Helaas heb ik in de loop der tijd velen, heel veel begrafenissen en crematies meegemaakt en ze waren allemaal anders en toch ook weer niet.

Het doel bleef namelijk altijd hetzelfde, er werd iemand voor de laatste keer in het bijzijn van familie, vrienden en bekenden weg gebracht. Er werd afscheid genomen, soms sober en soms wat uitbundiger, soms met een lach, maar altijd met een traan. Allemaal het zelfde doel, maar allemaal op een eigen wijze. Deze week was er een crematie, die op een bepaald vlak, alles overtrof…..

Het was de crematie van mijn tante, de enige zuster van mijn moeder. Ik heb haar al in eerdere blogs beschreven en afgelopen maandag was de dag dat we haar naar het crematorium brachten.

Mijn tante had twee kinderen, mijn neef en mijn nicht, ik ga het vandaag met name over mijn neef, haar zoon dus,  hebben.

Haar zoon is namelijk geestelijk gehandicapt, inmiddels dik in de 50, met een uitstraling van een lieve soms ietwat ondeugende jongen. Wij schatten dat hij het verstandelijke vermogen heeft van ongeveer een 3 a 4 jarige. Hij woont al 17 jaar onder begeleiding in een huis met andere geestelijk gehandicapten. Een fijn huis, met een gezellige woonkamer en tuin, waar ze allemaal hun eigen kamer hebben. Hij is daar heel gelukkig en ze kennen hem daar als geen ander.

Wij zijn blij dat hij daar zo prettig woont, want hij moet het nu verder zonder zijn moeder stellen, die hem elk weekend bij zich nam, overal mee naar toe nam en vaak ook met hem (en mijn moeder) naar Kreta ging. Uiteraard zullen wij hem zeer regelmatig op zoeken en ophalen om leuke dingen te gaan doen, maar haar vervangen kunnen we helaas niet.

Afgelopen maandag moest hij samen met zijn zus en ons, dus afscheid nemen van zijn geliefde mamma. Nou hadden mijn moeder, broer en ik, het op verzoek van mijn tante, op ons genomen om deze crematie (binnen een beperkt budget) zo goed en zo kwaad als het zou gaan te regelen. Gelukkig hadden we een uiterst prettige en bekwame uitvaart begeleidster, die goed met ons mee dacht. We moesten strak in de planning blijven om extra kosten te voorkomen, maar wilde het toch niet “afraffelen” en wel respectvol en lieflijk laten verlopen.

Er waren wat nare omstandigheden, waar ik hier niet dieper op in kan en wil ingaan, die maakten dat het voor ons super spannend was, of alles wel naar wens zou gaan verlopen. Nadat we samen alles hadden doorgenomen en gepland, kwam het stukje muziek aan de beurt. Op het moment dat je de muziek stukken gaat uitkiezen, moet je in mijn ogen, de overleden persoon, in dit geval dus mijn bijzondere tante, voor ogen houden. Je eigen muzieksmaak is dan totaal niet relevant.

Dat deden we dus, we gingen nadenken en hadden daar bij met name ook mijn neef in ons hoofd, we waren van mening dat hij herkenning moest hebben in de gekozen muziek. Nou was mijn tante vroeger altijd een echte soul liefhebster en ik kwam als jonge tiener veel bij haar en we draaiden dan heel vaak LP’s met soulmuziek. Daar is het zaadje gepland voor mijn voorliefde voor soul.

Dat zou ik zelf gekozen hebben, maar het ging niet om mij, het ging met name om haar en om haar kinderen en zeker om mijn neef. Mijn tante was de laatste tijd vooral gek op nederlands talige muziek en vooral het nummer “Leef, alsof het je laatste dag is” van Dré Hazes, zong ze de laatste tijd hard en graag mee. We hebben er naar geluisterd, keken elkaar aan en vonden het eerlijk gezegd niet zo gepast voor de crematie. “De vlieger” van André Hazes was ook een favoriet nummer, van haar, maar zeker ook van mijn neef. Dus werd één van de muziek stukken “De vlieger”.

Toen we eenmaal in de aula zaten, rondom de kist en de kist inmiddels hadden gesloten. Hield eerst mijn moeder een mooie toespraak, met daarin lieve woorden maar ook een grappige anekdote uit hun leven. Dat brak een klein beetje de spanning. Spanning die altijd heerst op begrafenissen en crematies, maar die voor ons nog een dubbele lading had. Mijn moeder was klaar en ging weer zitten naast mijn neef. Die tussen haar en zijn zus inzat, schuin tegenover mij. Ik keek naar hun en de muziek begon. De stem van André Hazes klonk door de aula.

Ik zag in de ogen van mijn neefje een twinkeling verschijnen, om zijn mond een glimlach en opeens begon hij luid en duidelijk mee te zingen met “De vlieger”, woord voor woord en op de juiste toon. Terwijl hij dit deed, had hij een gelukkige lach om zijn mond en keek hij mij trots aan. Stak zijn duim naar mij op, alsof hij wilde zeggen; “Hoor je mij? Goed he?”

Mijn moeder naast hem, zong heel zachtjes met hem mee, hij kende de tekst beter dan haar en samen zongen ze, alsof ze er alleen waren. Ik hoef uiteraard niet uit te leggen dat dit het moment was, waarop niemand het meer droog hield. Er was geen persoon in de zaal die hier een traan kon of wilde tegen houden. Overal vandaan gaven de aanwezigen elkaar zakdoekjes, de tranen vloeiden rijkelijk en dat mocht, was goed. Wat onroerend, het afscheid wat hij op deze manier al dan niet bewust nam van zijn geliefde mamma. Toen hij klaar was met zingen, gaf hij zich zelf een luid en duidelijk applaus en wij staken onze duim naar hem op.

De aanwezigen verlieten de aula en wij lieten de kist zakken. Hier hadden we bewust voor gekozen, om duidelijk te maken dat mijn tante er niet meer zou zijn. Terwijl dit gebeurde, lieten we het nummer van Louis Neefs afspelen, waarin hij haar naam bezingt. Mijn neef kende de tekst hier ook van en zong weer zachtjes mee, we verlieten de aula en hij bleef zachtjes zingen. De spanning was gebroken, de crematie mooi verlopen en je kan nog zo veel dingen goed willen regelen, dit hadden we nooit zo kunnen regisseren en zeker nooit verwacht. Al hadden we nog zo een groot budget gehad, dit is toch niet te koop, dit is onbetaalbaar!

Wij hebben met elkaar geprobeerd mijn tante een zo mooi mogelijke crematie te geven, maar mijn neef heeft het in mijn ogen tot één van de mooiste gemaakt. Wat een kanjer en wat zou mijn tante trots op hem zijn geweest! Wij als familie zijn dat in ieder geval wel!

Hits: 385