De dag voor kerst in 1991, kwam ik tot mijn grote schrik er achter dat mijn zoon van 8 jaar oud, luizen had. Nog nooit had ik dit meegemaakt en vanaf het moment dat ik het ontdekte hadden mijn man en ik ook jeuk op ons hoofd. De enige die niet liep te krabben was onze 4 jarige dochter. Omdat dit soort zaken op internet opzoeken, nog niet gewoon was, ik niemand kende in mijn buurt die er ervaring mee had, moest ik het zelf uitzoeken. Direct ben ik naar de apotheek gegaan voor advies. Ik stond op mijn beurt te wachten en had het zweet op mijn rug staan, hoe moest ik dit in hemelsnaam brengen?

Ik was eindelijk aan de beurt en vertelde haperend en zachtjes, wat het probleem was en vroeg om advies. De dame achter de toonbank, begon meteen met duidelijke en luide stem te vertellen dat het heel erg heerste en dat ik mij niet hoefde te schamen, een luis kwam eerder voor op een schoon hoofd, dan een vies hoofd. Ja, lekker, daar had ik wat aan. Ik voelde alle ogen in mijn rug prikken, kreeg een onbedwingbare jeuk op mijn hoofd, maar durfde niet te krabben.

Terwijl ze liep naar een stelling aan de linkerkant waar alle zelf medicatie stond, pakte ze een doosje, een kammetje en een foldertje. Ze vertelde mij nog steeds luid en duidelijk dat ik bij het hele gezin de lotion op het haar moest aanbrengen, laten intrekken en uit moest spoelen. Het kammetje heette een stofkam en daarmee moest ik de haren van alle gezinsleden regelmatig kammen om de eitjes er uit te halen. Oh my god! Ik schrok mij rot, wat een gedoe en dat ook nog een dag voor kerst. Ik had nog zoveel andere dingen te doen.

Toen ze mijn gezicht zag, zei ze opeens (het leek wel met wat leedvermaak): “O ja, ook belangrijk is, dat alle beddengoed gewassen gaat worden en dekbedden gelucht, alle pluche speelgoed en jassen in luchtdichte zakken gedaan zal worden voor een kleine 24 uur. En mensen in de omgeving moeten worden gewaarschuwd dat er luis is gevonden, zodat zij kunnen na kijken of ze het ook hebben.

Ik was perplex over wat er allemaal bij kwam kijken en het schoot al door mij heen dat ik mijn plannen voor de kerst moest afblazen, al deze zaken kreeg ik nooit in een paar uurtjes voor elkaar en stel je voor dat we met de kerst de hele familie zouden voorzien van een paar nieuwe “huis” dieren? Ik kon het moeilijk gaan verzwijgen.

Met extra lotion en een extra kammetje, ging ik verslagen naar huis. Begon meteen de kinderen in de lotion te zetten en dat stonk vreselijk. Dat dit niet zonder protest ging laat zich raden. Daarna begon ik met de bedden, jassen en het pluche speelgoed. Ondertussen mocht de lotion worden uitgespoeld en heb ik op advies van de enthousiaste apotheek dame een wit laken over de eettafel neer gelegd en begon voorzichtig met het stofkammetje bij mijn oudste zijn haar te kammen boven het laken. En ja hoor, de eerste zag ik vallen, de rillingen liepen over mijn rug, maar motiveerde mij wel om door te zetten. Eerst met de kids en daarna met mijn man en mij zelf. Pfffff.

Mijn oudste kwam opeens op het idee dat onze hond het ook wel eens kon hebben, ik schrok mij rot, dat zal toch niet? Ik besloot hem in bad te doen wanneer we allemaal in de lotion hadden gezeten. Daarna heb ik hem met de stofkam behandeld, maar vond niets. Voor de zekerheid en kwaad kon dat nooit, dacht ik. Mijn dochters lange haar, was een ware marteling en de tranen stonden achter mijn ogen, maar bij haar vond ik uiteindelijk niets. Bij mijn man ook niet gelukkig, maar ik, de knuffelmoeder, tja ik had ze dus zelf wel. Mijn dikke haardos werd pijnlijk door mijn partner gekamd en ik besefte nog beter, wat mijn dochtertje had doorstaan. Goed nadat we alle maatregelen hadden genomen, waren we op een gegeven moment luis vrij. Alleen wanneer er ook maar een gezinslid op zijn of haar hoofd krabde, dan kwam ik er als een kip zonder kop er op af om te kijken of ze terug waren. Ik was een klein beetje fobisch geworden.

