Mijn dochter, de jongste van de twee kinderen die ik heb. Was voor het eerst zwanger. Mijn zoon heeft al een dochter, kleine prinses Lisa. Maar nu was het de beurt aan mijn eigen dochter, zij was zwanger van een zoontje. Ik ben stapelgek op mijn schoondochter, had ook spanning op het laatst van haar zwangerschap (zij beviel anderhalve week te vroeg), maar de spanning die ik nu op het einde van deze zwangerschap voelde, had ik niet eerder ervaren en was totaal nieuw voor mij. Ik was zo totaal anders dan ik ooit van mijzelf had kunnen denken. Toen mijn dochter tegen de uitgerekende datum aan liep, werd ik een regelrechte zenuwenpees. Tegen het idiote aan……

De emoties vlogen door mijn lijf en mijn telefoon liet ik geen seconde ergens liggen, want stel dat….

De uitgerekende datum naderde, 20 maart, wat eerst nog zo ver weg leek, kwam opeens heel dicht bij. Even hoopte ik dat zij zou bevallen op 19 maart dat is de geboorte dag van mijn op 40 jarige leeftijd totaal onverwacht overleden oudste broer. Dat hadden wij allemaal heel erg mooi gevonden en daarbij dan hoefde ze niet te lang meer te lopen. Ikzelf was bij beide kinderen twee weken “over tijd” en ik weet nog hoe vervelend dat was. Dus dat zouden twee vliegen in één klap geweest zijn, niet echt heel belangrijk, maar wel een mooie symbolische datum en zij er van af. Maar 19 maart ging voorbij en 20 maart ook.

Natuurlijk, weten we allemaal dat een kindje maar zelden op de uitgerekende datum geboren zal worden. Het kan twee weken er voor en twee weken er na, roept dan ook iedereen. Maar toch, wanneer de datum nadert dan is elke dag er ééntje te veel. Die week duurde lang en zoals ik al eerder had beschreven, kreeg ik als oma zelfs last van een soort van nesteldrang. Ik poetste en sopte alsof mijn leven er van af hing, kon geen rust in mijn lijf en geest vinden en reageerde dit af door schoon te maken en op te ruimen.

Vrijdagavond wilden we even gezellig naar ons stamkroegje, maar voordat we het eerste drankje aan onze lippen zouden zetten, heb ik een berichtje naar mijn dochter gestuurd om te vragen of daar alles wel goed ging. Er kwam geen reactie, dus een berichtje naar mijn schoonzoon gestuurd. Die vertelde dat mijn dochter lag te slapen en verder alles in orde was. Mooi dacht ik, dan neem ik lekker een wijntje, dat werden er snel wat meer, want er zijn altijd bekenden waar je gezellig mee zit en dan gaan de drankjes al snel over en weer. Ik bleef wel mijn telefoon in de gaten houden en ook het aantal wijntjes. Want stel je toch eens voor dat we naar het ziekenhuis zouden moeten vanwege de geboorte en oma komt lallend haar kleinkind bewonderen? Nee, dat was geen optie, dus hield ik mij heel netjes in en ging al snel over op water. To be sure.

Na een gezellige avond, kropen wij ons bed in, met de telefoon op mijn nachtkastje. Maar er gebeurde weer helemaal niets, toen ik de volgende ochtend een berichtje stuurde, kreeg ik als antwoord dat alles nog hetzelfde was. Pfff….ik had medelijden met mijn dochter en schoonzoon. Voor hun was het nog veel spannender dan voor mij. Maar toch, ik ging weer afleiding zoeken en besloot die dag samen met mijn partner te gaan shoppen en ergens gezellig te lunchen. Zo gezegd, zo gedaan en ik bleef op mijn telefoon kijken. Toch was ik nerveuzer dan ooit, ik kende mijzelf zo helemaal niet. Zaterdagavond voor het naar bed gaan nog even een berichtje gestuurd hoe het daar ging en er was niets aan de hand zeiden ze.

Het werd zondag 25 maart, 5 dagen over de uitgerekende datum heen. In de brasserie aan de overkant zou een maandelijkse jam sessie zijn ‘s middags en dat is altijd heel gezellig. Dus huppa, leuke afleiding, het voornemen het rustig aan met de wijn te doen. Hoe lekker deze daar ook is, rustig aan er mee, want oma wil paraat staan.

We hebben een reuze gezellig middag gehad en blijven nog wat na zitten met de eigenaar en zijn vriendin, ik laat ze weten dat ik nerveus ben en besluit nogmaals een berichtje te sturen. Even krijg ik geen antwoord, maar dan gaat opeens mijn telefoon. Het is mijn dochter. De adrenaline schiet door mijn lijf en ik pak de telefoon met mijn hart in mijn keel op.

