Eén van de voordelen van het hebben van kleine kinderen is het feit dat je zelf ook weer kinds mag doen. Eigenlijk kijkt niemand daar dan van op. Het begint al wanneer je boven een wieg of kinderwagen hangt en in een raar brabbel taaltje koetjie, koetjie, kiekiek, boedieboedie of zo iets roept tegen de enigszins verschrikt om hoog kijkende baby…………..

Velen maken zich daar schuldig aan en eigenlijk vindt helemaal niemand dat vreemd.  Hetzelfde wanneer je met je kind op straat loopt en samen  opeens zo maar een huppeltje maakt, dan kijkt ook niemand raar op. Of wanneer je samen met je kind keihard zing op de fiets, dat vinden de meeste mensen alleen maar grappig en zo zijn er zo veel van die zaken die je heerlijk ongegeneerd met kind er bij wel doet, maar wanneer je in je eentje op straat loopt wel uit je hoofd laat.

Ik genoot er van dat je samen met je kind weer zelf een beetje kind kon zijn. In de speeltuin net zo gek doen op de toestellen als de kinderen zelf, hoe leuk is dat. Je moet er toch niet aan denken om als volwassene in je eentje te gaan schommelen of nog erger met een vriendin op de wip te gaan zitten. Iedereen zal je meteen als gek verklaren. Maar met je kind of klein kind er bij kan dat dan weer allemaal wel en vind iedereen het hooguit grappig.

Zo heb ik ooit toen mijn jongste een jaar of 2 was, samen met mijn moeder en haar in een ballenbak gelegen in Oud Valkeveen. Er was bijna niemand en die bak was groot en leeg, mijn moeder en ik keken elkaar aan en zonder wat te zeggen doken we er samen met de kleine in. Wat een ervaring was dat, we hadden pret voor tien en indien nodig, de kleine meid als excuus. Zonder haar er bij hadden we dat echt nooit gedaan.

Wat ik ook altijd heel leuk vond, was voor lezen met allerlei stemmetjes, daar genoten mijn kinderen altijd van. Helemaal wanneer ik zelf een verhaal bedacht waar in de belevenissen van de dag weer terug kwamen, dan hingen ze aan mijn lippen. Steevast eindige ik met een liedje en meestal was dit het liedje van Annie M.G. Schmidt, Het fluitketeltje. En dan liet ik het keteltje heel hoog fluiten, wat bij mijn beide kinderen altijd de lach veroorzaakte. Maar ik had er heel eerlijk eigenlijk zelf het meeste plezier in.  Of iemand dat kon horen maakte mij niets uit.

Zo ook op de fiets, eerst met mijn zoon achterop en ach die vond alles altijd wel best, of ik nou hard op zong of niet, het maakte hem niks uit. Later met de jongste, mijn dochter deed ik hetzelfde, ik zong zo hard dat de kraaien jaloers op mij waren. Eerst vond ze het prima en vaak zong ze ook zelf mee. Ik genoot daar van en het kon mij niks schelen wat anderen er van vonden, want zij was mijn excuus. En samen hadden we de grootste lol.

Het moment dat zij  naast mij mee mocht fietsen brak ook aan, ze werd al echt een grote meid. Het zonnetje scheen, alles verliep voorspoedig, dus ik kreeg de behoefte om weer eens lekker hardop te zingen in de verwachting dat zij mee zou doen. Maar daar had ik mij toch in vergist, net toen ik een refrein van een liedje wilde in zetten, keek zij mij bozig aan en sprak ferm: ‘Mamma hou daar eens mee op, doe eens normaal’.  Oeps, ze begon zich te schamen? Dat deed even zeer. Ik liet mij niet uit het veld slaan en plagerig ging ik door. Ze trapte haar pedaaltjes in alsof haar leven er van af hing en schoot voor mij uit met hoge snelheid,  richting huis. Tja, uit veiligheid overwegingen besloot ik toen maar niet meer op de fiets met haar (samen) hard te gaan zingen.

Het was het begin van een tijdperk, dat je kinderen die eerst alles wat je deed geweldig vonden, opeens een beetje raar begonnen te vinden. Naar mate ze ouder werden, merkte ik langzaam maar zeker, dat wat ik deed, droeg of zei, moest passen in hun plaatje van vooral niet opvallen. Ik moet eerlijk bekennen dat dit mij niet altijd lukte, ik probeerde er rekening mee te houden, maar ik ben ik en soms een beetje “crazy” zoals ik jullie al eerder heb laten weten.  Ik ben, ondanks dat,  wel altijd mijzelf gebleven, maar toch, snel even een huppeltje maken, zomaar op straat, of lekker keihard zingen op de fiets…………al had ik daar nog zo een zin in, dat deed ik niet meer.

Nu mag ik weer met Lisa zingen, huppelen, verstoppertje  spelen, naar hartenlust, dus  ook op straat. Om de palen heen dansen met haar wanneer wij daar zin in hebben en het kan mij geen ruk schelen wie dat gek vindt. Ik doe weer lekker alles wat ik ooit met mijn eigen kinderen  ook vrij en vrolijk deed. Heerlijk! En als ik de kans krijg om met haar (en mijn moeder) samen in een ballenbak te duiken dan zal ik ook dat zeker niet na laten.  Ik zal van dat alles extra genieten, beseffende dat ook met haar er een keer een dag aan zal breken dat ze uit schaamte zal zeggen: “Oma, hou daar eens mee op, doe eens normaal”.

Hits: 750