Naar aanleiding van mijn vorige blog, met betrekking op mijn woede over de behandeling van mijn tante. Nu even een update. Nadat ik de klacht bij de GGD had ingediend, werd er meteen op gereageerd door de GGD, met de toezegging dat zij het nader zouden uitzoeken en dat ik zo snel mogelijk contact zou hebben met de leiding gevende van het ambulance personeel. Dit contact is dus vanmorgen geweest.

Allereerst moet mij van het hart, dat ik direct het gevoel had dat de klacht heel serieus werd genomen. De bevestiging had ik al meteen ontvangen en ik had dit weekend ook meteen al een mail ontvangen van de betreffende  leiding gevende,  met het verzoek of wij elkaar konden spreken en dit had wat hem betrof zelfs zondag  mogelijk geweest, indien ik dit wilde. Heel netjes, alleen gisteren was ik zelf niet in de gelegenheid, dus had ik daarom voor vandaag een bel afspraak met hem gemaakt.

De aanleiding tot dit gesprek was dan wel verre van prettig, maar het gesprek verliep wel uitermate prettig. Duidelijk werd ook dat de klacht heel serieus was genomen en dat hij inderdaad het één en ander had uitgezocht. De twee bewuste ambulance broeders had hij al aangesproken hier over en wilde nu nog even mijn kant aanhoren en zijn bevindingen bespreken.

In mijn klacht had ik gevraagd of het de normale gang van zaken was, dat een doodzieke, van pijn creperende terminale patiënt zelf de trap af moest zien te komen. Daarbij had ik ook gevraagd, de twee bewuste broeders aan te spreken op hun onacceptabele uitspraken tegen mijn tante, mede over het feit dat zij er zo lang over deed om die trappen af te komen.

Nu blijkt, dat zij  op het moment dat zij de opdracht kregen mijn tante op te halen, weinig tot zeg maar niets, van de voorgeschiedenis of situatie van mijn tante af wisten. Ze wisten alleen dat het van 2 hoog af was. Zij hebben vervolgens de situatie ter plaatse, heel duidelijk verkeerd ingeschat. Te licht opgenomen. De manier waarop zij mijn tante naar beneden hebben laten gaan , schijnt hun vervolgens toch wel aan het denken te hebben gezet en ze gaven nu toe, dat zij zich direct al na deze rit bewust waren, dat dit niet helemaal naar wens was verlopen en anders had moeten worden aangepakt.

 Hun tegen argumenten kloppen niet, of waren niet relevant, beetje jammer, maar goed, dat laat ik nu verder voor wat het is.  De heren zijn aangesproken en wat zij ook ter verdediging  opvoeren, het feit blijft dat dit niet is gegaan zoals had gemoeten.  Daar zijn wij het allemaal over eens. In dit geval was het leed al geleden, maar een volgende patiënt zal dit bespaard blijven hoop ik.

Uit het gesprek met hun leiding gevende, begreep ik dat de hele gang van zaken gelukkig dus niet de normale gang van zaken was. Duidelijk een inschatting fout en daarbij zeer vervelende uitspraken.  Dat de twee ambulance broeders door hem vervolgens ook nog waren aangesproken op sommige van deze onacceptabele/ongelukkige  uitlatingen van uit hun kant.  Prima! Dat was iets dat ik heel expliciet gevraagd had in mijn klacht. Met als doel dat de heren goed bewust zouden worden gemaakt, wat hun onaardige en onacceptabele uitspraken, met mijn tante en mijn moeder in deze situatie, hebben gedaan. De twee broeders moesten in mijn ogen  minstens hier op worden aangesproken en dat is dus gebeurd. Ik ga er van uit dat ze hun lering er uit hebben getrokken.

Mede namens deze twee broeders, werd nu dus door hun leiding gevende hiervoor excuses aangeboden en hoopte hij dat ik deze zou aanvaarden.

