De tweede ontmoeting met Grazy Granny………
Zoals ik jullie in het eerste blog over haar al had beloofd, heb ik snel een tweede afspraak met haar gemaakt. De vrouw die zo totaal anders is dan ik en toch ook eigenlijk weer niet. Onze eerste ontmoeting in de wachtkamer van de paradontoloog, die zo bijzonder was, heeft gemaakt dat ik snel weer met haar heb afgesproken. Hongerend naar nog meer mooie verhalen en zij heeft mij niet teleurgesteld. Grazy Granny en de man op het bankje………….
Ik pakte de telefoon en belde het nummer van die bijzondere vrouw (welke ik met haar goed vinden vanaf nu Grazy Granny noem). Ik hoorde een prettige stem zeggen: “Goedemorgen, met wie spreek ik?”. Even aarzelde ik, want zou ze het echt wel prettig vinden dat ik haar bel, nog geen drie weken na onze eerste ontmoeting? Maar wie niet waagt, wie niet wint en ik vind haar te interessant om het niet te doen.
Ik schraap mijn keel en leg aan haar uit met wie ze spreekt. Meteen begint ze enthousiast terug te praten en ja zeker, zij wil graag een bakje koffie met mij drinken. Dus dat zat wel goed. Ze begon al meteen van wal te steken, maar dat heb ik afgekapt door te zeggen dat ik haar de volgende dag wel zou spreken. Heel even twijfelde ik weer, want het is wel een waterval met woorden. Maar mijn nieuwsgierigheid is zo groot dat ik het avontuur gewoon aan ga en tijd vrij maak hier voor.
Twee dagen later ben ik op de locatie waar ik haar weer ga ontmoeten en zie haar al zitten. Ze ziet er weer prachtig uit en zit in gedachten verzonken aan een tafeltje. Ik begroet haar en haar ogen beginnen te stralen. “Wat leuk!” zegt ze. ‘Ga lekker zitten, wil je koffie? Of heb je liever wat anders? Ik heb je blog over mij gelezen en ik heb er van genoten hoor!”. Zo de setting is gezet, ik bestel een koffie en kijk haar aan. “Wat fijn dat je mijn blog leuk vond en wat leuk dat we nu samen hier zijn” antwoord ik haar. Ze kijkt mij recht aan en zegt: “Ja, zeker leuk en ik heb heel veel meegemaakt en maak nog steeds veel mee. Als je mij aan wil horen en daar leuk over wil schrijven vind ik dat geweldig!”.
Nou dat is dan duidelijk, ik ga er voor. “Fijn, dat je mee wil werken” zeg ik en weet eigenlijk even niet zo goed meer hoe nu verder. Maar als heel snel neemt ze het woord en net als de vorige keer, zwijg ik en luister ik. “Ja zeker werk ik graag mee, ik heb inmiddels al het één en ander over jou gelezen op je website. Dus nu zal ik je wat meer vertellen over mij zelf. Als ik je verveel dan zeg je dat maar eerlijk hoor, ik kan het hebben”. Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht en ik ga achterover zitten om de waterval van woorden rustig tot mij te nemen.
“Zoals je al weet, ben ik ook gescheiden na een lang huwelijk. Een huwelijk waar ik best wel geluk momenten heb gekend maar ook best vaak een beetje eenzaam was. Toen de kinderen, ik heb er drie, de deur uit waren. Was het opeens heel stil in huis en wilde ik dingen ondernemen. Mijn partner was totaal niet avontuurlijk, niet spontaan en zeker niet dol op ontmoetingen en praatjes met andere mensen. Tja en ik ben dat wel, dus ging ik er op een gegeven moment vaak alleen op uit. We hadden toen een hond en met hem had ik naar mijn gevoel vaak betere gesprekken dan met mijn partner, dus die nam ik zodra dat kon met mij mee. Het liefst ging ik naar de kust, want ik ben dol op het strand en de duinen. In elk seizoen voel ik mij daar prettig, dus samen met de hond, die Pisang heette overigens. Ik ben jaren lang gek op het drankje Pisang Ambon geweest en vond Pisang een leuke naam voor een hond, dus vandaar”.
Ik glimlach, want die hondennaam past gewoon bij haar.
Ze lacht terug en haalt diep adem “Tja, ik heb hem 15 jaar om mij heen mogen hebben, de lieverd. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, ik liep dus op een gegeven moment met Pisang door de duinen en genoot van het lichte zonnetje, blootsvoets, want ik hou wel van zand onder mijn voeten maar niet in mijn schoenen. Ik sprak honderd uit tegen Pisang en deze keek af en toe even om naar mij, maar gaf uiteraard verder geen antwoord.” Ze schatert het nu uit. “Als er iemand achter ons had gelopen dan hadden ze gedacht dat er een getikt wijf voor ze liep”. Ze lacht nu nog harder. “Maar dat maakt mij niet uit hoor, liever prettig gestoord dan nooit gehoord”. Ze neemt een slokje koffie en zegt: “Maar opeens zette Pisang het op een lopen en ik dacht nog dat hij een konijntje zag of zo, dus riep hem streng terug. Hij was verdwenen achter een duintop, dus ik schreeuwde mijn longen bijna uit mijn lijf. Maar Pisang kwam niet terug, dus versnelde ik mijn pas, ondertussen nog steeds Pisang roepend. Ik bereikte de top van de duin en zie een stukje verderop een bankje met daarop een man en Pisang kwispelend bij hem”.
