De eerste keer dat ik met mijn partner en vrienden naar het toenmalige Sporthuis Centrum, nu Center Parcs ging, was ik net zwanger van mijn eerste kind, inmiddels bijna 34 jaar geleden. Daarna zijn we lange tijd bijna jaarlijks voor een soort winter breekje naar een Sporthuis Centrum /Center Parcs park geweest, telkens een andere en we hadden het altijd naar ons zin. Vooral de zwembaden, later steeds meer een subtropisch zwemparadijs, waren favoriet. Vreemd dat altijd de leuke dingen beter blijven hangen, dan de dingen die minder leuk waren. Van de week zijn we weer eens een mid weekje (van maandag tot en met vrijdag) weg geweest, dit keer De Eemhof, met mijn zoon en schoondochter en hun dochtertje, mijn kleindochter Lisa van 2 jaar en 3 maanden oud. Toen we eenmaal in het zwembad waren, kwamen al snel ook de iets minder prettige herinneringen weer omhoog…………

Het was helemaal een soort terug in de tijd ervaring. Zo heel veel is er niet veranderd in al die jaren. De sfeer rondom de bungalows, nu cottages genoemd, is nog steeds hetzelfde. Eenmaal binnen zijn er wat luxere zaken aanwezig dan toen, maar verder stap je eigenlijk een beetje terug in de tijd.

Het zoeken naar onze cottage, de blijdschap dat deze niet zo ver van het centrum met zwembad afligt en dan het openen van de deur, voelden net als toen. Woow, deze lag echt heel leuk, met een watertje achter het huisje, waar de stevige eendjes al ongeduldig zaten te wachten op de volgende gasten met brood. Leuk dat watertje, maar dat gaat wel heel goed oppassen betekenen, want we hebben een ondernemend klein meisje bij ons. Goed, de korte vakantie kan beginnen, de auto’s eerst maar eens uitladen en alle spullen een plekje geven. De schuifpui openen en Lisa hobbelt meteen enthousiast naar buiten met een schepje. Ze ziet wat prutterige aarde en wil dat even omscheppen. Aangezien er verder achter het huisje niets voor haar te doen is, laten we haar maar gaan. Zetten haar fietsje klaar en geven haar speelgoed binnen een prominent plaats, zodat ze zich lekker kan vermaken.

Nadat alles een plekje heeft gekregen, gaan we de boel verkennen, dus daar gaat de familie Doorzon vol goede moed en goede zin, richting het zwembad, winkels etc.

Lisa huppelt enthousiast voor ons uit en vindt alles geweldig. Ik krijg een flash back naar de tijd dat haar pappa zo oud was, die kon net zo enthousiast reageren. Blij als een klein kind, tja, die uitdrukking is er niet voor niets. Het geeft mij een goed gevoel en ik heb zin in deze week. We komen in het centrum aan en het ziet er leuk uit, ik vraag mij alleen af hoe het hier is met slecht weer, want hier is helemaal niets overdekt. Maar wij hebben mooi weer, dus laat maar. We zien een hele leuke winkel waar men van alles kan vinden. Maar op het moment dat we naar binnen willen, sluiten ze de deuren? Klokslag 5 uur, sluitingstijd, dus huppa, deuren dicht. Dit terwijl de meeste mensen vandaag aangekomen zijn, eerst hebben uitgeladen en de auto hebben weg gezet en dan gaan rond kijken. Bizar, hoe idioot dit is. Maar dat soort “grappen’ maken we vaker mee in de rest van de week, zwembad is weliswaar open tot 21.00 uur, maar daarnaast zit een snackbar die klokslag 20.00 uur dicht gaat of een Italiaans restaurant die woensdag en donderdag gesloten is, te zot voor woorden. Ach, kan mij er over verbazen of druk maken maar wie weet hoe veel geld ons dit weer heeft gescheeld.

We kijken eerst rond en laten Lisa het zwembad zien van buiten af. Ze kijkt met grote ogen, maar heeft eigenlijk geen idee waar ze nu precies naar kijkt. De kleine draaimolen achter haar is op dat moment interessanter. Goed, we halen nog even wat boodschappen en gaan terug naar het huisje, of moet ik nu cottage zeggen? Ach wat maakt het ook uit, jullie begrijpen mij even zo goed wel. Uiteraard nemen we ook brood mee, niet alleen voor ons zelf, maar ook omdat Lisa de eendjes wil en mag voeren. Vanavond eerst maar eens rustig in het huisje eten en dan morgen gaan zwemmen en het park verder verkennen. De open haard en de kaarsjes gaan aan, Lisa gaat lekker naar bed, wij nemen een wijntje of iets anders en genieten van de avond en verheugen ons op de dagen die nog voor ons liggen. Het weer bericht voor deze week is goed, dus we zijn er klaar voor!

