Wanneer ik naar mijn werk moet, dan neem ik de overigens perfecte busverbinding van mijn woonplaats naar Amsterdam.  De haltes zijn voor de deur van het kantoor dus niks mis mee.

Zeven van de tien keer, zijn dit normale zelfs ietwat saaie ritten. Het enige wat het voor mij altijd weer heel kinderachtig maar wel “spannend” maakt en dit met name ‘s morgens, is of ik het zitbankje voor mij alleen heb en weet te behouden. Ik zit namelijk graag lekker schuin en breed uit en het liefst met mijn benen over elkaar de tijd te verdrijven met een spelletje word feud op mijn telefoon. Mijn tas staat naast mij op de bank en bij het instappen van de andere passagiers op de haltes na mij, pak ik een smoezelig zakdoekje..

…en doe of ik zwaar verkouden ben. De combi van dat alles werkt heel vaak. Alleen als de bus echt vol is, dan doe ik dit uiteraard niet en zit ik keurig recht op.  Maar vreemd genoeg wanneer er wel overal nog genoeg plek is, zijn er altijd van die figuren die dan toch persie persé naast mij moeten zitten. Ik verdenk deze mensen er weer van dat dit juist voor hun een spelletje is. Vaak drukken ze mij tegen de buswand aan, ik voel de warmte van hun dij tegen mijn dij, Yak, zitten ze gore geluiden te maken, ruiken niet fris of juist weer te fris,  of iets anders waar ik mij dan aan erger. Ik zet hier dan ook altijd wat over op FB  (hahaha wie weet doen zij dat ook?). Ik ben er achter gekomen dat ik al een hele schare bus bericht fans heb, die elke keer weer benieuwd zijn wat ik nu weer heb geschreven. Ze schijnen dat altijd heel grappig te vinden heb ik begrepen. Dus nu dan maar eens een bus blog, wie weet vinden jullie dat ook wel leuk?
Bus blog deel 1

In zo een bus kun je van alles meemaken. Van bizarre gesprekken tussen andere passagiers, vreemde telefoongesprekken die luid gevoerd worden. Gefrustreerde bus chauffeurs die opeens tegen je tekeer gaan om niets of  doodleuk je goedemiddag negeren alsof je niet bent in gestapt. Dat zijn de hufterige chauffeurs en die zijn gelukkig vet in de minderheid. Over het algemeen zijn het hele keurige, aardige en zelfs hele leuke bus chauffeurs, waar ik dan ook regelmatig leuke gesprekjes mee heb. Gelukkig zijn die laatste dan ook heel dik in de meerderheid, dus die paar hufterige die zijn het niet waard om aandacht aan te besteden, dus die negeer ik in mijn blog gewoon!

Het gesprek

Wat betreft die gesprekken tussen andere passsagiers, die zijn meestal totaal niet interessant maar kunnen toch ook wel eens heel verrassend zijn. Zo hoorde ik een tijdje geleden een gesprek tussen 2 vrouwen over de werkdruk op hun werk. Dat klonk mij heel bekend in de oren, dus dit trok mijn aandacht en ik besloot stiekem mee te luisteren en niet om te kijken. Ik liet mijn fantasie zijn gang gaan over hun beroep en wat voor types het zouden zijn. Het gesprek ging er over, dat ze het wel leuk vonden dat er zoveel toeristen in Amsterdam waren, maar zich irriteerden aan hun managers, die wilde maar niet in zien dat dit de werkdruk wel heel erg verhoogde. O.k. dacht ik, dit is vast geen kantoorbaan. Toen hadden zij het er over dat de opleiding die ze pas gevolgd hadden erg zwaar was geweest, ze hun best zo hadden gedaan en  ze toch nog berispt waren over hun service verlening, met name hun taal kennis. O.k. was was dit voor een baan?  Toch kantoor? Klinkt nou weer niet zo eigenlijk, of iets in de horeca of zo? Met een beetje fantasie kon ik het gesprek tot dusver wel een beetje in de horeca plaatsen. Ja, hoor ik de ene dame vervolgens zeggen, ik heb wel eens voor de grap gezegd tegen een toerist “I am maby not zo snel, but we will come there evengoed wel!”, De dames blijven er bijna in van het lachen.

Toen ging het opeens over de lijn, de lijn die ze niet beviel, een klote lijn zelfs? Hahahah zei de ene, daar heb ik ‘s morgens voor de spiegel ook wel eens last van. Gieren. lachen brullen. Uuuuh, ik stopte even met mijn word feud spel en dacht na.  Ik had duidelijk een stukje gemist. Eén van de dames zei toen, dat zij het vervelend vond dat ze dan weer hier en dan weer daar moest werken en dat ze dan niet altijd leuke collega’s had. Ook vond ze haar werk erg lastig wanneer je de dag er voor hachee had gegeten, zij ze. Waarop de andere gierend reageerde met de opmerking: “hahahaha, ja jij kan geen kant op he? En de lucht kan er maar aan 1 kant uit!”. Gieren lachen brullen weer die twee.

De ene nam bijna hikkend het woord weer, ze vond haar baan ook dood vermoeiend, wanneer ze na haar part time dag naar huis ging dan was ze kapot van vermoeidheid. Zo zwaar dit werk zei ze, de hele dag in de kijkerd zitten, zei ze en die stoelen die waren wel beter nu, maar nog steeds niet zo lekker als haar tweezittertje thuis, sprak zij grappend. De andere dame schaterde het uit alsof ze zojuist de meest leuke mop van het jaar had gehoord. Nou, ik was de draad nu echt kwijt! Wat deden die twee in godsnaam voor een werk? Toch keek ik nog steeds niet achterom. Ik begreep al dat ze halverwege er uit moesten om over te stappen naar het Amstel en daar zou ik ze pas goed gaan bekijken nam ik mij zelf voor.

Nadat ze hikkend van de lach waren bij gekomen van de grap over de tweezitter, begon één van de twee opeens heel gedreven over de glazen ramen op haar werk, nou die werden niet zo goed meer gereinigd hoor, vooral als er weer eens iemand met een vet hoofd tegen aan had geleund om haar beter te kunnen verstaan. Ze had af en toe het gevoel dat ze in een lege glazen gel pot zat! Weer schaterden ze het samen uit! Ze bulderden door de bus heen! Heel even schoten mijn gedachten een fractie van een seconde naar het Red light district, maar iets zei me dat het dat niet was.

Tja, toen was ik echt lost. 

We naderden de halte waar ze er uit moesten, de dames stonden net op toen ik besloot ze alvast te bekijken. Nieuwsgierig keek ik om en……..ik herkende hun kleding! 

Eureka!!! Het waren twee dames die kaartjes verkopen in zo een glazen hokje in de Amsterdamse tram! Snapte het hele gesprek opeens!

Ik moet bekennen, ik heb van dat ritje genoten en kwam glimlachend in Amsterdam aan!

Hits: 146