Dit keer eens geen blog over de kleinkinderen, alhoewel ik daar heel veel over kan schrijven en zeker ook met regelmaat zal doen. Dit keer gaat het gewoon over iets wat je beleefd wanneer je even met iemand spreekt. Een gedeelde jeugd herinnering…..

Regelmatig zit ik graag een spelletje rummikub te doen met een goede vriendin samen bij de horeca achter mijn huis,  onder het genot van een lekker wijntje kunnen wij ons daar samen uren mee vermaken en regelmatig worden wij uitgedaagd door iemand die met ons mee wil spelen en dat mag uiteraard. Ondertussen weten de andere bezoekers niet beter en regelmatig komt er ook iemand bij ons kijken of soms een klein praatje maken en dat mag ook uiteraard.

Zo ook dit keer, laten wij haar Ellen noemen uit privacy overwegingen. Ellen ontmoeten wij regelmatig en dit keer kwam het gesprek opeens op de huisartsen. Waarom en hoe, dat weet ik niet meer eigenlijk. Maar omdat wij alle drie al hele lange tijd hier wonen en mijn rummikub maatje een medische achtergrond heeft, passeerden er al snel veel huis artsen de revu die wij alle drie kenden.

Tot dat ik zei, dat ik mijn huidige huisarts niet eens ken en ook de naam niet eens weet, maar wel een aantal geweldig fijne huis artsen heb gekend. Met name de huis arts welke ik als kind tot mijn 20e had in Amsterdam. De huisarts welke mijn moeder al had als jong meisje en later dus ons hele gezin. Ik vertelde dat deze in de straat tegenover de ingang van Artis zijn praktijk aan huis had en Ellen keek mij opeens verbaasd aan…..

“Je bedoeld toch niet dokter van Hessen? ” vroeg zij en nu kijk ik heel verbaasd naar haar. Ik bevestigde dat ik deze inderdaad bedoelde en we vielen allebei bijna om van verbazing, want die beste man was dus ook jaren lang haar huisarts.

Het rummikub spel lag meteen compleet stil, want wij waren allebei mooie herinneringen aan deze, in onze ogen lieve en sympathieke, huisarts aan het ophalen. Opeens liepen wij allebei weer het trappetje op bij zijn huis, waar hij met zijn gezin boven de praktijk woonde. We liepen opeens  samen weer door de hal, konden ons bij wijze van spreken zelfs de geur herinneren en namen zo ook opeens weer plaats in die wachtkamer.

In die tijd werkte onze huis arts nog niet op afspraak en moest je gewoon naar het spreek uur. Je kwam de, als je pech had, volle wachtkamer binnen met rondom stoelen tegen de muren een tafel met lectuur in het midden en zei dan netjes “Goedemorgen”en vroeg dan standaard “Wie is de laatste?” en die persoon hoefde je dan alleen nog maar in de gaten te houden. Zo een wachtkamer, waar sommige mensen hun hele medische geschiedenis soms kwijt wilde aan je, als je weer pech had.  Zelfs als je snel een tijdschrift had gepakt en zogenaamd heel geintresseerd zat te lezen, kreeg je dan regelmatig heel wat over je heen, wat je vaak helemaal niet wilde…… Er was nog geen social media, dus sommige mensen waren waarschijnlijk blij op die manier hun hele “lek en gebrek” even ongevraagd te kunnen delen……door scrollen was helaas geen optie…..

Als je dan eindelijk aan de beurt was, liep je de statige gang weer in met rechts de trap naar het woonhuis en de keuken en links bij de voordeur de spreekkamer van de dokter.  Dan klopte je voorzichtig aan en zat de dokter achter zijn bureau. De dokter had een witte jas aan en een weelderige bos zwart haar met een beetje grijs er doorheen. Hij stond dan vanachter zijn bureau op, wist ook meteen wie je was en schudde je dan vriendelijk en stevig de hand.

Ellen had precies de zelfde ervaring en beiden  wisten wij tot in detail te vertellen hoe alles er uit zag en wat voor sfeer er hing. Maar het aller grappigste was, hoe wij beiden bijna beschaamd lieten weten dat wij  zeker als jonge meiden de dokter eigenlijk buiten lief, doch indrukwekkend, stiekempjes ook een hele mooie man vonden. Maar je haalde het niet in je hoofd om daar ook maar iets van te laten merken of tegen iemand te zeggen. Het was een gevoel dat waarschijnlijk ook een beetje bij onze leeftijd hoorde toen. En dat bijzondere gevoel van toen kwam opeens weer helemaal terug en we hebben er dus samen smakelijk om gelachen.

En zo werd een gesprekje onder het rummikubben opeens een dierbare gezamelijke herinnering aan een in onze ogen goed, lief en mooi mens. Dokter Hennes leeft vast niet meer want hij was al de huisarts van mijn moeder toen ze jong was en zij is inmiddels 85. Uit respect heb ik daarom ook zijn naam aangepast, maar wat was dit leuk om samen zo opeens heel onverwacht even in onze jeugd terug te stappen. Een herinnering, die een beetje was weg gezakt, opeens weer opvlamde, maar wel leuk genoeg om te koesteren en in mijn ogen daarom ook mooi genoeg om dit blog over te schrijven…….dus vandaar!

Hits: 121