Het is zaterdagochtend kwart over negen, wanneer ik een vreemd geluid van buiten af hoor. Er staat buiten iemand keihard in een microfoon te praten? Uuuuh??? Ik wrijf in mijn ogen en moet even bedenken, wie ben ik en waar ben ik en wat voor een dag is het? Oef, gelukkig het is zaterdag en vandaag begint de intocht van de Sint hier in de haven om 11.00 uur. Snel schiet ik overeind voor een plas en een bak koffie, want vandaag komen bijna al onze kinderen, met onze 3 kleindochters, mijn moeder en andere oma van Lisa, hier naar de intocht kijken van af ons balkon. De chocolademelk moet dan wel lekker warm zijn, dus…………

Huppa, eerst heel even bijkomen met lekker bakkie koffie en een kwetterende geluid tester voor de deur en dan aankleden en de boel gezellig maken.

Ik voel mij gelukkig een heel stuk beter dan gisteren en heb er zin in! Cacao poeder vermengen met suiker, melk in de grote pan en huppa in no time een geurige chocolade melk die op een laag gas pitje staat. Ik kijk naar buiten en voor de deur verzamelen zich steeds en steeds meer ouders en kinderen. Sinterklaas liedjes galmen over de haven heen en af en toe vaart er een leuk uitgedost bootje voorbij met daarin een gemengd “zwarte” pieten gezelschap. Het valt mij op dat er van die zogenaamde roetveeg pieten, maar ook gewone zwarte pieten tussen zitten. Maar helaas ook gewoon helemaal ongeschminkte pieten, gewoon jongens in een pieten pak en ik merk dat ik dit toch echt helemaal niet leuk vind. Maar ik ga vandaag niet in op de wel of niet zwarte pieten kwestie. Daar kom ik vast later nog wel op terug. Ik heb er nu echt even helemaal geen zin in. Vandaag wil ik het  gewoon hebben over de dag zelf.

De sfeer in de haven is goed, het zonnetje schijnt alhoewel ik al gevoeld heb dat het echt heel koud is. Maar op de één of andere manier hoort dat voor mij ook bij de intocht. Ik kijk voor het raam of onze kinderen er al aan komen en wat mij eigenlijk meteen al opvalt, is dat het wel druk is, maar toch iets minder druk dan in de voorgaande jaren. Daar komen de kinderen aan met onze drie prinsesjes! Moeders (omi) is ook gearriveerd en ik ben dankbaar dat zij nog zo kwiek is dat ze er lekker bij kan zijn. Ze nadert immers de 80 maar staat nog midden in het leven en kan ook zo genieten van alles.

Iedereen voorzien van chocolademelk of wat anders, de eerste kruimels van de banketstaaf liggen al op het vloerkleed, de eerste pepernoten zijn al tot onder de bank gerold. En de eerste kinderneus en vette kinder vinger afdrukjes zitten al op het keukenraam. De Sint komt er aan horen we door de microfoon roepen en we spoeden ons allemaal snel naar het balkon. Het is zo leuk om een overzicht te hebben over de haven bij de intocht, Sint loopt met zijn pieten voor ons balkon langs en we kunnen alles goed zien. Maar wat is het koud! Brrrrrrrr.

Al snel besluiten we naar binnen te gaan en nog lekker wat warms te drinken alvorens we ons ook gaan begeven naar het centrum met zijn allen.  Daar aangekomen, is er niet veel meer te beleven en willen we iets van een broodje of zo bij de bakker halen. Nou die was bijna helemaal leeg gekocht, dus besloten we te gaan voor een patatje in de haven. Normaal komen we nooit met onze kleinkinderen in ons stam café, hooguit op het terras, maar op zo een dag als vandaag wel, daar liep het personeel als prachtige zwarte pieten rond, hingen er mooie slingers en waren ze helemaal ingesteld op de intocht. Heerlijk warm was het binnen en we schoven tafels aan elkaar en hebben daar heerlijk gezeten, terwijl de drie meiden na het eten van de patat zich met elkaar en wat ballonnen opperbest vermaakten. Kleine Lisa schaterde het af en toe gewoon uit van plezier en wij genoten van de meiden. De sfeer was super goed, we hebben genoten en gelachen samen. Ik keek om me heen, onze zonen en 1 schoondochter,  ontbraken vanwege werk en dat was jammer, maar wat hebben we een mooi stel bij elkaar zo en wat gaan ze leuk met elkaar om! Ik ben daar heel blij mee, ook omdat ik zag dat iedereen het leuk vond.

Om ongeveer vier uur gingen we ieder weer naar huis en kwam ik koud, moe maar heel voldaan in ons huis, waar de sporen van het bezoek nog zichtbaar waren, maar ik kon mij er niet aan storen. De kachel wat hoger gezet en heerlijk met een bak koffie, languit op de bank. Tevreden tot in mijn haarwortels, lach ik om een verdwaalde pepernoot onder de vensterbank.

ik pak mijn telefoon en kijk of ik geen berichten of wat dan ook heb. Ik open Face Book en al snel valt mijn oog op een bericht wat een uur daarvoor geplaatst was. Ik schrik er van en lees de inhoud wel 3 keer, ik voel een brok in mijn keel.

Een bericht van een dappere vrouw, die we al een paar jaar kennen en met wie we menig leuk feestje samen hebben gevierd, heel wat mee gedanst en gelachen. Zij is helaas al een tijdje aan het strijden tegen kanker en zij is daar ook altijd heel open over geweest op Face Book en we volgden haar met zijn allen. Dan ging het weer goed en dan weer een stuk minder, maar ze bleef optimistisch en ze bleef vechten. Ze is een stukje jonger dan ik, ze heeft een mooi gezin bestaande uit een partner, een aantal leuke zonen (die nog in de pubertijd zitten of er net uit zijn) en haar poezen kinderen. Ze  is een echt  familie mens, groot poezen en dieren liefhebster en altijd heel belangstellend naar een ieder die zij kent.

Zij liet vandaag via een laatste FB bericht met foto weten, dat zij op deze manier zelf afscheid wilde nemen van al haar FB vrienden omdat het morgen (zondag) haar laatste dag zou zijn, welke zij vanzelfsprekend met haar kinderen en familie wil doorbrengen. De pijn is ondraaglijk geworden voor haar en de kanker zit inmiddels door haar hele buik, haar ene long doet het niet meer, de andere begint ook al te sputteren. Pijn bestrijding helpt niet meer. Ze heeft gevochten maar het is een oneerlijke strijd en ze is klaar om te gaan zegt ze. 

Wham, die komt binnen! Ben je zelf zo gelukkig en dan lees je dit bericht. Twee voeten op de grond en je gedachten gaan uit naar dat lieve mens die zo moedig is om los te gaan laten, haar gezin los te laten. pffffffffffff dan schieten de tranen in je ogen. Respect voor haar, diep respect. Ik wens haar en degene die ze lief heeft en haar lief hebben, heel veel kracht en sterkte toe en ik………….ik tel nogmaals mijn zegeningen.

Een dag met een lach en een traan.Barbara is inmiddels overleden en naar we hopen nu op een plek zonder pijn. Als we dansen dan dans jij stiekempjes met ons mee. RIP Barbara xx

Hits: 382