Prima, ik ga er nog steeds van uit, dat ook deze twee heren met goede bedoelingen hun werk doen en dat dit een incident was. Ik heb daarom, namens mijn tante en mijn moeder, de excuses voor dit gedrag dan ook  aanvaard. Terugdraaien van alles kan niet meer, maar mijn doel is, dat een ander dit niet ook hoeft mee te maken. Ik ga er van uit dat ze daar nu dus bewust van zullen zijn en een volgende keer dit soort  uitspraken daarom niet meer zullen maken. Of minstens twee keer zullen nadenken bij wat ze uitkramen, ongeacht de omstandigheden.

Wat betreft dat trap loop verhaal, dat hebben we samen ook nog even doorgesproken. Ik vind het nog steeds heel belangrijk dat hier meer aandacht voor moet komen in het belang van beide partijen. de patiënt en de hulpverlener. Zoals ik al eerder heb geschreven, kunnen heel veel patiënten inderdaad vaak best wel zelf een trap af lopen, ook wanneer ze eerst beweren dat ze dit niet kunnen. Dat geloof ik meteen. Maar bij enige twijfel, moet de patiënt toch het voordeel van de twijfel krijgen, zou dit dus in mijn ogen,  daarom anders moeten worden opgelost. Dit om inschatting fouten zoals bij mijn tante  te voorkomen.

Wanneer het om welke reden dan ook, niet wenselijk/mogelijk is een patiënt naar beneden te brengen op een brancard, zijn er dus wel degelijk trap stoelen (soort evacuatie stoelen) die  dan gebruikt kunnen worden. Niet geschikt voor iedere trap, trappen met een soort knik schijnen een probleem te zijn, maar ze zijn er dus wel degelijk. En voor de meeste trappen dus wel geschikt. voor de trap van mijn tante had zo een stoel perfect geweest. Ze zijn helaas niet aanwezig in iedere ambulance en hier in Flevoland al helemaal niet. Binnenkort gaat de GGD Flevoland samen met de GGD Gooi en Vechtstreek fuseren. De GGD Gooi en vechtstreek schijnt wel van dit soort stoelen te hebben. Laten we hopen dat met name de ambulances in Flevoland deze stoelen dan ook zullen krijgen. Zeker wanneer ze naar patiënten moeten die op een verdieping zonder lift wonen. Let op dit kan dus ook een ééngezins woning zijn waar de patiënt zich op de 1e verdieping bevindt.  Het lijkt mij absoluut geen overbodige luxe, maar zelfs een noodzaak!

Ik heb met de overigens sympathieke meneer van de GGD het er over gehad dat dit toch echt iets is, waar ze zich hier hard voor zouden moeten gaan maken en ik kan alleen maar hopen dat dit zal gebeuren en ook zal lukken. Ik ben persoonlijk van mening, dat het tot de standaard uitrusting van een ambulance zou moeten horen en ik ben benieuwd of dit ooit gaat lukken! Ik hou het toch in de gaten en ben er toch nog niet klaar mee! Nu was het mijn tante, volgende keer is het iemand anders, iemand die jullie goed kennen bijvoorbeeld. Dit is geen ver van mijn bed verhaal, maar een dicht bij mijn bed story!

Voor nu ben ik er even klaar mee en  gaat mijn focus van deze hele gebeurtenis af en richt ik mij weer op met name de situatie van mijn tante en daarmee ook mijn moeder. Mijn tante gaat zienderogen achteruit en als we het nog mogen beleven zal zij woensdag of donderdag naar huis gaan om daar haar laatste tijd door te brengen met behulp van morfine, zuurstof, een geavanceerd ziekenhuisbed en 24 uur verpleging. Laten we hopen dat zij niet te veel hoeft te lijden.

Allemaal bedankt voor de vele reacties en steun betuigingen en laten we hopen dat dit nare verhaal nog ergens goed voor is.

Hits: 448