanden fee gesproken, want zij vroeg zich af hoe deze nou binnen kon komen. Ik heb er een sprookjesachtig verhaaltje van gemaakt. Het is een super kleine hele lieve fee, die er uit ziet zoals in Droomvlucht, maar zo klein dat je haar bijna niet kunt zien en zij wel overal door heen kan vliegen. “Als zij langs je vliegt voel je hooguit dit..” zei ik en blies zachtjes tegen haar wang. “Ze heeft een klein rugzakje met wat centjes, waar ze later het tandje in doet”zei ik.

Ze vond het geweldig, maar opeens keek zij mij heel geschrokken aan en zei: “Maar oma, dan neemt zij mijn tandje mee en ik wil het aan mamma, pappa en de juf laten zien hoor”. En zo kwam het, dat ik die avond, samen met Lisa een briefje heb geschreven aan de tanden fee, waarin stond dat Lisa vooral wel graag de centjes wilde krijgen, maar ook haar tandje wilde houden.

En jullie raden het al…het werkte! De volgende ochtend lag er wat geld, het briefje was weg, maar het tandje…..dat lag er ook nog!

Hits: 349

6 gedachten over “Help een wiebel tand en een hagel bui!”

Laat een reactie achter op Geertje eiting Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.