Zo een oma die constant gaat oppassen? Ikke niet…..never!

Soms zeg je dingen waarvan je overtuigd bent dat je ze meent, maar waarvan je eigenlijk niet kan overzien of het wel zal kloppen, of je mening zo zal blijven. Ik zei vroeger altijd dat ik niet zo een oma zal zijn die altijd oppast, never. Of iets wat ik echt vreselijk vond, zo een oma, die overal te pas en te onpas de foto’s van haar kleinkinderen te voor schijn haalt. Of nee, nog erger…..waarvan het lijkt alsof ze geen eigen leven meer heeft, die alleen nog maar over haar kleinkinderen praat…..of nog veel en veel erger, een oma die alleen haar kleinkinderen de mooiste, beste en liefste zal vinden, alles goed zal vinden, overal excuses voor zal vinden…..zo een oma….zou ik nooit zijn….

Ah, daar moet ik nu toch grotendeels even op terug komen. Zolang je nog geen oma bent, heb je eigenlijk niet echt een idee wat dit met je doet. Een vermoeden, maar je weet het eigenlijk niet echt. Totdat het eerste kleinkind in je armen ligt…..dan lijkt het wel of er iets met je staat te gebeuren, waar je geen grip op schijnt te hebben.

Je bent dan besmet met het ‘oma virus’, je bent op slag verliefd, of het kindje nu echt een mooi kindje is of niet, maakt niets uit, voor jou is het de mooiste. Al zou het kindje de oren van jumbo hebben en de neus van Holleder, voor jou zal het niet uit maken, jij vindt het een prachtig kindje. Liefde maakt blind zegt men, nou dat zou best eens zo kunnen zijn en gelukkig maar. Uiteraard is het allerbelangrijkste dat ze gezond zijn, dat staat voor op.

Gelukkig zijn mijn kleinkinderen in de eerste plaats gezond en hebben ze geen jumbo oren of de neus van Holleder, maar hadden ze dat wel gehad, had ik absoluut niet minder van ze gehouden. Ik vind ze inderdaad prachtig en geloof me, dat zijn ze ook en ik kan uren naar ze kijken. Herken de ene keer de vader en dan weer de moeder er in en heel soms, zie ik zelfs iets van mij zelf  in ze terug. Bijzonder leuk om te herkennen en toch hebben ze natuurlijk hun eigen unieke uiterlijk, met of zonder herkenbare trekjes en ik? Ik ben verliefd op ze en zo trots als een ouwe apin. 

Maar net als ooit bij mijn eigen kinderen, wil ik dat mijn kleinkinderen zich ook aan bepaalde regels leren te houden, bij oma mag veel, maar toch echt niet alles. Waar je niet aan mag komen, dan mag dan ook echt niet. Schreeuwen zonder reden ook niet, tenzij het van plezier is omdat je met ze stoeit. Beleefdheid is ook een must en ongeoorloofd gedrag ben ik niet van gediend. Op dat vlak ben ik inderdaad niet veranderd, dat meende ik dus echt. Ik ben, denk ik wel, een lieve, gekke, leuke oma, maar ook soms best streng. Maar de kleinkinderen zijn graag bij mij dus doe ik het goed denk ik.

Omdat ik altijd zo een hekel had aan die oma’s die te pas en te onpas en vaak ongevraagd de foto’s van hun kleinkinderen lieten zien, ben ik daar zelf heel voorzichtig mee. Terwijl ik heel stiekem het liefst alle foto’s aan een ieder zou willen laten zien, doe ik dit niet. Maar zodra er ook maar iemand informeert naar ze en om een foto vraagt, nou dan ben ik er als de oma kippen bij natuurlijk. Pak dan trots mijn telefoon en kies er een paar uit, ondertussen wel scherp in de gaten houdend of de persoon ze ook echt wil zien. Als ik ook maar iets denk te bespeuren van: “ik vroeg het alleen om aardig te zijn”. Dan stop ik er ook meteen mee. Maar de foto’s ongevraagd onder iemands neus duwen…..nee, dat doe ik echt niet.

Hetzelfde met er over praten, ik kan er best lang en veel over vertellen over mijn fantastische kleinkinderen, Maar zodra ik merk dat de gene tegen wie ik er over praat, verveeld raakt, stop ik er over.

Maar maak ik dan de “fout” om zelf te vragen hoe het met hun kleinkinderen is en ze steken van wal, inclusief foto’s en houden dan zelf niet meer op, dan bekruipt mij dat gevoel weer van…..”Vreselijk, zo een oma wil ik zelf niet zijn”. Ik hoop dan ook maar dat anderen mij niet zo een oma vinden. Ik schrijf blogjes over van alles en ja inderdaad ook over mijn kleinkinderen, maar wie dat niet wil lezen, die val ik er verder niet mee lastig. Daar zit het verschil denk ik, wanneer iemand daar niets van moet hebben, is het hun eigen keuze en dring ik het niet op.

Dan het oppassen: toen ik nog lang geen kleinkinderen had, zag ik bij andere oma’s en opa’s om mij heen gebeuren dat ze één of meer vaste oppasdagen/momenten per week hadden, ook wanneer ze zelf nog werkten. Hierdoor was het vaak wat ingewikkeld om met ze af te spreken, want op die dag hadden ze dat kleinkind en op die andere moesten ze die uit school halen, zelf werken etc. etc. En bij sommige was het zelfs zo, dat wanneer ze een keer niet konden, dan werd het soms opeens hun probleem. Dat gaat mij niet gebeuren, dacht ik toen. Af en toe oppassen geen probleem, maar absoluut niet wekelijks en al helemaal niet op vaste dagen. Ik wilde de baas blijven over mijn eigen vrije tijd. Wist ik veel.