Na de kerst vakantie, ging het gewone leven weer zijn gang. Ik heb een paar moeders in mijn directe omgeving verteld wat er was gebeurd en al snel kwam ik er achter dat sommige hetzelfde hadden mee gemaakt in de kerst vakantie. Dat was een schrale troost. En gelukkig lag het achter ons, dachten we. Hoe dom, want de bron was waarschijnlijk de school en als wij de enige waren die maatregelen hadden genomen, dan liepen er nog steeds kinderen rond met luis. Maar daar dachten we toen nog niet aan. Totdat er een paar weken later het bericht kwam dat er luis heerste en niet zo een beetje ook. OMG, daar gaan we weer dachten we en dat was ook zo. Dit keer wisten we wat te doen en hadden we wel het besef dat als niet alle ouders dit deden, we er nooit vanaf zouden komen. Dus hebben we samen met de schooldirectie een gesprek aangevraagd met de GGD.

Ondertussen brak de luizen epidemie voor de derde keer uit en werden we het echt spuugzat.  De dame van de GGD vertelde ons dat ze vroeger op scholen kwamen, om kinderen na te kijken bij een luizen uitbraak, maar dat ze dit niet meer deden, vanwege personeel gebrek en de kosten. Het probleem ligt bij het feit, dat wanneer er een paar ouders er niets aan doen, het terug blijft komen, dus dat eigenlijk alle kinderen na gekeken moeten worden en dat het liefst regelmatig. Maar de GGD kon hier in niets betekenen. Lekker dan!

Toen zei de dame dat we het wel zelf konden doen en dat ze ons wel kon uitleggen hoe en waar we op moesten letten. En zo kwam het idee om de luizen moeders op te richten. Niet omdat we dat nou zo leuk en fijn vonden, maar puur omdat we het spuug zat waren. Zo gingen we met een aantal moeders heel regelmatig de klassen af en bekeken alle kinder hoofdjes en de meeste waren gelukkig niet vervelend om na te kijken, maar ik moet bekennen, dat kan ik helaas niet van allemaal zeggen. We vonden in het begin namelijk best vaak neetjes in kinder haren, maar ook regelmatig een hele kolonie luizen.

Helaas ging dat een keer helemaal mis, ik had bij een meisje een hoofd vol luizen geconstateerd, het meisje zat in de klas van mijn zoon. Zoals gebruikelijk was, lieten we op het moment zelf niets merken, maar door een blik naar elkaar, ging een andere moeder om zeker te zijn, ook nog even kijken. Vervolgens lieten we niets merken en melden het aan de hoofdonderwijzer dat we bij een bepaald kind iets hadden geconstateerd. Deze nam dan op zijn beurt contact op met de ouders van het kind. Dat gebeurde nu dus ook zo. Alleen de vader van het kind, vond het nodig naar school te komen, de klas van mijn zoon in te lopen, waar zijn dochter dus ook zat en met harde stem te roepen: “Welk idioot wijf heeft gezegd dat mijn kind luis heeft? Die wil ik wel eens even aanpakken!”. Snel werd hij de klas toen uitgewerkt, maar mijn zoon die was bang geworden, bang dat deze agressieve vader, mij en de andere moeder zou aan pakken. Dit was natuurlijk onacceptabel en heeft gemaakt dat ik er bijna mee gestopt was. Maar gelukkig reageerden de meerderheid van de ouders positief en waren wel dankbaar. Maar leuk was anders.

Uiteindelijk merkten we dat we het gingen winnen, we vonden er steeds en steeds minder. De kinder jasjes lieten we in plastic zakken aan de kapstokken hangen en de lange haren van onze dochters deden we in mooie creaties, zodat ze niet met hun haar tegen een ander kind aanzaten. Regelmatig pakten we thuis de stof kam en gelukkig vonden we niets meer.

Tegenwoordig hoeven al die drastische maatregelen niet meer. Twee weken dagelijks kammen met een metalen stofkam boven een wit oppervlakte zodat je ziet wat er uitkomt is vaak al voldoende. Na elke kambeurt de stofkam goed reinigen spreekt voor zich. Lotion of shampoo is pas aan te raden na deze periode en dan alleen wanneer er luis is geconstateerd. Het melden op school of in de omgeving blijft vanzelfsprekend hard nodig om te voorkomen dat de luis lekker terug blijft komen. Vervolgens regelmatig even door kammen is altijd raadzaam bij kinderen.

Nu ik dit schrijf, ben ik even terug in de tijd. Ruik die vreselijke  smerige lotion weer, zie de traantjes van mijn dochter, mijn eigen stress (die achteraf niet nodig waren geweest, zie mijn paniek die dag voor de kerst, rondom alles in zakken doen en wassen). Voel de ogen weer prikken in mijn rug bij de apotheker. Zie al die kinder hoofdjes weer voor me, al dan niet met luis in hun haar. Krijg nu zelfs weer jeuk op mijn kop. Maar ben er wel blij mee dat er nog steeds luizen moeders zijn, dat er nog steeds moeders zijn die dit willen doen, want leuk? Nee leuk was en is het niet, noodzakelijk helaas wel!

Hits: 438