Nog even terug haken op het vorige blog. Het blog over het “terror” jongetje. Ik weet als geen ander dat je het gedrag van je kinderen niet altijd in de hand hebt. Je kan nog zo goed je best doen, je kind is een eigen persoonlijkheid, heeft een heel eigen karakter, hoe jong ze ook zijn. Elk kind heeft een eigen aanpak in de opvoeding nodig en het is vaak puzzelen welke aanpak bij welk kind het beste werkt. Maar van sommige manieren van aanpak of juist het gebrek daar aan, kun je er zeker van zijn dat dit averechts werkt. Natuurlijk hebben alle ouders het beste met hun kinderen voor, maar helaas worden hierbij nog wel eens flinke “fouten” gemaakt. Dan ontstaan er “terror” kindjes………..

Kinderen zullen hoe klein ze ook zijn altijd hun grenzen opzoeken en hun ouders uit proberen. De kunst is dan om dit door te hebben en de grenzen duidelijk te maken met daaraan consequenties verbonden, wanneer ze overschreden mochten worden. Dit verschilt per kind, maar telt wel voor allemaal. Bij mijn twee kinderen was het heel duidelijk, dat wat bij de ene prima werkte, bij de ander totaal geen effect had. Ook ik heb veel “fouten” gemaakt hoor, maar durf gerust te zeggen dat mijn kinderen geen “terror” kinderen waren en ik overal welkom met ze was. Natuurlijk spookten ze ook wel eens wat uit en niet altijd zag ik dat. Maar wanneer ik het wel zag, dan corrigeerde ik ze of het had consequenties voor ze. Onze grenzen waren heel duidelijk en naar mijn mening hebben alle kinderen dat nodig. Belonen en complimenteren wanneer ze dingen goed (proberen) te doen is heel erg belangrijk, maar er op wijzen wanneer ze dingen al dan niet expres fout doen is ook noodzakelijk, Daar leren ze juist van. Ook moeten we ons goed realiseren dat de kinderen na doen wat ze van ons als ouders zien. Dus ons er van bewust zijn dat we zelf vaak het slechte voorbeeld geven. Hieronder een voorbeeld uit eigen ervaring.

We stonden in de jeugd van mijn kinderen op een camping waar heel veel kinderen waren in allerlei leeftijden. En alles speelde altijd leuk met elkaar, er was wel eens wat, maar dan werd dat keurig opgelost. Tot er op een zekere dag een gezin kwam met daarbij een jongetje welke het in no time voor elkaar kreeg dat er de grootste ruzies tussen de kinderen ontstond. Al snel kwam mijn oudste huilend de caravan binnen en dat gebeurde nooit, behalve wanneer hij zich bezeerd had. Dus toen ik vroeg wat er aan de hand was, bleek het al heel snel met dit jongetje te maken te hebben. Tja, omdat er steeds ruzie rondom hem was, besloot ik eens stiekem te observeren wat er nu eigenlijk gebeurde

Nou, dat zag ik al heel snel. Het jongetje kon niet spelen. Was constant aan het kijken waar hij iets kon afpakken, stuk trappen of welk kind hij een flinke duw kon geven. Alle kinderen werden bang van hem, dat zag je, ze keken allemaal vanuit hun ooghoeken naar het jongetje en van leuk spelen kwam al helemaal niks meer. Dus, ik kwam in actie nadat ik zag hoe hij een kleiner kindje met een plastik schep op het hoofd sloeg. Genoeg is genoeg. Dus ik kwam uit mijn schuilplaats en riep: “hé, jongetje!” verschrikt keek hij mij met grote ogen aan. Ik schatte hem op een jaar of 8. “hoe heet jij?” vroeg ik nog rustig. Brutaal antwoordde hij: “Dat zeg ik niet!”. Waarop een ander jongetje reageerde met: “Hij heet Marcel”.

Ik wist nu dus meteen al, dat Marcel een moeilijk geval was, maar besloot heel pedagogisch en lief hem eens even toe te spreken, duidelijk te maken dat alle kinderen altijd leuk met elkaar spelen en dat als hij wilde dat ze ook met hem zouden spelen, hij niet zo lelijk moest doen. Hij keek mij aan en zei: “zij begon, zij pakte mijn schep af”. Dit was een leugen, ik had immers gezien wat er was gebeurd bij het 3 jarige meisje. Maar voordat ik hier op in kon gaan, kwam er een vrouw aan, ik zag het jongetje meteen heel opgelucht kijken. O.k. dat moest de moeder van Marcel dus zijn. “Wat is hier aan de hand?” vroeg zij absoluut niet vriendelijk.

“ooow, niet zo heel veel, maar ik heb uw zoon net verteld dat als hij andere kindjes slaat en plaagt, ze niet met hem willen spelen omdat dit niet aardig is”. Nou, het leek wel of ik haar met een hamer op haar grote teen had geslagen! Woedend keek ze mij aan en zei: “En waar bemoei jij je mee?”. Zo de toon was gezet, kon dit wel eens een hele lange vermoeiende zomer vakantie gaan worden. Want deze houding waren we op de camping niet gewend. Ik haalde diep adem, ik wilde geen ruzie maken in het bijzijn van de kinderen, ik vertelde haar heel rustig waarom ik ze had staan observeren en wat ik toen gezien had. Nog steeds rustig, alhoewel er wel al iets in mij begon te borrelen. Ik voelde al dat ik hier te maken had met een moeder die haar zoontje op een voetstuk had staan en totaal niet meer objectief was.

Halverwege mijn verhaal onderbrak ze mij al. Ze noemde mij een leugenaar, want haar zoon zou dat allemaal nooit doen en iedereen had altijd wat tegen hem. Dit was bijna op een schreeuw volume, zeer agressief en het trok andere mensen aan. Al snel hoorde ze van de anderen ook allerlei verhalen over haar o, zo lieve zoontje.

Amper 2 dagen op de camping en iedereen had al iets van hem gezien of gemerkt. Schreeuwend en tierend ging ze terug naar haar caravan, de scheld woorden vlogen de voortent in. Haar arm om haar zoontje heen, die lachend achter om keek.

Tja, met zo een moeder, kun je het zo een joch niet eens kwalijk nemen dat hij a-sociaal gedrag vertoond, geen empathie voelt met anderen kinderen. Deze jongen deed wat zijn moeder deed. We hebben verschillende keren tegen beter weten, getracht het joch niet buiten te sluiten, maar het draaide altijd op ellende uit. Het werd een moeizame zomer, met een kapot gemaakte poppen buggy van mijn 2 jarige dochter, mijn zoon van 6, zat onder verschillende blauwe plekken. Afijn toen ze vertrokken, waren alle kinderen opgelucht. Triest, maar waar. Wij volwassenen hadden een eigen naam voor het joch. We noemden hem onder elkaar PPPJeetje. De J stond voor jochie en de rest mogen jullie zelf invullen.

Hits: 280