Gisteren met mijn 2 jarige kleindochter naar de kermis geweest. Het was voor haar de eerste keer, voor mij de……….zoveelste. Dat verbaasde koppie, die grote ogen, ze wist niet wat ze zag en hoorde. Voor haar zo bijzonder en voor mij zo gewoon en vertrouwd. Ik weet niet wat het is, maar ik heb altijd van de kermis gehouden, al kom ik er de laatste tijd niet echt vaak meer. De lucht van de suikerspinnen brengt mij terug naar toen ik zelf klein was en toen ik als jong volwassene met mijn eigen kinderen er kwam. Mooie zoete herinneringen……….en altijd weer meer uitgegeven dan de bedoeling was…………

Als klein meisje kwam ik met mijn vader en moeder op de kermis op de Nieuwmarkt of op de Dam in Amsterdam, ik heb daar mooie beelden bij. Mijn kleine handje veilig in die grote hand van mijn vader, ik genoot. Vooral als hij samen met mij in de bots auto’s ging, dan zorgde hij ook steevast dat we weliswaar keihard tegen anderen aan knalden, maar doordat hij zijn ene arm om mij heen had geslagen terwijl hij stoer met zijn andere stuurde, bleef ik altijd veilig en stevig zitten en genoot des te meer van de harde en veelvuldige botsingen. Mijn vader was een grote man, dus waarschijnlijk keken anderen wel uit om hem te overladen met botsingen, maar dat had ik toen nog niet in de gaten. Sukerspinnen en kaneelstokken waren toen bij ons favoriet en aten we dan ook altijd. In die tijd is waarschijnlijk mijn liefde voor de kermis ontstaan.

Toen ik een tiener was, vond ik het ook heerlijk om in Amsterdam naar de kermis te gaan, maar kwam er al snel achter dat wilde draai dingen niet voor mij waren weg gelegd. Er is niets zo genant om na heel stoer in een draai ding te zijn gestapt met je vriendinnen, vervolgens achter de attractie je maag inhoud er uit te moeten gooien. Dus ik hield het dan maar bij de bots auto’s en probeerde deze net zo stoer te besturen als dat mijn vader vroeger deed. Dat lukte niet helemaal, want met mijn lange blonde haar trok ik de andere botsers vaak juist naar mij toe, waardoor ik vaak in een soort drie dimensionale sandwich achtige situatie terecht kwam en geen kant meer op kon. Ik kwam soms niet eens meer weg en moest alleen maar de botsingen incasseren en dit keer zonder de arm van mijn vader beschermend om me heen.  Eigenlijk niet echt leuk, maar lol had ik toch altijd!

In de periode dat ik met een vriendje de kermis opging, ontwikkelde mijn liefde voor de schuifpenning apparaten. Dat vond (ik moet bekennen vind) ik het allerleukste, je gooide er een kapitaal in, was uren bezig en uiteindelijk liep je met een prijsje weg wat je al minstens 20 keer had betaald, maar je had wel een hele leuke dag gehad. Toen ik twaalf was, werd mijn tweede broertje geboren, dus in mijn tiener jaren nam ik hem ook wel eens mee naar de kermis. Mijn vader had ook een aapje gewonnen van echt konijnenbont. Dat was toen nog heel normaal. Mijn kleine broertje had het staartje van het aapje in gebruik als slaap knuffel en noemde het een “Piegie”. Ik denk dat hij poesje bedoelde maar zeker weten doe ik dat niet. Maar dat staartje moest af en toe vervangen worden, dus huppa zodra we een schuifmuntjes tent zagen die deze aapjes als prijs had hangen, dan gingen we er voor. Zowel mijn pa als ik zelf deden er dan alles aan om dat aapje te winnen. Ik kan niet zeggen dat ik dat erg vond.

