Heerlijk geslapen tot even over 8 uur, pak het eerste bakje koffie vandaag. Het is donderdag 20 september. Deze dag heb ik gepland staan als een relaxte dag, met wat huishoudklusjes en wat op de computer werken en een nieuw blog te plaatsen. Ik nestel mij nog even lekker breed uit in mijn kussens op het (door mijn partner inmiddels verlaten) bed en zet het journaal aan, neem mijn eerste slok koffie en voel mij opperbest zo. Vandaag een dag zonder “verplichtingen”, afspraken, boodschappen, what ever, een dag die ik helemaal zelf kan indelen zoals ik dat wil. Na 3 volle heerlijke dagen met mijn lieve kleinkinderen, ben ik heel eerlijk daar wel een beetje aan toe. Hoe lief ze ook zijn geweest, hoe ik ook van ze genoten heb, het is nu weer even tijd voor mij zelf…..

Een luxe, zo een zelf in te delen dag, dat was ik mij van bewust. De zon piepte al een beetje door een kiertje in de gordijnen, ik voelde mij happy. Het beloofde een heerlijke relaxte mooie september dag te worden. Ik luisterde met een half oor naar het journaal, omdat ik ook meteen even mijn telefoon aan het checken was.

Ik hoorde opeens het bericht over dat vreselijke ongeluk in Oss en mijn maag draaide zich om. Op dat moment was er nog niet veel bekend, maar wel het aantal slachtoffertjes en de 2 gewonden. Het ongeluk met de kinderen in de electrische bakfiets.

Na de eerste schok van dit vreselijke nieuws, schoten mijn gedachten meteen naar 3 jarige Lisa. Hoe vaak heeft mijn eigen kleindochter, toen ze een korte periode 1 dag in de week op het kinderdag verblijf zat, al niet in zo een zelfde bakfiets gezeten? Hoe vaak zie je ze niet rond rijden met een aantal vrolijke kindjes er in? Onderweg naar speeltuin, school, wie zal het zeggen? Eigenlijk een mooie oplossing om wat mobieler te zijn met een groep kinderen. Alhoewel ik heel eerlijk gezegd, dit een stuk minder prettig idee had gevonden in een drukke stad zoals bijvoorbeeld Amsterdam, maar goed, wij wonen in een gebied met mooie gescheiden fietspaden dus……maar toch was ik vanaf dag één al niet echt gek op die bakfietsen vol met kindjes in het verkeer…….

Dat kwam door het volgende……Mijn eigen kleindochter, was altijd al erg gefascineerd door sluitingen van de kinderstoel, kinderwagen, riempjes, ritsen  etc. en was daarom al met twee en een half jaar heel behendig in het openmaken van de meeste sluitingen.  Al snel bleek dus ook de sluiting van de gordel van de bakfiets waarin zij zat.

Zonder enig probleem kreeg ze deze met haar kleine vingertjes open, maar gelukkig zag de begeleidster dit toen ook meteen en vertelde dit ook heel eerlijk aan de ouders toen Lisa die dag werd opgehaald.

Wij werden toen al misselijk bij het idee, stel dat ze het even niet zou hebben gezien en kleine Lisa enthousiast was gaan staan en uit de bakfiets gekieperd zou zijn. Brrrr, het idee alleen al wat er had kunnen gebeuren.

Lisa werd toen wel vrij streng aangesproken door de bewuste leidster en uiteraard ook door ons,  ze heeft het bij ons weten daarna niet meer gedaan, maar toch… Ons gaf het nog steeds een beetje naar gevoel, wij vonden het idee van Lisa in de bakfiets al meteen, maar daarna helemaal niet meer zo prettig. Maar dat kwam voornamelijk door deze ene ervaring met de sluiting, gelukkig niet door een ervaring met een ongeluk zoals vandaag.

Het was immers wel de manier om met de kinderen naar een wat verder gelegen mooie speeltuin te gaan en dat wilde wij haar natuurlijk niet ontnemen. Dus Lisa, zat ook regelmatig in zo een bakfiets samen met de andere kinderen. Lisa gaat inmiddels al een tijdje niet meer naar het dagverblijf, dat is niet meer nodig. Maar wat ben ik nu enigszins opgelucht dat we daarom niet meer met de wel of niet kwestie van de bakfiets te maken hebben. Ik kan mij voorstellen dat heel wat ouders daar nu heel anders voor en in staan. Het zal eerst goed moeten worden uitgezocht en moeten blijken wat er aan de hand was met de bakfiets en hoe dit heeft kunnen gebeuren. Maar wanneer de bakfietsen weer gebruikt zullen worden, zullen we er allemaal met gemengde gevoelens naar kijken.