Toen Lisa was geboren, heb ik vrijwillig vaak opgepast, haar bij ons laten slapen. Ik heb er nota bene zelf een gewoonte van gemaakt om haar in ieder geval minimaal eens in de twee weken bij ons te laten logeren, ‘s middags ophalen en de volgende dag in de middag weer terug. Ik heb daardoor heel veel van haar ontwikkeling als baby en peuter mee gemaakt, soms zelfs eerder als pappa en mamma.Sinds ze een peuter is, maken we dan steevast samen gehaktballen en eten die met smaak ‘s avonds samen, de rest gaat de volgende dag in een bakje mee voor pappa en mamma, dan is Lisa zo trots op haar gehakt ballen.  Ik doe dit graag en puur omdat ik dat zelf heel leuk vind, mij er op verheug zelfs en om pappa en mamma even een rustige nacht en ochtend te gunnen. Dit doen we dus nog steeds, allang niet meer voor de rustige nachten, want ze slaapt heerlijk op tijd en door, maar puur omdat ik het heerlijk vind wanneer de kleine bij ons is. Ze heeft zelfs een eigen kamer bij ons, die uiteraard tevens ook voor de andere klein kinderen beschikbaar is.

Nu is mijn kleinzoon geboren, Stijn, inmiddels een heerlijke, vrolijke  5 maanden oude baby. Een stevig en tevreden borst voeding kindje, waar ik ook veel plezier aan beleef. Zijn mamma wilde van full time, graag part time aan het werk, maar dan zou Stijn naar de dag opvang moeten. Die zijn goed, ik wil daar niets kwaads over zeggen, maar heel eerlijk vond ik het idee niet echt fijn. Toen ik samen met haar, toen ze nog zwanger was, een prachtige kinder opvang bekeek, kreeg ik een naar gevoel. Dit kon toch wel anders, dat kleine kindje aan vreemden overlaten, druiste tegen mijn oma gevoel in, als het niet anders kan, tja, maar het kon anders. Ik kon ook wel iets betekenen op dit moment en bood daarom aan om op te passen.

Mijn dochter,   wist hoe ik er altijd over dacht, vroeg wel een paar keer of ik het wel zeker wist en ik wist het zeker. Zo lang ik het zou kan doen, zal ik het met plezier en liefde doen, veilig bij oma, zeker zo lang hij nog zo klein is. Dus samen met zijn pappa, hebben we besloten om, waar mogelijk, zelf de opvang te regelen. En al is het voeden nu nog wat moeilijk, omdat Stijn niet graag uit een fles wil drinken, daar vinden we samen onze weg wel in, het oppassen gaat verder prima. Samen hebben we het heerlijk. Dus pas ik sinds kort regelmatig op Stijn en ik geniet van elk moment met hem! Wanneer het een keer niet kan, dan geef ik dat echter op tijd aan en lossen mijn dochter en schoonzoon het zelf op. Dus prima!

Vanmorgen ging de telefoon, de moeder van Lisa voelde zich niet lekker en haar pappa moest aan het werk. Of Lisa even een paar uurtjes bij mij mocht? Ja, natuurlijk, ik gooi meteen al mijn plannen voor vandaag om en ontvang haar met plezier. Ik heb genoten van haar vrolijke gekwebbel en hoe zij loopt te zingen, dat is belangrijker dan wat dan ook!

Dit maakt mijn oppas gehalte voor deze week overigens wel behoorlijk hoog. In ieder geval hoger dan ik ooit verwacht had. Of ik dat erg vind? Nee hoor, integendeel, want als het mij echt een keertje niet uit zou komen dan kan ik dit altijd aangeven en zal mij dit niet kwalijk worden genomen. Zolang dat zo is, vind ik het prima om de kinderen te helpen met de opvang van hun kleintjes en doe het dan ook met heel veel liefde.

Maar als je mij een aantal jaren geleden had verteld dat alles wat ik toen zei en dacht, door mij zelf zo drastisch te niet zou worden gedaan en dat ik zelfs een website die “Oma van Nu” heet zou hebben gemaakt, dan had ik je waarschijnlijk volkomen voor gek verklaard. Dan had ik geroepen dat dit oma gedrag totaal niet bij mij zou passen, maar weet je……..ik schaam mij er  nu totaal niet voor en ben er zelfs trots op…………..het past perfect bij mij! PUNT!

Hits: 518

6 gedachten over “Zo een oma die constant gaat oppassen? Ikke niet…..never!”

  1. Super leuk geschreven en heel herkenbaar, zeker het praten over je kleinkinderen is inderdaad altijd zoiets van O jee daar heb je Die Oma weer, terwijl ik het eigenlijk heel graag doe
    ben ik hier ook altijd alert op , dit heeft ook zeker te maken met mijn werk, ik werk met veel jonge collega,s en uitzonderingen daar gelaten zitten de meeste hier niet op te wachten. Wat oppassen betreft deel ik je mening, als het ons uitkomt altijd welkom en vinden we het helemaal geweldig! Maar komt het ons niet uit dan hebben de kids alle begrip ! En wat ook heel herkenbaar is voor mij is dat ook ik nooit had verwacht dat het oma zijn zo geweldig is en eigenlijk ook heel begrijpelijk want nu geen 24 uur zorg zoals met je eigen kids en we zijn wat ouder dus zijn niet meer zo met onze eigen ontwikkeling bezig dus kunnen we intens genieten! Ik heb zoals je ziet genoten van je blog ga zo door, echt super leuk!

    1. Wat fijn dat je er zoveel in kon herkennen. We ziten heel duidelijk op 1 lijn, maar dat verbaasd mij eigenlijk niet Anita! Dank je wel voor je compliment, altijd leuk om te horen! En blijf lekker genieten, dat doe ik ook!

Laat een reactie achter op Sandra Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.