Deze pagina is speciaal voor Oma’s (maar ook opa’s) die iets willen schrijven over hun eigen situatie. Wil jij dit ook? Stuur dan je geschreven stukje naar info@omavannu.nl
Reacties op de ingezonden stukken kunnen onder aan de pagina geplaatst worden!
Uiteraard is Oma van Nu niet verantwoordelijk voor de inhoud van de ingestuurde stukjes of reacties.
Deze reactie stond 26 november op de FB pagina Oma van Nu, naar aanleiding van het blog over dat ik weer oma ga worden. Ik vond het een aangrijpende reactie en met toestemming van Heidi Claes mocht ik deze hier plaatsen. Heidi zal ons op de hoogte houden verder.
Heidi Claes, Heel hartelijk gefeliciteerd.
Wij zijn door 2 van onze pleegkinderen, die tot 13 jaar geleden enkele jaren bij ons verbleven, gevraagd om nono en nani te worden van hun kindje en toekomstige kindjes. Ze zijn enkele maanden geleden hun mama verloren door jarenlange ziekte. We zijn ze ook altijd blijven steunen. De pleegzoon wordt voor de 2de keer papa en de pleegdochter voor de 1ste keer mama. Het zal een speciale gebeurtenis zijn daar ze beide bevallen rond de sterfdatum van de mama. Eentje 4 dagen ervoor en de andere 4 dagen erna uitgerekend. Het is alsof het zo moest zijn. Maar wij zijn trots dat we die rol mogen vervullen. De echte oma kunnen we niet vervangen maar we zullen er voor de kinderen wel altijd zijn.
Deze reactie kreeg ik binnen naar aanleiding van mijn blog over mijn mobiel “De paniek en stress welke mijn eigen oma nooit heeft gehad.”
De reactie is van Oma Janny. Dank je wel Janny!
|
Heel herkenbaar oma van nu!! Wat nu? Nieuwe telefoon, was het antwoord. Dat kon ik niet zo snel beslissen. Daar moest ik me eerst in verdiepen. Ik wilde niet zo’n joekel, die niet in een dames broekzak paste, maar de verkoper had net een mooie niet te grote telefoon voor mij binnen gekregen en in plaats van mij er thuis eerst even in te verdiepen, ging ik overstag en constateerde ik later op internet dat ik er €50,- teveel voor betaald had. Gelukkig had m’n kapotte telefoon pas nog een update gedaan en kon bijna alles overgezet worden en dat heeft de verkoper in alle rust voor mij gedaan, dus kreeg ik goeie service, maar hij heeft me er wel een veel te dure beschermfolie opgeplakt. Thuis heerlijk aan het uit figulieren hoe alles werkt en het begon al aardig m’n nieuwe ‘vriendje’ te worden. Precies een week heb ik van m’n mooie nieuwe telefoon genoten. We kwamen ‘s avonds thuis van de verjaardag van m’n zoon, waar ik m’n telefoon nog trots had geshowd. Veilig in m’n jaszak ging ie mee naar huis. Thuis deed ik m’n jas uit en haalde m’n telefoon eruit om ‘m even achter in m’n broekzak te doen. Nu moet ik altijd onmiddellijk naar de wc, als ik thuis kom en je raadt het al, m’n mooie nieuwe telefoon viel zo floep het water in. Ik durfde het niet tegen m’n man te zeggen en dus deed ik in de kamer of er niets aan de hand was, want hij deed het nog!! (Deze telefoon had een vaste accu, dus die kon er niet uit.) In plaats van de telefoon uit te zetten, keek ik nog ‘gemiste’ whats appjes en facebook, maar het beeld ging steeds vreemder doen. We gingen naar bed en ik legde de telefoon op m’n nachtkastje, zonder ‘m uit te doen. Stom, stom, stom, want de volgende morgen deed ie het nog niet goed en deed ik zelfs ter overmate van ramp de accu-oplader er in en toen had ik ‘m helemaal ‘vermoord’. Hij ‘kreunde’ nog wat en dat was het einde van mijn mooie nieuwe telefoon. Ik keek op de computer op internet wat ik hád kunnen doen: In elk geval direct uitzetten en in een afgesloten zak rijst leggen, maar in de winkel zei de verkoper, dat ze een onderwaterdompeling bijna nooit overleven. Nu had ik geluk dat die verkoper er mij bij aanschaf ook een verzekering van maar €4,- per maand ‘aangesmeerd’ heeft, die ik elke maand weer kan opzeggen. M’n dochter zei toen nog: “Je gaat een telefoon van €200,- toch niet laten verzekeren?” Beschaamd ben ik naar de winkel gegaan en legde ik het korte leven van m’n telefoon uit en kreeg ik helemaal gratis een nieuwe telefoon, zelfs zonder een eigen risico te hoeven betalen, maar nu ben ik extra voorzichtig met m’n tweede mooie nieuwe telefoon!! |
Deze reactie kreeg ik op 24 januari binnen van Annemarie.