Dit speelde allemaal door mijn hoofd.  mijn gedachten dwarrelden  min of meer onbewust van het ene naar het andere. Je betrekt heel vaak zaken die gebeuren op je eigen omgeving, maar ik kon het niet opbrengen om alles op mij zelf, mijn kinderen en mijn kleinkinderen te gaan betrekken, daar was de gebeurtenis te heftig voor. Ik werd er wee en misselijk van, kon en wilde mij daarom niet echt verder verplaatsen in de ouders en grootouders, de begeleidster, dat was veel te heftig en ik sloeg daarom driftig aan het poetsen om de gedachten te verzetten.

Toch keek ik wat later op de dag weer naar de berichten vanuit Oss, wat een vreselijke berichten kwamen er inmiddels los. Allerlei getuigen lieten weten dat de leidster in een soort paniek had geroepen dat de remmen het niet deden. Dat ze volgens deze getuigen nog getracht heeft kinderen te redden. Wat is er in haar hoofd op dat moment om gegaan? Ik moet er niet aan denken. De bakfiets schijnt in volle vaart op de aanrazende trein te zijn gebotst met de kinderen er in. Drie kinderen uit één gezin, waarvan twee overleden en ééntje zwaar gewond, een vierde kindje ook overleden en de begeleidster ook zwaar gewond. Wat een vreselijk groot leed op een dag die zo mooi begon. Die mooie dag waar op eens zware zwarte wolken over heen leken te hangen.

Gaande weg de dag vorderde, kwamen er steeds en steeds meer berichten via de t.v. en de sociale media hierover binnen. Wat mij het meest stoorde, waren de mensen die hun oordeel al snel klaar hadden, zonder even verder na te denken, werden de meest stomme en ondoordachte reacties gegeven.

Zolang nog niemand precies kan zeggen wat er aan de hand was, mag je dingen denken, maar nog niet wereldkundig maken door middel van een ongenuanceerde reactie. Hoe vol je ook met emoties zit, hoe goed je het ook meent, denk toch eerst even verder na.

Mijn eigen gedachten maakten constant sprongetjes, van de ouders, oma’s en opa’s en andere familie van de slachtoffertjes, naar het zwaar gewonde kind en dan weer naar de zwaargewonde begeleidster, haar familie, haar collega’s, de getuigen, de machinist, de hulpverleners, de klas genootjes van de kinderen etc. etc. een naar gevoel in mijn maag.

Voor zo veel mensen een zwarte dag.

Geheel onbelangrijk in deze, maar mijn eigen zo mooi begonnen dag, had een dikke zwarte rouwrand. Het bleef de hele dag door mijn hoofd spoken. Ik probeerde afleiding te zoeken en ging even op FB, stom, want daar werden de hele dag al allerlei dingen gedeeld. Je kon er gewoon niet om heen en heel begrijpelijk ook, de mensen zijn aangedaan en leven mee.

Maar toen kwamen er zelfs hele nare berichten binnen van zieke geesten die helaas ook onder ons zijn. Ik zie het en probeer het te negeren, iets wat iedereen eigenlijk zou moeten doen, want het is juist het shockeren en provoceren van anderen waar deze trieste zieke geesten juist op uit zijn.

Ik reageer daarom dus totaal niet, het sop is de kool niet waard principe. Maar ik krijg wel vlagen van misselijkheid bij de gedachten dat er zulke mensen bestaan en onder ons leven, krijg het niet uit mijn hoofd, dat mensen zelfs over deze vreselijke gebeurtenissen zogenaamde grapjes en gemene opmerkingen menen te moeten maken. Ziek, ziek……en eng dat we zulke mensen onder ons hebben.

Want vaak zijn ze nog zo laf ook om dit niet onder hun eigen naam te doen, dus in principe kan het dan ook iedereen zijn. Een buurman, of iemand waar je een gezellig praatje mee maakt op een terras, de bakker of die aardige meneer of mevrouw met het hondje die altijd vriendelijk groeten. De halve zool die wel twittert onder eigen naam en iedereen tegen zich in het harnas jaagt, die wil aandacht, nou geef het dan maar zou ik zeggen. Maar mijn aandacht krijgen deze zieke geesten hierna echt niet meer.

Mijn aandacht is voor de mensen die betrokken zijn bij het ongeluk op welke manier dan ook, voor wie deze mooie dag in september hun leven totaal heeft veranderd in negatieve zin en al zal dat vrees ik niet veel helpen, ik wens ze heel veel sterkte en kracht toe.

Hits: 222