Dit moet ik even kwijt! Ik heb helaas heel veel crematies en begrafenissen mee gemaakt daar was van alles bij, maar deze was heel bijzonder. Een bijzondere afscheid dienst van mijn Ome Jan.

Ome Jan is de broer van mijn overleden vader, ze kwamen uit een gezin van 8 kinderen, 2 dochters en 6 zonen. Tot aan vorige week waren daar nog 2 zonen van over. Alle aangetrouwden, op één tante na, leven nog wel.

Vandaag brachten we dus ome Jan weg, dus samen met mijn moeder en mijn broer gingen we daarheen. Meteen al bij aankomst zagen we een oude man gebogen op een stenen muurtje in de zon zitten genieten van zijn shaggie. Het was een mijn Ome Dries en ome Dries is getrouwd geweest met mijn vaders oudste zuster. Ome Dries is altijd de boef/benjamin van de familie geweest. De kleinste tussen allemaal grote mannen, maar met de grootste mond. Zo een heerlijke Amsterdammer, met het hart op de tong.

Eenmaal binnen kwamen de overige familie leden er ook aan en zoals vaak op een begrafenis/crematie is iedereen wel verdrietig over het verlies maar is er ook een soort feest van herkenning, met steevast de opmerking “Volgende keer een feestje?”.

Oude verhalen komen opeens weer tot leven en bewegen sommige van ons zelfs tot een bijna bulder lach. We mogen nog even afscheid nemen van Ome Jan, mijn moeder wil dat dus ik loop met haar en Ome Dries mee.

Bij de kist aangekomen, draait Ome Dries om de kist heen en zegt opeens vrij hard: “Waar zijn mijn bloemen?, ….

…..mijn bloemen zijn pleite!”. Rustig zeg ik tegen hem dat hij dit even moet na vragen bij de dames bij de deur. Hij stevent meteen kordaat op ze af en spreekt met luide stem (ome Dries is namelijk doof aan het worden) : “Mijn bloemen zijn pleite!”. De dames voelen zich aangevallen en kijken hem verbaasd aan, er komt een derde persoon aanlopen van de aula en ome Dries keert zich meteen naar hem: “Ik heb jou daarstraks bloemen gegeven en die zijn nu pleite!”.  De man blijft heel rustig en zegt dat dit klopt en vraagt of hij even mee loopt zodat hij kan laten zien waar de bloemen liggen. Ome Dries had er een kaart aan vastgemaakt en die hadden zij er af gehaald voor de familie, hij herkende daardoor zijn eigen bos bloemen niet meer. Mijn broer en ik kregen bijna de slappe lach van dit hele gebeuren. Zo typisch Ome Dries! Eenmaal terug bij de familie, grapt hij er nog over heen: “Ik laat me niet bestelen!”.

Daarna begon de dienst met een prachtige toespraak van de dochter van Ome Jan, zij haalde her en der feiten aan uit het leven van haar vader en we stapten allemaal met haar mee terug in de tijd. Zo ook mijn tante die getrouwd is met de nu nog enige in levende zijnde broer. Midden in het verhaal steekt zij opeens haar hand op en pinnig zegt zij luid en duidelijk:

“Mag ik even? Dat klopt helemaal niet! Het was 1954 en niet 1953” en vervolgens somde zij een aantal andere data en namen  op die dit moesten bewijzen!

Mijn nicht die onderbroken werd hierdoor, pakte dit heel goed op en reageerde vol humor en begrip op deze totaal onverwachte storing, terwijl ik mijn neef de zoon van de bewuste tante helemaal zag verstrakken van de schrik. Maar daar kwam de zelfde man van de aula, die ome Dries zijn bloemen had gewezen, als uit het niks opeens met een trouwboekje zwaaiend aan lopen en mijn nicht pakte het verbaasd aan keek er in en wat bleek de tante had gelijk!  

Toen mijn nicht beaamde dat het inderdaad 1954 was, Keek tante voldaan om zich heen en zei: “Zie je wel , ik wist het wel!” Iedereen moest zo hard lachen om dit hele gebeuren. Het leek wel een in scene gezet onderdeel van een verder lieve, mooie, respectvolle dienst. Daarna kwam er een lied waar Ome Jan zo veel van hield, de familie zei daarbij dat het niet een lied is wat je zou verwachten op een begrafenis. Maar nu paste het zo goed, zo Ome Jan. Hij was namelijk meestal de rustigste van het stel. De rest van de familie is dat over het algemeen dus niet. Het lied was van Sonneveld, Zo heerlijk rustig.  Ik zat daar en luisterde en het voelde goed.

Zo heerlijk rustig, RIP Ome Jan

Een dienst die echt past bij de bijzondere familie waar ik uit voort ben gekomen. Daar bij zijn voelde als een warm bad ondanks het verlies.

Ik weet zeker dat mijn vader met zijn 4 broers en 2 zussen ergens boven stiekem hebben zitten schaterlachen om alles wat er gebeurde en vooral gezegd werd tijdens de dienst maar ook er omheen. En geloof me dat was heel wat, allemaal met respect, maar wat hebben we ook vreselijk moeten lachen.  Een dag met een lach en een traan. Het is een bijzondere familie en dat is het!

Hits: 165