Willen jullie reageren? Doe dit gerust!
Goedemiddag, even iets anders maar ik wil toch even iets met jullie delen. Ik ben sinds 4 maanden een bonus oma we hebben altijd een goed contact met elkaar gehad we kennen elkaar al 10 jaar. Op de dag dat wij onze bonusdochter met haar man bij ons op de koffie kregen zei ze we moeten jullie iets vertellen mijn bonus zoon was ook aanwezig (haar broer) dus ik koffie met koek verzorgd en gezellig gemaakt pakte mijn bonusdochter twee cadeautjes uit haar tas en legde het voor haar vader en broer neer, mijn man kreeg een flesje opa bier en haar broer kreeg een verbandtrommel met eerste hulp bij oppassen. WE waren dus opa & (oma) geworden, het leek wel of ik in mijn hart werd gestoken ik heb niets laten merken mijn man was zo dol blij op zijn 1e kleindochter. Ik heb er een week mee gelopen tot dat ik het aan een goede vriendin vertelde ze schrok er zo van en heb het later met mijn man hierover gehad en die begreep me volkomen. We hebben het er nooit over gehad met zijn kinderen laat maar was het zijn de hormonen. Nu 4 maanden later iedereen past op behalve jaar vader, we gaan er regelmatig naar toe om toch contact te houden, dan komen we op visite en dan zou ik als dochter zeggen nou pap hier het flesje geeft het haar maar, nee ze houd het zelf er geeft het niet uit handen. Tot een paar dagen geleden waren we er ook en toen zei mijn man zelf nou geeft het nu maar eens aan opa, met veel pijn en moeite kreeg hij haar maar ze brulde alles bij elkaar, nou zitten wij daar niet zo mee maar dochter lief vond het geen goed plan dus ze nam het weer in haar armen en binnen 1 minuut was ze stil. Ohhh zei ik ze is eenkennig dat wilden ze niet horen. Ik vind het zielig voor mijn man hoe kunnen we dit het beste oplossen. Of zijn er meerdere opa en oma’s die dit ook meemaken of hebben meegemaakt. Graag tips ik ben zelf van type die dit uitgesproken wil hebben. Veel liefs van een verdrietige bonus oma.
Dit aangrijpende mooi geschreven stukje van Just Moon kreeg ik op 24 januari binnen. Lees het en reageer gerust!
Dag Oma’s van nu,
Voor vele is het vanzelfsprekend om een of meerdere kleinkinderen dichtbij te hebben. Ik lees weleens verhalen en zie in mijn omgeving hoe die band met Oma’s en kleinkinderen zich ontwikkelen. Een tikkeltje gezonde jaloezie heb ik dan eerlijk gezegd wel een beetje. Soms hoor ik Oma’s en Opa’s klagen dat ze weer moeten oppassen en geen tijd voor hun zelf hebben. Om te praten over mijn “Oma zijn, heb ik moeten leren in de loop der jaren. Die vanzelfspreekbaarheid van oppassen, voorlezen en opgroeiende kleuters/peuters en pubers is voor mij en vele Oma met mij niet wekelijks of dagelijks van toepassing. Vandaar mijn verhaal op deze pagina.
Mijn kleinzoons wonen in Japan en zijn daar ook geboren. Ik ben dus niet een doorsnee Oma, maar wel een bijzondere Oma.
Mijn jongste zoon is in 2006 geemigreerd naar Kobe Japan. De liefde heeft hem daar gebracht en vanuit Amsterdam zag ik hem toe met lede ogen vertrekken. Nu 13 jaar later ben ik inmiddels wel voor mijn gevoel mee geemigreerd en heb dit ook geaccepteerd, echter zal het nooit wennen om te leven op afstand van mijn kind en kleinzoons. Mijn drie kleinzoons zijn gewoon ‘de leukste en de knapste kleinzoons van de hele wereld!
Ik weet nog toen de 1e was geboren dat ik radeloos was van verdriet, je maakt geen bevalling mee, je kan het kindje niet vasthouden en knuffelen met een PC was niet mijn grootste plezier. De foto’s gaven een beeld, en gelukkig maakte mijn zoon filmpjes en waren er van die Skype momenten. Maar de kraamtijd ging totaal aan mijn voorbij. Een buurvrouw haar dochter was net daarna ook bevallen van een zoon. En telkens als ik de buurvrouw zag lopen met de kinderwagen en later met haar schattige kleinzoon, dan liep ik huilend naar huis. Ik wilde niet geconfronteerd worden met baby’s, peuters of kleuters. Die pijn was op dat moment gewoon te groot om te dragen. Het heeft ook even geduurd voordat ik de acceptatie en het Oma zijn zonder kleinkind een plek kon geven.
