En dan opeens zie je je eigen kind weer terug in je kleinkind….

Gelukkig pas ik de laatste tijd weer af en toe op de kleinkinderen. Op een andere manier dan eerst, dat wel. Voor corona was ik twee dagen per week bij Stijn thuis. Maar tegenwoordig laat ik Stijn (van ruim twee) bij mij thuis brengen om gezellig een paar uurtjes in het huis van opa en oma door te brengen., of even samen naar het strandje hier achter of naar de speeltuin in de buurt te gaan. Afsluitend met heerlijk spelen en spatteren in het grote ligbad en vervolgens samen lekker van het avond eten te genieten. Soms lukt het ook om Lisa van vijf jaar (nu na school tijd) gelijktijdig een paar uurtjes hier naar toe te halen, zodat ze samen kunnen spelen, badderen en eten.

De interactie tussen deze twee is prachtig! In de zeer warme tijd, werd er in de schaduw een klein badje op het balkon gezet en van de ligstoel werd een mooie spannende hut gebouwd. Regelmatig werd er iets uit de logeer/kinderkamer gehaald om mee te spelen en als ik niet uitkeek dan stond alles op het balkon.

Dan was er weer een picknick, kleedjes en bordjes op de grond en dan was er weer een feestje, taarten en leuke papieren bekers op het rotan tafeltje. Alle poppen en knuffels waren uitgenodigd, speelgoed feestjes mogen gelukkig wel, dus gezelligheid troef!

Af en toe een plons in het badje en even uitblazen in de hut, ze vermaakten zich prima. Alles wat Lisa deed, dat deed Stijn ook. Maar wel heel duidelijk met zijn eigen willetje, net als zijn moeder (mijn dochter) vond hij heel veel leuk en goed, maar o wee als het toch even niet ging zoals hij wilde. Nou dan maakte hij dat echt wel duidelijk en gooide zijn kont in de krib. Wat we dan ook deden of zeiden, Stijn wilde iets niet, dus dan gebeurde het ook niet. Lisa probeerde dan op een lieve manier toch wel het één en ander wel voor elkaar te krijgen bij hem, maar nee was nee….punt!

Lisa keek mij dan af en toe aan met zo een blik van “Oma, help?”

Het grappige is dat ik dan in haar, haar vader (mijn zoon) herkende van vroeger. Pas als oma zich er wel mee ging bemoeien, konden wij Stijn een beetje uit de “nee stemming” halen, maar soms vond ik ook dat Lisa maar gewoon moest accepteren dat hij iets niet wilde.

Grappig was, dat pas als ze dat deed en de focus op iets anders lag, Stijn opeens wel helemaal bij draaide en opeens toch wel deed wat zij graag wilde dat hij zou doen. Dat was voor mij ook zo herkenbaar! Over het algemeen speelden ze heel lief samen, maar hadden ook soms wel eens een klein beetje onenigheid. Helemaal normaal en daar hoefde ik zelden tussen te komen. Af en toe knuffelden ze elkaar ook spontaan zo maar, geweldig!!!

Ik genoot er van om die twee zo bezig te zien en ook regelmatig mijn beide kinderen van vroeger weer in hun terug te zien.

Gelukkig zijn het wel twee eigen individuutjes en geen volledig copietjes van hun ouders, maar toch, om sommige gedragingen of blikken terug te zien, dat is wel heerlijk!

Kortom ze vermaken zich hier altijd prima! Soms leek het wel even of er een speelgoed bom was ontploft en nou ben ik zo een oma die heel veel goed vindt, maar op een gegeven moment dan trek ik het even niet meer. Zodra ze weer iets anders willen pakken, roep ik dan ook al snel: “Als jullie daar niet meer mee spelen, dan ruimen jullie dat eerst even op. Voordat jullie weer iets anders pakken!”. Kijk daarbij streng en verwacht dat zij luisteren.

Natuurlijk roepen zij dan, net als hun pappa en mamma vroeger, dat zij er nog wel mee willen spelen.

Maar dan ben ik net als toen, onverbiddelijk en wil eerst een beetje “orde” in huis of op het balkon. Met een beetje tegen sputteren ruimden ze uiteindelijk een beetje op, keken mij aan of het zo goed was en ik knikte tevreden.

Binnen een paar minuten zou het toch weer langzaam een “speelgoed” puinhoopje worden, dat wist ik ook wel. Maar net als toen, vind ik dat het geen kwaad kan om ze te leren niet alles over de grond te trekken. Als kinderen zo veel hebben liggen dat ze er zelfs overheen gaan lopen, vond ik toen niet goed en nu nog steeds niet. En dat wisten mijn kinderen, maar nu inmiddels weten ook mijn kleinkinderen dat heel goed.

Als ze iets toch niet op willen ruimen, dan pak ik het weg en krijgen zij het voorlopig ook echt niet meer. Natuurlijk is het makkelijker om toch alles maar goed te vinden en het eventueel wel zelf snel op te ruimen, maar tja, zo een oma ben ik nou weer net niet. Ik ga gerust de strijd met ze aan en dat weten ze donders goed. Ook voordat er gegeten gaat worden, moet het meeste speelgoed opgeruimd zijn, in een puinhoop eten dat kan oma niet waarderen.

Daar staat tegenover dat ik daarnaast heel veel goed vind, maar wel binnen mijn grenzen. Die grenzen weten zij heel goed, ook dat oma doet wat zij zegt en ik heb gelukkig nog geen één keer echt boos hoeven te worden.

Maar het “streng” blijven valt mij wel iets moeilijker dan vroeger, dat moet ik wel eerlijk bekennen. Wanneer zij mij nu aankijken met een paar grote bruine en blauwe ogen, vervolgens in koor zeggen: “o.k. oma Yia Yia” dan smelt ik, wil ik ze het liefst oppakken en knuffelen en zeggen : “Laat maar, oma doet het straks wel” maar doe dat toch maar niet en blijf standvastig.

Dat kost soms best wel energie, veel energie, maar ach, ze gaan op een gegeven moment weer naar hun eigen huis en dan kan oma (in een inmiddels opgeruimd) huis, haar energie rustig weer opladen voor de volgende keer!

Kortom, ik ben weer in de herhaling en ik geniet met volle teugen van de kleinkinderen! Het kan geen kwaad om ook als oma je grenzen te stellen en van opruimen worden ze echt niet slechter hoor! En er is niets mooier om af en toe een glimpje terug te zien van je eigen kinderen in hun kinderen!!! Dat is het mooie van oma (opa) zijn!!!!

Hits: 264

2 gedachten over “En dan opeens zie je je eigen kind weer terug in je kleinkind….”

  1. Ja oma ook oma,s hebben grenzen en daar moeten ze dan aan wennen maar soms als je de bekkies ziet zou je alles voor hen doen maar oma is wel goed maar niet gek je kent er zeker wat van terug van je eigen kind ook sommige opmerkingen dan even omdraaien want anders barst je in lachen uit heerlijk toch die kleinkinderen

    1. Precies Geertje, heel herkenbaar wat je zegt! Ook ik moet mij heel vaak omdraaien hoor en loop dan met een brede grijns op mijn gezicht even weg….. 🙂

Laat een reactie achter op Oma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.