Zoals jullie al weten, ben ik al heel wat keren op vakantie geweest op mijn geliefde eiland Kreta en ik hoop daar nog vaak te komen. Dat ik daar bevriend ben geraakt met de locals en andere lieve mensen die daar wonen en werken, is ook geen geheim. Eén van die lieve mensen was de schoonmaakster van ons appertement genaamd Jana. Zij heeft ons ooit iets gegeven, waarvan wij niet goed wisten wat het was.

Elke keer wanneer wij arriveerden bij ons appartement, voelde dit voor ons als een soort van thuiskomen. Altijd hartelijke begroetingen en met name onze schoonmaakster Jana, kwam dan heel blij, ons een lieve, maar altijd bezwete omhelzing geven. Dit deed zij ook wanneer wij vertrokken en dan huilde zij steevast en vertelde ons dat ze ons niet meer dacht terug te zien omdat zij met pensioen zou gaan.

Jaar na jaar ging dit zo en elk jaar waren wij weer verbaasd haar daar toch weer te mogen begroeten. Haar pensioen werd elke keer uitgesteld om een voor ons vage reden, het engels van Jana was niet goed genoeg om ons dit te kunnen uitleggen en wij waren uiteraard blij haar te zien, maar vonden dit ook elke keer heel verdrietig voor haar.

Een jaar of 8 geleden, waren wij ‘s avonds in ons appartement en we wilden ons opmaken voor onze laatste avond van dat jaar op Kreta. Opeens werd er zachtjes op de deur geklopt en daar stond Jana met een lieve glimlach. Wij herkenden haar bijna niet, ze had zich prachtig aangekleed, haar kapsel zat zo anders dan wij van haar gewend waren en ze rook niet naar zweet maar naar een zoete parfum. Ze had zelfs een lippenstift opgedaan.

Vol verbazing vroegen wij haar naar binnen, maar dat wilde zij niet. Zij stak haar handen naar voren, met daarin een klein pakje. Zij maakte ons duidelijk dat dit voor ons was en wij dit huis moesten uitpakken, ze wist ons ook nog uit te leggen dat zij dit helemaal zelf had gemaakt en speciaal voor ons. Nou gaven wij Jana altijd al cadeautjes en lieten altijd heel veel extra spullen voor haar achter, maar toch hadden wij dit cadeautje van haar kant niet verwacht.

Wij pakten het aan en bedankte haar hartelijk. Wij vroegen haar waarom wij dit kregen en zij maakte ons duidelijk dat wij haar nu zeker volgend jaar niet zouden terug zien op Matamy Beach als schoonmaakster. En omdat ze bang was ons de volgende dag voor ons vertrek te zullen missen omdat ze druk bezig zou zijn, was zij speciaal uit Heraklion naar ons toe gekomen om haar cadeau te geven. Zij ging eindelijk genieten van een welverdiend pensioen!

Het ontroerde ons zeer, na een innige omhelzing en de belofte dat wij haar in Heraklion thuis een keer zouden opzoeken, namen wij afscheid. De tranen liepen over haar fris gepoetste wangen en wij waren ook zeer ontroerd. Het pakje hebben wij wel meteen opengemaakt toen ze weg was. Wij wilden niet iets mee nemen in de koffer, waarvan wij niet wisten wat het was.

Het was een creme kleurig vierkant soort kussentje, met een prachtig gehaakt hulsel er om heen. Wij keken elkaar verbaasd aan, omdat wij eigenlijk geen idee hadden wat wij hiermee moesten doen. Het was mooi gedaan, maar wat moesten wij hiermee? Wij konden niets ander bedenken dan dat het een soort van spelden kussentje was. Nou handwerk ik nooit, dus……maar het was speciaal voor ons gemaakt, dus wij zouden het koesteren.

Het kreeg een plekje op een commode in onze slaapkamer en elke keer wanneer ik aan het afstoffen was, pakte ik het op en dacht aan Jana, 8 jaar lang. Het jaar er op waren wij aangekomen en voor het eerst was Jana daar niet om ons te begroeten. Wij vonden het even vreemd, maar de blijdschap voor haar dat zij nu eindelijk met pensioen was, had de overhand. Wij spraken met de beheerster Stella en vroegen haar om Jana voor ons te bellen en af te spreken wanneer wij bij haar langs mochten komen. Het adres hadden wij al van Jana zelf gekregen, maar telefoneren in het engels zou voor haar te moeilijk zijn.

Stella belde haar en zo kwamen wij er achter dat Jana op dat moment bij familie was, dus niet in Heraklion. Onze afspraak lukte dat jaar dus helaas niet, wij lieten Stella in het grieks vertellen dat wij in September terug zouden komen voor een tweede kortere vakantie en dat wij dan nog een poging zouden wagen.

In september dat jaar kwamen wij weer op kreta en vroegen aan Stella of zij weer even voor ons wilde bellen met Jana. Tot onze grote schrik vertelde zij ons met tranen in haar ogen dat Jana  plotseling was overleden een maand daarvoor. Dat deed ons veel verdriet en wij vonden het heel jammer dat het ons in juni niet was gelukt om onze belofte om langs te komen. in te lossen.

Nou zijn er op Kreta heel veel lieve vrouwen, maar Jana was en bleef voor ons wel de aller liefste. Haar “spelden kussentje” vergeelde, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om het weg te gooien. Tot van de week mijn zoon even iets moest doen aan de printer die daar ook staat en mij vroeg wat dat rare gele kussentje nou eigenlijk was. Ik vertelde hem het verhaal van Jana en toen vroeg hij aan mij waarom ik dat kussentje er niet uithaalde en probeerde het gehaakte hoesje te wassen. Ik dacht bij mij zelf, dat het stom was dat ik daar zelf niet op gekomen was en probeerde het kussentje er uit te frommelen.

Tot mijn grote verbazing en hilariteit van mijn zoon, bleken het papieren servetten te zijn. Het was een servethouder!!!

Ik ga de servetten er uit halen en het hoesje van de week voorzichtig proberen te wassen. Als dit lukt, dan doe ik er nieuwe servetten in en zal ik het cadeau van Jana dit jaar met de kerst voor het eerst gebruiken. Een glaasje lemon raki op haar heffen en nog even terug denken aan die lieve hardwerkende vrouw. Daarna krijgt het een plekje in de kast, zodat het niet meer zal verkleuren of stoffig worden. Maar weggooien? Nee, dat zal ik zeker niet doen! Nooit!

RIP Jana…………

 

 

 

 

Hits: 395