“Pisang! Hier!” roep ik nogmaals, maar Pisang geloofde het wel en bleef bij de man staan. De man keek naar mij en zei: “Sorry, mevrouw niet boos op hem worden, want het is de worst die hem ongehoorzaam maakt denk ik”. Terwijl ik de man op het bankje naderde, zag ik dat hij een stuk droge worst in zijn ene hand had en een klein mesje in zijn andere. Heel even deinsde ik een beetje terug, maar de open blik van de man, maakte dat ik besloot dichter bij te komen. “Sorry, meneer, maar als ik had geweten dat u hier zat dan had ik hem aangelijnd hoor! Ik heb zeker al een uur niemand gezien dus liet Pisang lekker zijn gang gaan, dat kan tegenwoordig bijna nergens meer en hij geniet er zo van!” De man keek mij aan met prachtige helblauwe ogen en lachte. Ik lachte terug en deed Pisang de riem om. “Ach, laat hem toch” zei de man “Laat dat beest lekker genieten, wij genieten toch ook van onze vrijheid? Wil u misschien een stukje worst en mag Pisang ook een stukje?”.
Graze Granny schuift een beetje heen en weer op haar stoel en gaat verder. “Nou ben ik meestal vol vertrouwen, maar tja een wildvreemde man, midden in de duinen met een stuk worst en een mesje………..”
“Maar iets in mij zei dat ik deze man moest vertrouwen en ik gaf aan dat ik graag een stukje wilde en dat Pisang er waarschijnlijk net zo over dacht. De man sneed behoedzaam twee stukjes af en gaf ze aan Pisang en mij. Heel even heb ik gewacht tot Pisang het door had geslikt, omdat ik wist dat deze een scherpe neus had en nooit iets zou op eten wat niet goed was. “Komt u hier vaker?”vroeg hij aan mij en ik gaf aan dat ik hier weliswaar graag, heel graag kwam, maar naar mijn zin toch te weinig. De man begon te lachen en zei dat hij dat ook had, maar dat hij vanaf nu zeker van plan was om wel vaker lekker door de duinen te struinen. We gaven elkaar een hand en stelde ons voor, het voelde zo vertrouwd en dat vond Pisang ook want die ging gewoon heerlijk op de grond liggen met zijn kop op de ene voet van de man. De man sneed nog drie stukjes worst voor ons alle drie af en deed de rest weer keurig terug in een plastic zakje. Zwijgend zaten we te genieten van de worst, het zonnetje, de duinen en de zee in de verte.”
Grazy granny zucht en ik bestel twee nieuwe koffie. Ik kijk haar aan, want ik zie iets van verdriet in haar ogen. “Gaat het?” vraag ik voorzichtig. Ze kijkt mij recht aan en zegt: “Tja, weet je wat het is, dit was de man waardoor mijn ogen open gingen en waardoor ik de kracht had om verder te kijken dan ik tot dan toe gedaan had. Te kiezen voor mij zelf en een leven wat ik wil. Samen met hem en Pisang heb ik jaren lang stormen getrotseerd, letterlijk en figuurlijk”. Ze zucht weer diep en neemt een slok koffie. “Tja, met Pisang hebben we samen nog een jaar of zes mogen genieten en toen was het voor de lieverd op”.
Ik kijk haar aan, ik heb ook honden gehad, dus weet hoe dit voelt. “Ik begrijp wat je zegt, ik heb ook twee honden gehad en was er ook kapot van toen ze overleden” probeer ik troostend. Grazy Granny gaat nu recht op zitten en zegt: “Oh, nee Pisang heb ik tot 2 maanden terug nog om mij heen gehad hoor, maar de man die mijn leven weer inhoud heeft weten te geven, die ben ik nu alweer ruim een jaar kwijt. Nog regelmatig zoek ik ons bankje op, neem een stukje droge worst mee en zwijg, want ik heb nu ook zelfs Pisang niet meer om tegen aan te kletsen”.
We hebben nog een tijd zitten kletsen, want haar verhaal over de man op het bankje was langer dan dit. Onze hele ontmoeting duurde bijna 3 uren, maar de tijd vloog. De manier waarop ze vertelde, maakte dat ik samen met haar op blote voeten door het zand struinde, ik voelde haar eenzaamheid, genoot met haar mee van de zon en zee en herkende het verdriet. We hebben afgesproken over 2 weken weer samen koffie te drinken, want ik weet zeker dat zij nog veel en veel meer te vertellen heeft onder andere over de man op het bankje.
Hits: 289