Zij vertelt mij emotioneel dat ze al vanaf vrijdag last van weeën heeft en inmiddels in het ziekenhuis ligt. De ontsluiting wil maar niet op gang komen en ze heeft inmiddels ook een ruggenprik gehad. Het liep absoluut niet zoals verwacht en heel moeizaam. Ik vraag vol emoties of ze wil dat ik er heen kom, dat lag niet in de bedoeling, want ze wilden het met zijn tweetjes en de medici doen. Maar als het zo naar gaat, kan ik mij voorstellen dat ze het wel prettig zou kunnen vinden wanneer ik in de buurt ben. Ze zegt me dat dit niet hoeft en ik schiet vol, vecht tegen mijn spannings tranen en zij hoort dit. “Nou hou op mam, want nou moet ik ook huilen”. Ik verman mijzelf met heel veel moeite, spreek haar moed in en we hangen op. Op dat moment kwamen bij mij de waterlanders pas echt, kon ze niet tegen houden. Onze vrienden en mijn partner tonen alle begrip en proberen mij op te beuren, dit lukt ze aardig en even later gaan we naar huis. Pijn in mijn maag en hoofd, niet van de drank maar van de spanning en emoties, maar ik val toch een beetje in slaap.

De volgende ochtend, kijk ik meteen op mijn telefoon. Geen berichten, geen oproepen gemist. Die ochtend lijkt het alsof ik door stroop heen loop en ik kan nu ook niet meer vertellen wat ik toen gedaan heb, geen flauw idee. Op een gegeven moment heb ik mijn moeder, de aanstaande overgrootmoeder dus, gebeld en haar verteld wat er al vanaf vrijdag gaande was. Samen besluiten we naar het huis van mijn dochter te gaan om daar wat op te ruimen, wasjes te draaien etc. om te zorgen dat alles prima in orde is wanneer ze weer naar huis zouden mogen. Zoals ik de laatste tijd al deed, hield ik mijn telefoon angstvallig in de gaten en constant bij mij. We zijn lekker bezig in de tuin, de zon schijnt en we verwijderen dorre bladeren. Op het moment dat we deze in een vuilniszak willen doen, gaat de telefoon, van schrik laat ik eerst de bladeren vallen en vervolgens ook mijn telefoon zelf.…………

Het is mijn partner, die iets wil vertellen. Mijn moeder staat mij vol verwachting aan te kijken en merkt al snel dat dit niet het telefoontje is wat wij hoopten. Mijn hart klopt weer in mijn keel, ik neem een glaasje water en voel mij zo machteloos. Ik bedenk op dat moment, dat wanneer ik niet binnen een half uur iets gehoord heb, ik toch naar het ziekenhuis wil gaan. Ik heb het gewoon niet meer. Mijn kleine meisje heeft het zwaar en ik wil in de buurt zijn. Ik neem een slok water en wil dit net tegen mijn moeder vertellen. Dat ik het niet meer vol hou zo en naar het ziekenhuis wil gaan. Maar dan…….komt dat telefoontje………..

Mijn kleinzoon is geboren, moeizaam, maar gelukkig gezond! Hij heet Stijn en weegt bijna 4 kilo! Ook mijn dochter is in orde, gehavend, flink gehavend en compleet uitgeput, maar in orde.

Opeens lijkt de zon feller te schijnen en mijn moeder en ik rennen als het ware naar de auto om zo snel mogelijk naar ze toe te gaan. “Nu wil ik toch echt geen minuut meer weg blijven!” roep ik tegen mijn moeder, “kom we gaan!”. Onderweg bel ik mijn partner en vertel hem vol emoties dat Stijn geboren is. We parkeren de auto, snellen naar binnen, kopen eerst nog een leuke helium ballon en ik been naar de kraam afdeling. Mijn moeder kan mij amper bijhouden met haar korte beentjes en loopt hijgend achter mij aan. Nu ik daar aan terug denk, moet ik lachen, wat een situatie eigenlijk. Ik met die ballon en mijn bijna tachtigjarige kleine moedertje hijgend achter mij aan. Het grappige is dat mijn moeder altijd iets met het cijfer 11 heeft en we hadden samen al in de auto bedacht dat 26-3 samen 11 is maar ook het jaar 2018 opgeteld op 11 uitkomt. Eenmaal op de kraamafdeling, vraag ik waar ik het piepjonge kersverse gezinnetje kan vinden en de verpleegster zegt: “Verloskamer 11”. Ja dat toverde bij mijn moeder een grote smile op haar gezicht.

We benen door de gang en aan het einde daarvan daar ligt kamer 11. Ik klop aan en open de deur, steek eerst mijn hoofd voorzichtig om de deurlijst en zie het bed met het gordijn er voor, daarachter ligt mijn meisje, met de sporen van de bevalling op haar gezicht. Ik kus haar eerst en draai mij dan pas om naar mijn schoonzoon, die staat met een verpleegster bij een …..baby’tje, onze Stijn en wat is hij perfect en mooi! Alle spanning vloeit uit mij weg, ik ben trots op mijn meissie en mijn lieve schoonzoon. Kijk nog eens goed naar het kleine manneke, mijn kleinzoon. Mijn hart loopt al meteen over van liefde, liefde op het eerste gezicht, het bestaat!!!!!!

Hits: 281