Later ging ik als jong volwassene met mijn eigen kinderen naar de kermis, weliswaar niet meer zo groot als in Amsterdam, maar zij vonden het geweldig en genoten er ook altijd van. Ook zij vonden de suikerspinnen en kaneelstokken lekker, dus altijd een goed excuus om deze flink in te slaan. Alleen naarmate ze wat ouder werden, was de simpele draaimolen niet meer spannend en de bots auto’tjes wilde ze liever zelf besturen. Die wilde draai dingen daar kregen ze mij niet in, dus was hun vader daarmee de klos, maar gelukkig vond die het niet erg. Voor mij betekende dit dat ik overal moest wachten, wel genoot van hun genieten, maar er zelf niet veel aan had. De schuifmuntjes liet ik voor wat ze waren, want het geld kon maar één keer worden uitgegeven en dat deed ik veel liever aan hun plezier. Dus dit was weer een hele andere beleving van de kermis, maar nog steeds hield ik er van en ging graag.

Een jaar of negen geleden ging ik met mijn  huidige partner voor het eerst samen naar de kermis en laat hij de schuifmuntjes nou ook leuk vinden. We stonden op een vrij rustige regenachtige avond samen naast elkaar bij de schuifmuntjes. Ieder een bakje om de uit het apparaat geschoven muntjes op te vangen en we gingen als een tierelier. We hadden de grootste pret en vergaten de wereld om ons heen. Tot op een gegeven moment de kermis exploitant zijn keel schraapte en zei dat hij graag de tent wilde gaan sluiten. Toen ontdekte we pas dat hij de enige was waar nog volop licht brandde. De man lachte smakelijk om onze verbaasde reactie en we gaven hem onze muntjes.  “Wat krijgen we daar voor?” vroegen we. Hij wees naar een aantal prijzen boven ons hoofd en ik zag een grote witte hele foute maar mooie pluche panter met fel groene ogen. “Oooow, die ook?” Vroeg ik enthousiast dat was nog eens iets heel anders dan dat enge bonte aapje voor mijn broertje vroeger.  Maar helaas daar hadden we net te weinig muntjes voor gewonnen. Hij keek mij aan, zag waarschijnlijk mijn teleurstelling en zei lachend dat hij zo van ons had genoten, dat hij hem met liefde aan ons mee wilde geven. Deze panter heeft dus overdag heel prominent een plaats op ons bed en ‘s avonds leg ik hem behoedzaam voor de balkondeur in de slaapkamer. En nog altijd denk ik dan terug aan die leuke avond op de kermis.

Vandaag was het dus de allereerste keer naar de kermis met mijn kleindochter, samen met mijn schoondochter en mijn moeder en ik heb weer genoten van haar genieten. De suikerspin werd weer gekocht (mijn moeder is daar namelijk de allergrootste fan van) Lisa’s handjes en gezicht kleefden vreselijk, maar ook zij genoot van de suikerspin. Uiteraard was verder het touwtje trekken, de eendjes vangen, de draaimolen en de kinder buggy’s vandaag favoriet. Lisa vond het allemaal prachtig en sommige dingen wilde zij wel minimaal twee keer doen en dat hebben we dan ook gedaan. Dolgelukkig was ze ook met haar gewonnen prijsjes. Ja, ik weet het, de kermis is niet goedkoop en niet iets wat je elke week moet doen. Maar wat is er tegenwoordig nog wel betaalbaar? De exploitanten maken ook hoge kosten en ik hoop dat ze nog altijd genoeg zullen blijven verdienen om de kermissen in stand te houden. Ik hou van de kermis en ik hoop dat mijn kleindochter later net zulke mooie en warme herinneringen zal hebben aan de kermis als dat ik heb. De volgende kermis zal ik, als alles goed gaat, zeker weer willen bijwonen met haar. Ook laat ik dan met alle liefde de schuifmuntjes met rust en breng mijn tijd weer zwaaiend en wachtend bij de attracties door. Met liefde!

Hits: 249