Soms gebeuren er dingen in je leven, waarvan je wel wist dat ze zouden gebeuren, maar niet wanneer en hoe. Vanaf twee weken geleden was dit bij mij het geval. De dood kwam weer eens om de hoek kijken, helaas niet de eerste keer in mijn leven en zeker ook niet voor de laatste keer vrees ik. We wisten dat hij er aan kwam, maar niet wanneer en hoe………….

Wanneer je hoort dat iemand die je lief is, getroffen is door een vorm van kanker, is het wel het eerste wat door je hoofd schiet. De dood, het waarschijnlijk op korte termijn verliezen van iemand, die je eigenlijk nog heel lang om je heen wil hebben.

Dan beginnen meestal de onderzoeken, om te bekijken in welke vorm de kanker aanwezig is en of er nog iets aan gedaan kan worden. Vaak is dit een periode dus van vrees en hoop en worden er nog pogingen gedaan de ziekte te bestrijden of tot stilstand te brengen.

Degene die getroffen is, gaat dan vaak een zwaar traject in en de mensen er om heen, moeten dan lijdzaam toe kijken. Bij mijn tante begon dit traject amper 8 maanden geleden. Maar de hoop doet vaak leven en als je heel veel geluk hebt, dan slaat de behandeling aan, blijft de angst er voor wel, maar kan degene die getroffen is nog een tijdje en in het meest gunstige geval, een hele tijd mee. De hele gelukkige worden schoon verklaard, maar de angst is er vaak dan nog wel.

Maar helaas is het ook vaak niet alleen een moeilijke maar ook een oneerlijke strijd en wat er dan ook voor een behandeling is aangeboden en ondergaan, dan komt toch dat moment dat de artsen uiteindelijk stoppen met behandelen, omdat het helaas niet aanslaat of niets meer uithaalt. Of nog schokkender, beginnen zelfs niet eens aan een behandeling. Hoe lang de weg dan is en hoe deze zal gaan, weet dan eigenlijk niemand. Maar dat het einde in zicht is, dat is dan wel duidelijk. Dan gaat de hoop over op dagen, weken, maanden, liefst nog langer en heel even lijkt dit soms dan te gaan lukken.

Maar opeens gaat het dan toch mis, komen er onverdraaglijke pijnen en vage klachten vanuit allerlei plekken in het lichaam. Degene die getroffen is, draagt de pijn op het gezicht, begint te tekenen, verliest gewicht, krijgt allerlei klachten. Dat is dan vaak het begin van het einde, de kanker slaat dan genadeloos om zich heen.

Sommige die door deze ziekte getroffen zijn en gehoord hebben dat er niets meer te doen is, accepteren dat het einde aan het naderen is en proberen nog met hun geliefden alles te regelen of minstens te bespreken. Plukken de dag en wachten af.

Anderen kunnen of willen het niet aanvaarden en blijven doen alsof het allemaal wel goed komt. Blijven vechten, hopen en kunnen het niet accepteren, ontkennen het zelfs. Willen er niet over praten, laat staan dingen goed regelen. Ik heb beiden (helaas) een paar keer mee gemaakt en mijn, deze week overleden, tante behoorde meer tot de laatste categorie dan tot de eerste. Het enige waar zij stellig over was, dat zij niet begraven wilde worden, maar liet dan ook weten dat dit voorlopig nog niet nodig was.

Zij wilde en kon niet volledig aanvaarden dat het leven voor haar voorbij was, zij kon en wilde het leven en met name haar (volwassen) kinderen niet loslaten. Wij begrijpen nu volledig hoe dit kwam en uit privacy overwegingen laat ik in het midden wat ik hiermee bedoel. Maar dat de hele periode, maar met name laatste dagen en uren een heel zwaar gevecht voor haar waren, dat is zeker zo. Zij kon helaas niet rustig heengaan en dat was voor haar vreselijk, maar ook voor ons als naaste familie verschrikkelijk.

Samen met haar zijn we zeker de laatste dagen van haar leven door een hel gegaan en dat is triest, heel verdrietig, maar we zijn daardoor wel dankbaar dat zij nu is verlost van haar pijnen en zorgen. Hoe naar het ook klinkt, dan is de dood een verlossing.

Mijn moeder (haar zus) heeft samen met ons  haar crematie (op mijn tante haar verzoek) zo goed als mogelijk geregeld en zullen haar maandag samen met haar kinderen, familie en vrienden wegbrengen. Daarna hoop ik dat we deze vreselijke tijd een plekje kunnen geven in onze rugzakken en weer de draad van ons eigen leven kunnen gaan oppakken. Dit vergeten wij, vrees ik niet snel en haar vergeten we zeker niet. Zij zit in ons hart en daar blijft ze.

Laten we hopen dat die vreselijke ziekte onze deur verder voorbij gaat en de dood voorlopig nog niet om de hoek staat te gluren.

Hits: 431