Vandaag zag ik een vraag voorbij komen op facebook waar je ouders vroeger over logen en hoe je achter de waarheid kwam. Meteen schoten mijn gedachten naar het verhaaltje wat mij verteld was door een lieve oude kennis van mijn ouders die ik opa noemde. Het verhaal van het konijn en het zout, ik vertel dit verderop. Maar opeens dacht ik ook aan de Sint, de tandenfee etc. etc. Ik had mijn kinderen ook van alles wijs gemaakt en doe dit met mijn kleinkinderen weer…….

Het verhaal van het konijn en het zout ging zo, vroeger wandelde ik veel in de duinen bij Bakkum met mijn “surrogaat” opa en oma, hele goede vrienden van mijn ouders die echter al behoorlijk op leeftijd waren dus voor mij een opa en oma.

Ik zat dan als klein meisje in een bolderkar voort getrokken door opa met oma er achteraan. Opa wees mij dan altijd op de vele konijnen keutels met de steevast de grap dat het geen dropjes waren. Ik wilde altijd graag de konijnen zien en nog liever ze aaien of beet pakken, ze zien gebeurde nog wel eens maar aaien…..dat lukte natuurlijk nooit.

Opa had een geheime oplossing hiervoor beweerde hij, hij drukte mij een zakje met zout in mijn handjes en fluisterde dat wanneer ik een konijn zag ik snel zout op zijn staartje moest gooien en dat het konijn dan stil zou blijven zitten zodat ik deze kon aaien of zelfs oppakken.

Elke duinwandeling zat ik steevast met dat zakje zout klaar, op een dag zagen wij een konijn en ik sprong uit de bolderkar en rende op hem af. Natuurlijk was het konijn gevlucht en het zout viel op de grond toen ik het achter hem aan gooide. Ik was er verdrietig om, maar opa zei dat ik het konijn had laten schrikken en dat het de volgende keer zeker wel zou lukken.

Hoe lang dit zo doorgegaan is? Ik heb echt geen idee…..maar toen ik op een zekere dag rond mijn twintigste een eigen huis kreeg, kwam opa op bezoek (oma was er niet meer), hij gaf mij toen een stenen konijn met op het staartje een zakje zout geplakt. “Deze mag je aaien zo veel als je wil” sprak hij breed lachend. Ik lachte met hem mee en besefte hoe hij mij als kind hiermee in de maling had genomen, tegen mij had gelogen eigenlijk.

Ik nam het hem uiteraard niet kwalijk, ik ben er niet slechter van geworden en heb door zijn bewering juist een leuke tijd gehad en kan er nog steeds om lachen. Zelf als moeder heb ik mijn kinderen  en nu mijn kleinkinderenook vaak genoeg wat wijsgemaakt. Denk aan de Sint en de tandenfee bijvoorbeeld. En wat heb ik genoten van hun geloof in mijn beweringen, ik geniet er nog steeds van als ik die kindersnoetjes zie vol spanning en geloof in bijvoorbeeld de Sint.

Zelfs nu Lisa mijn oudste kleindochter niet meer in de Sint gelooft, heeft ook dit weer wat. Ze hoort nu bij de “grote mensen” die allemaal het geheim van de Sint delen en heel eerlijk zie ik dat zij dat ook weer heel leuk vindt. Ze speelt het spel mee, als we haar maar niet vergeten met de cadeautjes, dat dan weer wel uiteraard.  Ik geniet van de opwinding wanneer de kleinkinderen hier op het balkon de boot van de Sint staan op te wachten. Ook de volwassen mensen zingen dan uit volle borst mee en heel even zijn wij allemaal weer even kind.

De kerstman heb ik echter nooit iets over gelogen, de Sint was dan net weg en meer dan genoeg eigenlijk. Voor de sfeer leg ik wel altijd een klein mooi verpakt cadeautje onder de boom maar de kleinkinderen weten dat ik dit heb gedaan. Dat is ook prima!

Maar ik heb veel fantasie en vind het nog steeds leuk om de kinderen daarin mee te trekken. Zelf had ik bijvoorbeeld ook altijd hele kabouter verhalen voor mijn kinderen wanneer wij door een bos liepen, ik zag zogenaamd altijd kabouters weg schieten in bomen of achter struiken en zij geloofden dit altijd en gingen dan kijken of ze de kabouter nog konden vinden. En soms geloofden zij ook dat wij bij een echte kabouterboom stonden waarin kabouters lagen te slapen, mijn oudste heeft toen zelfs een keer een stukje koek op een blaadje neer gelegd voor wanneer de kabouters wakker werden.

De tandenfee, was ook zoiets. Bij het wisselen van de melktanden beweerde ik ook altijd dat deze onder hun kussen moesten worden gelegd en dat de tandenfee dan wat geld zou achterlaten. Nou dat ging heus wel eens mis, een tand die opeens zoek was, een kind wat wakker bleef om de tandenfee te kunnen zien, een kind die juist wakker werd omdat je onder dat kussen zat te wroeten…..noem maar op. Gelukkig kunnen zij, maar ik ook hier met een brede glimlach aan terug denken.

Ik weet alleen maar dat ik als volwassene genoten heb en nog steeds geniet van het (nog) onbevangen geloof en vertrouwen wat een kind je schenkt wanneer je ze iets wijsmaakt. Zolang het maar met respect en liefde is, kan dit volgens mij totaal geen kwaad.

Nu ben ik wel benieuwd wat jullie eigen ervaring is met de “leugens” van volwassen mensen toen je zelf nog een kind was.

Hits: 27