Vaak heb je in de eigen omgeving te maken met onbegrip, Oma en Opa’s voor wie het normaal is dat de kleine komt eten, slapen en we gaan met z’n alle naar een pretpark of hoe simpel de eendjes voeren. Allemaal van die momenten die bij Oma van kleinkinderen in het buitenland zo spaarzaam zijn.
Ik heb in de 10 jaar van de geboorte mijn drie kleinzoons in totaal 1 jaar van die “samenzijn” momenten gehad. Soms zie je elkaar om de 2 jaar, soms langer? Mijn kleinzoons zijn nu 10, 8 en 5 jaar en gelukkig hebben een speciale band gekregen door alle momenten die we wel samen zijn. Dan gooi je de remmen los in 14 dagen tijd en probeert de gestolen tijd in te halen. Helaas is dat niet mogelijk maar ik heb wel geleerd om elk moment te koesteren. Het zwaarste na het samenzijn is het afscheid nemen. Ook voor kinderen een soms onmogelijke opgave en vanaf het 4e levensjaar ook zeer verdrietig. Dan weet je gewoon dat je elkaar voor lange tijd niet meer kan vasthouden. En de uitdrukkingen van “je hebt toch Skype? Of geweldig vakantieland enz. al die uitdrukkingen doen me beseffen hoe weinig mensen eigenlijk echt weten hoe dit voelt.
Als je vraagt hoe voelt het om Oma van Nu te zijn, dan denk ik met weemoed en oprechtheid wat een Ongelooflijk gemis, maar ook een fantastische rijkdom. Ik voel me geen 100% Oma maar 200% omdat ik gewoon weet dat ze van me houden, met me lachen en een heel speciale band hebben.
Trots op mijn jongens die super kunnen voetballen, pianospelen en een talent hebben als komiek. En als ik ze bel om de paar weken en hun stemmen hoor, dan maakt mijn hart een sprongetje van vreugde om daarna weer even de tranen weg te vegen. Op naar het volgende contact moment.
En de kleinzoon van buurvrouw is een leuk joch geworden waar ik op sommige momenten super leuke gespreken mee heb over vissen en voetballen. Ik kan hem verdragen en de kleintjes in mijn familie omarm ik met liefde, hoewel het nooit helemaal zo zal voelen als de onvoorwaardelijke liefde voor mijn jongens.
Ik hoop dat de Oma en Opa van nu de vanzelfsprekendheid anders gaan zien als ze hun kleinkinderen gedag zeggen om ze vervolgens de week daarop weer te knuffelen. Niets in vanzelfsprekend in het leven.
Met vriendelijke groet
Moon Nelen Oma van Reo, Kyle en Alan. Facebook Kidoverzee Moon
www.ikblijfachter.nl
Geschreven boeken over emigratie: Okasan Moeder uit Holland “Mag ik je missen?”.
Deze reactie kreeg ik begin februari binnen van Marleen.
Marleen Ik wil even iets kwijt ,wat me heeft teleurgesteld in mijn enige zoon die me belogen ,bedrogen ,gemanipuleerd heeft voor geld .Ik was toen zeer ziek en hij heeft daar van geprofiteerd samen met zijn vriendin .Als overmaat van t ergste ,,:: MIJN KLEINZOON TEGEN ME OPGESTOOKT ,13 JAAR ,WIL ME NIET MEER ZIEN DOOR HUN ,: SMERIG ,LAF , GEMEEN ,WE LEVEN MAAR 1 MAAL OP DEZE AARDE .HIJ WOU ERVEN VOOR IK DOOD BEN .IK BEN DAAR BUITEN GEPEST OP EEN ONMENSELIJKE MANIER .HE
GETUIGEN PLUS FOTO S
BOONTJE KOMT ALTIJD OM ZIJN LOONTJE, ALTIJD.
Hij en vriendin zijn begonnen met een foodtruck en ik zat in de weg
ik woonde graag in Kampenhout , Hij heeft mij bij hem gehaald , had ik het geweten , had ik deze fout nooit gemaakt .Mijn zoon is de grote schuldige ,hij had mij dat nooit mogen aandoen .Hopelijk vreet het aan zijn geweten !!!!!
Hits: 2045
Mooi Moon