Van de week hoorde ik een moeder in een supermarkt tegen haar kind zeggen: “Nee, dat kan nu niet, ik heb je net thuis nog gevraagd of je moest plassen en toen moest je niet, dus hou het maar even op”. Opeens schoot er een incidentje met mijn oudste door mijn hoofd. ik was het al vergeten, maar het kwam opeens weer terug. Het zindelijk maken van je kinderen en net als je denkt dat dit heel fijn, makkelijk en voordelig is, kom je er achter dat daar ook weer andere kanten aan zitten…………….
Bij mijn oudste was ik zo trots als een pauw, dat hij op een gegeven moment alles op het potje deed en al heel snel daarna keurig op de toilet (met kinder bril, anders stortte hij de pot in). Het scheelde ook meteen veel geld aan luiers en ik was eindelijk van die luier emmer op zijn kamertje af. Ik zag er op dat moment alleen maar voordelen in.
Mijn zoontje deed het prima, klein detail was wel dat wanneer hij moest, hij ook echt moest. Zoals ieder klein kind wat net zindelijk is. Dus net als die moeder in de supermarkt, vroeg ik ook altijd vlak voor we de deur uitgingen, of hij niet nog even moest plassen. Soms ging hij dan ook nog even, maar dat bleek niet altijd een garantie te zijn dat hij dan onderweg niet meer moest, zoals iedere ouder zal herkennen. Maar ja, het was mijn eerste en die ervaring had ik nog niet echt.
Als moeder leer je al snel je omgeving te scannen op een mogelijkheid waar je kleine eventueel zijn behoefte kwijt zou kunnen. Maar we weten allemaal dat dit niet overal zomaar kan. Het voordeel van een jongetje vond ik dan ook dat deze eventueel even snel staand ergens ‘stiekem” zouden kunnen plassen. Begrijp me goed, ik ben daar absoluut geen voorstander van om kinderen overal maar buiten te laten plassen, maar nood breekt wetten.
Tot dan toe, was het gelukkig absoluut niet nodig geweest om van dit gemak gebruik te maken. Maar op een gegeven moment gaf hij aan dat hij opeens heel nodig moest. We waren op dat moment te ver van huis om terug te gaan, dus ik bedacht heel snel waar we zouden kunnen gaan. Er woonden toen ook geen bekenden dicht bij. De Bibliotheek was dicht, het gezondheid centrum ook, Verder waren er op dat moment geen mogelijkheden bij ons in het centrum waar hij naar de toilet kon. 
We reden net over de gracht met de fiets en ik bedacht opeens dat dit het moment was, waarop ik dan gebruik zou kunnen maken van het gemak van een jongetje. Niet netjes, maar dat zou ik hem nog wel uitleggen dat dit niet een gewoonte moest worden, dat kwam wel goed. Niet netjes, maar wel effectief om te voorkomen dat hij met een natte broek naar huis moest, achterop de fiets.
Dus zo bedacht, zo gedaan. boompje uitgezocht, fiets aan de kant. Om me heen kijken, de gracht was zo goed als verlaten, mooi zo. Ik heb aan hem uitgelegd, dat dit eigenlijk niet netjes was en geen gewoonte mocht worden en hem mee genomen naar een boompje. Dus voelde mij daardoor geen slechte moeder. Met ons gezicht naar het water toe, deed ik met veel moeite zijn rits sluiting open. Hij keek mij verbaasd aan, want hij had echt geen idee, wat er ging gebeuren. Thuis ging gewoon zijn hele broek naar beneden wanneer hij op het potje moest. Nu mocht hij zijn broek aanhouden.
Met veel moeite probeerde ik zijn “gemak” te pakken te krijgen, op die leeftijd en in de kou, viel dit niet mee. Maar dat begrijpt iedereen toch? Dus frummelen en friemelen en daar had ik iets te pakken. “Gemak”vast, zijn jas met mijn andere hand om hoog gehouden. Dus, eureka! Tja en dan kan hij gewoon even helemaal niet plassen, want dit was voor hem ook heel vreemd. Staand plassen en dan nog buiten ook, met je moeder die je “gemak” vast houdt. Het was ook wel vreemd, dus lukte het hem even niet.
Goed, hij moest wel echt heel nodig, want op een gegeven moment, nadat zijn “gemak” drie keer uit mijn hand was ontsnapt (geloof me, het is met zijn “gemak” later helemaal goed gekomen), kwam er toch een flinke straal. Natuurlijk gedeeltelijk over mijn vingers heen, niet fijn, maar waar ik echt geen rekening mee had gehouden was………de wind!
De wind, die hier in de polder altijd aanwezig is, stond recht op ons beiden. Het laat zich raden wat er gebeurde. Alles nat! Hij nat, ik gedeeltelijk nat. Daar stonden we dan, mijn zoontje schrok, dus die vloek die uit mijn mond wilde ontsnappen, wist ik gelukkig op tijd tegen te houden en in plaats daar van, prees ik hem. “Goed zo jongen, daar ben je vanaf”. Dat mamma haar schoenen vol stonden, dat verzweeg ik.
Ik pakte de fiets, reed als een bezetene naar huis om hem en mezelf om te kleden. En nam mij voor om nooit meer op deze manier gebruik te maken van het gemak van een jongetje, daar zijn wij “meisjes” niet aan gewend, wij zijn meer vertrouwd met ons “ongemak” dat we juist niet overal kunnen wanneer we moeten. 
Hits: 355