Wat is het vorige blog veel gelezen! Ik haak er nog even op in en ga het nu hebben over ons aller “vriendje.”……..de mobiele telefoon!

Laten we allemaal eerlijk wezen, wie gaat er nog de deur uit zonder zijn of haar mobiel? Natuurlijk zijn er best mensen die dat nog doen, maar ik vermoed dat je die op één o.k. waarschijnlijk dan twee handen kunt tellen.

Het zweet breekt je bijna uit..

wanneer je hem vergeet of ontdekt dat hij bijna leeg is wanneer je van huis gaat. En wanneer je ergens bent en er gaat een ringtone (die vaak totaal anders is dan die van jou) grijp je net als de meeste mensen om je heen meteen naar je mobiel om te kijken of je gebeld word. ik moet daar vaak om lachen, wat een stom gezicht is dat eigenlijk!

Wanneer je bijvoorbeeld in het openbaar vervoer zit, spreekt er bijna niemand meer met elkaar. Hooguit spreekt men (en dan ook nog het liefst kei en keihard) in zijn mobiel of zit iedereen te staren naar het schermpje van de mobiel. Ja, ja ik zelf zit altijd te Word Feuden (soort scrable) on line en ben daar dan heel intensief mee bezig. De reis vliegt dan voorbij en voorkomt vaak dat ik in een genante slaap val.

Toen er pas van die oordopjes voor de telefoon waren waardoor je niet zag dat de mensen telefonisch in gesprek waren met iemand, zag dat er in het begin idioot uit. Uuuh, heel eerlijk nog steeds eigenlijk wel! Mensen spraken op straat opeens in zich zelf leek het wel. Ik heb één keer gereageerd op een vrouw die naast me stond in de supermarkt en wij beiden stonden voor over gebogen over een diepvries kist, pakten bijna allebei hetzelfde produkt. Zei zei toen vrij hard: “Dat moet je dus nooit meer doen, hoor je!”. Ik keek haar stomverbaasd aan en reageerde met: “Nou zeg, zo erg is dat toch niet?”. Ze reageerde helemaal niet en terwijl ze naar de dozen met Pizza’s staarde zei ze vervolgens: “Je moet er wel mee oppassen, want niet iedereen is daar van gediend!”. Stomverbaasd reageerde ik daarop weer: “Zeg, maak je eens druk om belangrijkere zaken!”. Vervolgens keek zij mij nog steeds niet aan en begon opeens keihard te lachen en sprak de woorden: “Kijk, dat is een mooie oplossing! Ik lig hier midden in de supermarkt in een deuk!”  ik dacht bij mezelf, wat is dat voor een gestoord type? Opeens zag ik dat zij een oortelefoontje in had en schaamde me bijna voor mijn reacties. Wat een afgang! Wanneer ik nu weer mensen (in zich zelf) hoor praten, ga ik er al vanuit dat ze het tegen iemand anders hebben aan de andere kant van de lijn.  Maar ook daar kan je je wel eens in vergissen hahahahaha

Wat ook vaak voorkomt is wanneer er een aantal mensen (gezellig) bij elkaar zijn en er eentje zijn/haar mobiel pakt, er in no time steeds meer aanwezigen ook even op hun mobiel gaan kijken met als gevolg dat vervolgens iedereen op zijn mobiel zit te koekeloeren ipv gezellig met elkaar in gesprek te zijn. Dan kun je slechts 2 dingen doen, er iets van zeggen of ook maar je mobiel pakken.

Hoe totaal anders was dit toen ik jong was, de meeste hadden dan wel gewoon een huis telefoon, waar je als jongere hele leuke grapjes mee kon uithalen door in het telefoonboek (wat niet te tillen was vaak) te bladeren en naar gekke of vreemde achternamen te zoeken. Deze te bellen en een grapje met betrekking tot hun naam te maken. Of je voordoen als iemand van de telefoondienst en mensen in hun telefoon te laten blazen of zo om een lijn te testen. Samen met je vrienden lag je dan in een appele flauwte. dat was de enige telefoon terreur die er toen was. Was de lijn in gesprek? Probeerde je het gewoon later nog eens. Allemaal heel simpel, zo simpel.

Maar hoe raken we niet in een soort van paniek wanneer we iemand en met name een naaste niet (meteen)  kunnen bereiken via de mobiel? Hoe lieten we onze ouders vroeger weten waar we waren? Hoe lieten we onze vriendjes vroeger weten waar het gezellig was?

Simpel, je vertelde dat al dan niet voordat je weg ging en dat was het. Of je liep naar een telefooncel, gooide daar wat kleingeld in en belde daar van uit naar huis of naar je vrienden. Namen ze niet op, dan had je gewoon pech. Duurde het gesprek langer dan dat je kleingeld bij je had, werd de verbinding gewoon verbroken. En niemand raakte daarvan in de stress.

Nu ik er over na denk hadden wij eigenlijk veel en veel meer vrijheid, er was niemand die je kon traceren door je mobiel. Je ging een dag of een avond weg, sprak een tijd af wanneer je terug dacht te zijn en dat was het.

Even naar je moeder bellen om te vragen wat je ging eten? No way, je zag het wel wanneer je aanschoof aan de tafel. Even je baas laten weten dat er een probleem was met het openbaar vervoer? No way, je kwam te laat en kreeg daarvoor gewoon op je sodemieter. Even je vriendje bellen dat je onderweg was naar de afspraak met hem? No way, als hij je niet belangrijk genoeg vond was hij al weg of was je het eerste gedeelte van de afspraak aan het duidelijk maken dat je hem wel leuk vond. Even je broer bellen en hem vragen of hij dat ene merk en die maat voor zijn verjaardag wilde hebben? No way,  gewoon kopen en als het niet goed was weer ruilen. Even je moeder bellen om te zeggen dat je niet meteen naar huis kwam maar eerst leuk met je vrienden weg ging? No way, eerst naar huis het vragen met het risico dat je niet meer weg mocht omdat je huis werk had.

Zo kan ik nog wel even door gaan. Ondanks alle voordelen  (en nadelen) van de mobiel loze tijd, kan ook ik mij niet meer voorstellen zonder mobiel te zijn. Want het levert ook een hoop gemak op, alleen ben ik mij er heel goed van bewust dat dit zelfde o zo handige mobieltje langzaam maar zeker een heel groot gedeelte van ons leven beheerst.

Was onze mobiel loze tijd beter of leuker? Nee dat geloof ik nou toch ook weer niet, maar anders was deze zeker wel!

Hits: 475