We kennen ze allemaal wel, die ouders die altijd een andere kant opkijken wanneer hun kroost zich niet weet te gedragen. Die ouders die vinden dat een kind altijd moet kunnen spelen, ravotten, ook in een restaurant. Die ouders die rustig gaan liggen zonnen met hun ogen dicht, terwijl het kind in het zand speelt. Of zoals in dit geval, die rustig door eten en kletsen terwijl hun kind een restaurant terroriseert………..

We hebben het vast allemaal wel eens mee gemaakt. Deze ouders zijn er altijd geweest, maar heel eerlijk………….volgens mij zijn het er nu meer dan ooit? Allemaal ouders die zo druk zijn met hun eigen leventje, dat ze soms zelfs vergeten ook een ouder, een opvoeder te zijn. Goed voor het kind zorgen, maar ook voor zich zelf, waardoor de aandacht er nog wel eens bij in schiet. Ze verwennen de kinderen tot in hun haarwortels uit een soort schuldgevoel? Die ouders die vaak ook niets verkeerds van hun eigen kind willen of kunnen zien, alles moet kunnen en mogen want het is immers een klein kind, waardoor ze kleine terror koters krijgen.

Van de week zag ik weer zo een moeder. Een jonge vrouw met een knulletje van amper 2 jaar oud, die samen met een “vriendin” ging lunchen. De locatie was duidelijk uitgezocht op het feit dat er een kleine kinder speelhoek was. Heerlijk voor de kleintjes, maar waarschijnlijk voor de dames een teken, dat je dan je kind gewoon lekker zijn gang kan laten gaan, terwijl je samen relaxt in een diepgaand gesprek raakt. Alle andere mensen letten wel voor je op of zo? Ik mag toch hopen dit ventje verder wel de aandacht krijgt welke het nodig heeft, mamma time is prima, maar wel wanneer daar ook echt time voor is.

Goed, wij (mijn dochter, schoondochter, Lisa en ik) zochten  een tafeltje in de buurt van de speelhoek, zodat Lisa ook kon spelen en wij haar in de gaten konden houden. Maar we kwamen om te lunchen, dus eerst de lunch besteld. Lisa begaf zich naar de speelhoek en het schattige goed geklede kleine jongetje, welke we er even daar voor nog zagen spelen, was nu opeens uit beeld. We wisten toen nog niet, dat hij bij het tafeltje tegenover ons hoorde, bij de twee dames. Lisa zat ondertussen heerlijk relaxt te spelen.

Opeens zien we het jongetje met een noodgang uit de keuken (?) vandaan komen, met een enigszins ongelukkig personeels lid achter hem aan en vervolgens als een dolle het hele restaurant door rennen,  hier en daar wat speelgoed op pakkend en dit vervolgens, als een klein dolle mannetje, door het hele restaurant heen gooien. We kijken elkaar verbaasd aan en vragen ons af wie er bij het kleine ventje hoort. Want helemaal niemand reageert, behalve het personeel, die het speelgoed telkens, enigszins wanhopig, aan de kant schuiven, om te voorkomen dat ze er later niet met een hete soep over heen struikelen. Wij spreken schande van de situatie, begrijpen niet dat er niemand op staat. De twee dames tegenover ons, gaan helemaal in elkaar op en kijken niet op of neer.

Nou is Lisa ook gek op rondrennen, dus op voorhand waarschuwen we haar luid maar duidelijk, (ook hoorbaar voor de twee dames) dat dit geen speeltuin is, dus dat rennen of gillen hier niet mag en dat ze in de speelhoek mag spelen of aan tafel moet komen zitten. Ze kiest lief voor spelen. Opeens zien we dat de twee dames hun lunch krijgen gereserveerd, drie borden met een behoorlijke grote broodjes er op. Drie? 

Ja, verrek! Er komt voor het eerst beweging in één van de dames en ze pakt het knulletje op, om hem naast haar op een bankje bij het derde bordje neer te zetten. Weer kijken we elkaar verbaasd aan. Ten eerste hadden we nooit verwacht dat zij, zeker gezien hun negerende gedrag, bij het ventje hoorden. Ten tweede, dat zij zo rustig hadden zitten praten zonder te weten waar het ventje was of wat hij aan het doen was. Maar ook waren we meer dan verbaasd over wat het knulletje voor zijn neus gezet kreeg, Een complete soort Club sandwich! Daar hebben wij als volwassenen vaak al grote moeite mee, maar deze was toch echt voor hem bedoeld. De twee dames gaan weer op in elkaar en hun lunch. Ze hebben goed voor hem gezorgd, een speelhoek, ruimte om te rennen en een heerlijke lunch.  Dus Mamma time!

Het kleine ventje, krijgt weer geen aandacht en  plukt wat aan wat er voor hem op een bordje  ligt, gooit het op de grond en schuift al snel van het bankje af waar hij op zat, onder de tafel door, om vervolgens weer heerlijk rond te gaan rennen.  De twee dames merken het niet eens, eten en kletsen rustig door alsof hij er helemaal niet is. De amper aangeraakte lunch van het ventje eenzaam naast hun.

Wij kijken elkaar aan en verbazen ons er weer over dat het ventje gewoon weer helemaal uit het beeld verdwijnt, regel recht richting keuken, zonder dat dit de dames in beweging zet. Ze merken het echt niet eens. Maar, o wee, wanneer er dit kleine manneke wat overkomt, dan is waarschijnlijk iedereen verantwoordelijk………….behalve……

Ondertussen is onze lunch er ook en Lisa komt braaf bij ons aan tafel zitten in de kinderstoel om ook te eten en te drinken.  Ze kan inmiddels redelijk op een gewone stoel zitten, maar we willen niet dat ze in de verleiding zal worden gebracht door het ventje om te gaan rennen/spelen. Het terror ventje gooit ondertussen het speelgoed richting de twee dames en pas als hij ze raakt, krijgt hij aandacht. Voor het eerst horen we er eentje zeggen dat dit niet mag. Ze staat ook zo waar op en pakt drie stukjes op om in de hoek terug te leggen en gaat weer zitten. Terror ventje gooit het vervolgens weer hun kant op en ja hoor er komt weer aandacht! “Niet doen, dat mag niet”. Verder niks, helemaal niks?

Het speelgoed ligt nu onder tafels, op het looppad van de bediening etc. Maar ja, mamma en vriendin zitten te lunchen dus “do not disturb”. Ondertussen geeft Lisa aan dat ze genoeg gegeten heeft en we tillen haar uit de stoel. Ze schuift weer tevreden de speelhoek in, want wij zijn nog niet klaar. Ondertussen houden we alle drie een oogje in het zeil, terwijl ook wij heerlijk eten en praten. Het terror ventje gaat een stapje verder en probeert nu zelfs Lisa te bezeren, mijn dochter en ik zagen dit en schoten gelijktijdig omhoog. Maar het liep nog goed af.

In eerste plaats gelukkig maar voor Lisa, maar in tweede plaats  zeker ook voor de twee dames. Die hadden wel even het één en ander van mij te horen gekregen. Want dit terror ventje zelf kan hier eigenlijk helemaal niets aan doen. die vraagt aandacht op alle manieren welke hij maar kan bedenken. Nu is hij nog klein en vinden de mensen hem nog wel schattig, maar ik wens zijn moeder (ouders) heel veel succes, want er komt een dag………………dat de “verwaarlozing” welke hij nu moet ondervinden, hun wel eens heel zwaar zou kunnen opbreken!

Hits: 515