De volgende dag eerst het park een beetje over gegaan en heel eerlijk gezegd vind ik het buiten vermaak, voor met name kleine kinderen, een beetje tegenvallen. Het park zelf heeft zeker een aantal mooie plekken, maar over het geheel vond ik het af en toe een wat shabby uiterlijk hebben. Maar dat is mijn mening, Lisa heeft geen erg in kapotte hekken, of een gat in een brug, maar is razend enthousiast over de kleine geitjes en de baby konijntjes, dus prima zo! Tja en dan op naar het zwembad! Daar gaan we dan, handdoeken, waterspeeltjes en zwem spullen mee en vol goede moed op pad. Zodra we door de poortjes heen zijn en de hangertjes voor de kleding pakken, herken ik dat gevoel al weer. De warmte slaat je meteen in je gezicht, want je loopt nog volledig gekleed, het aan tikken van de deuren van de kleed hokjes om een lege te vinden, het gaat en voelt allemaal nog net zo als toen. Het enige verschil is nu, dat het deze week gelukkig niet zo heel erg druk is en dat is wel iets prettiger, want anders is er ook nog een hels kabaal van alle aanwezigen. Maar dat valt nu wel mee. We duiken de kleedhokjes in om ons zo snel als mogelijk om te kleden, Ik hoor Lisa een beetje protesteren, want ze begrijpt niet waarom ze in zo een benauwd hokje is en haar kleren uit moeten. Zo herkenbaar. Ik roep dat ik bijna klaar ben en haar wel wil aanpakken, want ik weet opeens weer heel goed, hoe je als ouder staat te zweten,  wanneer je eerst zo een kleintje wil verlossen van de hitte in zo een klein hokje. Eenmaal allemaal in zwemkleding, de kleding in de kluisjes, lopen we het zwembad binnen.

Mooi? Ja, dat zeker wel. Praktisch met kleine kinderen? Nee, dat zeer zeker niet! Er hangen wel keurig wat zwemvestjes voor de kleintjes klaar en dat is mooi, maar al snel valt het mij op dat het kinder gedeelte zelf verre van veilig is met scherpe stenen randen, welke naar mijn mening behoorlijk hoog zijn ook nog. Ook de vloer waar over je loopt voelt niet prettig aan en mijn schoondochter haalt al snel haar teen open er aan. Je zal er niet snel over uitglijden en dat is prettig, maar sommige stenen liggen helaas iets verzakt, waardoor je je lelijk kunt bezeren. Maar, oma is gezellig een midweekje weg dus niet zeuren en genieten! Lisa ziet een redelijk klein glij baantje en hoppa op naar dat gedeelte. In het midden staat een grote vis en aan de kanten een soort water spugers die het overigens geen van allen doen. Gelukkig hebben we water speelgoed bij ons, dus ze vermaakt zich wel. Het zwembad is voor volwassenen wel redelijk leuk, met aardig wat glijbanen, wild water gedeelte, stroom versnelling, super grote whirlpool etc. Maar wanneer je kind ook maar heel even aan je aandacht zou ontsnappen, dan sterf je er meteen duizend doden, want het is totaal niet overzichtelijk en je verdwaalt er al snel.

Terwijl de rest het zwembad gaat verkennen blijf ik bij Lisa, zij speelt in een soort van zeer natte zandbak midden in het kindergedeelte en ik zit op de scherpe rand bij haar en kijk om me heen. Mooi dat groen hoor, maar ik had het leuker gevonden om wat meer te kunnen zien van het zwembad en wat daar in plaats vindt. Ik zie een hele tijd niets meer van de anderen, want die zijn verdwenen in allerlei paadjes, en baden, verscholen achter rotsen en groen. Het enige wat ik kan zien, is het kinder gedeelte en een gedeelte van het “grote” zwembad. Beetje jammer, want toen die van mij klein waren, was het weliswaar minder groen, maar wel heel overzichtelijk en kon je precies zien waar iedereen was en wat iedereen deed. De rest keert op een gegeven moment lachend terug, ze hebben zich vermaakt en we nemen met zijn allen Lisa mee de stroom versnelling in en lopen samen een beetje met haar rond. Zij was onder de indruk, maar ik heel eerlijk gezegd eigenlijk helemaal niet. We hebben genoten van en met elkaar, dat wel en dat is het belangrijkste.

Dan komt het moment om weer naar huis te gaan. Al snel heb ik weer flash backs. Een vermoeid kind wat begint te jengelen bij het minste geringste, het pakken van de kleding uit de kluisjes, wanhopig proberend alles vast te houden, anders valt het op de natte grond. Het openduwen van het hokje en alles daar snel in hangen, terwijl aan de andere kant iemand ook een klap op je deur geeft om te kijken of hij vrij is. De kleine neer zetten op het bankje, heel snel het kluisje verder leegmaken,en natuurlijk,  een handdoek valt toch op de grond. Het zweet gutst alweer van je af, terwijl je net een douche hebt genomen. Maar eerst je focus op de kleine, zodat die snel met de eerste die klaar is, naar buiten kan weg uit de warmte. Proberen haar luier in dat benauwde hokje staand om te doen is echt een heel gedoe, maar lukt min of meer gelukkig toch. Lisa vindt, na dat ze zich zelf gestoten heeft, het inmiddels ook niet meer echt leuk. Ze is moe en heeft het ook warm. Pffff,  opeens weet ik het weer, zo was het toen ook, ik was het alleen even helemaal vergeten!

Hits: 345