Het verdriet van een oma/opa,

We zijn het er over eens, het is fantastisch om kleinkinderen te hebben. Maar wat nu, wanneer je ze wel hebt, maar niet mag zien of kunt zien. Nooit (meer) kan vasthouden en knuffelen, geen deel meer van ze uitmaakt?

Allereerst moet ik melden, dat ik zo een gelukkige oma ben die haar kleinkinderen wel mag zien, oppassen, te logeren hebben etc. etc. Maar helaas is dit niet zo voor alle opa’s en oma’s.

Er kunnen omstandigheden zijn waardoor de verhouding met de ouders verstoord raakt. Dat kan gebeuren door een scheiding, maar ook bijvoorbeeld doordat de ouders zich storen aan iets wat jij wel of juist niet doet.

Bij een scheiding van de ouders van het kleinkind, kun je als grootouder je nog zo neutraal op willen stellen, je zit er toch middenin samen met de kleinkinderen.

Wanneer de ouder waar de kinderen zijn,  er voor kiest om alle banden met haar/zijn ex familie te verbreken, dan sta je als grootouders met je rug tegen de muur. Je kunt dan alleen maar hopen dat je de kleinkinderen nog eens mag zien, maar bent afhankelijk van de andere ouder en als die dit niet wil, dan zal er dus niks gebeuren. Ondertussen glij je als oma/opa langzaam weg uit het leven van je kleinkinderen en sta je machteloos. Een slechte zaak, voor zowel de ouders, de grootouders, maar zeker ook voor de kleinkinderen. 

Wanneer ik dit op mij zelf betrek, dan word ik gewoon misselijk van het idee alleen al. Ten eerste zou ik het echt heel erg vinden, wanneer mijn kinderen bij hun partners weg zouden gaan, voor hun kinderen desastreus en verdrietig, maar zeker ook voor hun zelf en niet te vergeten ook voor ons.

Ik ben namelijk ook heel gek met de partners van mijn kinderen en zou het echt vreselijk vinden wanneer dit zou gebeuren en er alles aan doen om het te voorkomen er echt offers voor willen maken. Als een leeuwin vechten wanneer nodig. Niet in de laatste plaats voor hun kinderen, hun zelf, maar ook, heel eerlijk, voor mij zelf.

Maar vaak heb je hier helemaal geen macht over en moet je het met lede ogen aanzien. Maar als ik het zou kunnen voorkomen dan zou ik alle middelen gebruiken die nodig zijn.

Ik moet er niet aan denken dat ik mijn kleinkinderen opeens zonder een pappa en/of mamma door het leven moeten gaan, ze zijn immers zo gewend beiden om zich heen te hebben. Als ik zie hoe veel liefde mijn kleinkinderen voor hun beide ouders hebben en andersom, dan maakt mij dat heel verdrietig om te bedenken dat dit dan opeens anders zal zijn.

Of dat ik onze schoonkinderen bijna niet of zelfs helemaal niet meer zou zien, dat zou vreselijk zijn, ik hou  van hun namelijk ook  heel veel. Maar dan de meer dan vreselijke gedachte, dat we de kleinkinderen minder of zelfs niet meer zouden zien, ik zou kapot gaan van verdriet en ellende. Dat is iets wat ik mij nu niet eens kan en wil bedenken. Laten we hopen dat het nooit zo ver zal komen.

Bij mij speelt dit gelukkig niet. Maar er zijn genoeg opa’s en oma’s die dit helaas wel mee maken en dat is heel verdrietig en pijnlijk. Zeker als ze al een band hebben met de kleinkinderen, al een rol in hun leventjes hebben gespeeld en deze opeens niet meer mogen zien of kunnen zien, dan is dit onverdraaglijk. Voor zowel de kleinkinderen als de grootouders onbegrijpelijk, onaanvaardbaar, een groot gemis en een heel groot verdriet.

Wanneer je dit meemaakt, dan lijkt het opeens wel of iedereen van je leeftijd opa/oma is en volop geniet van zijn kleinkinderen. Je ziet en hoort dan niets anders om je heen en dan kun je alleen maar aanzien en aanhoren hoe anderen vol op genieten van hun kleinkinderen, terwijl jij dit ook zo graag zou willen, maar niet meer kunt. Dat is zwaar en oneerlijk. Maar je moet verder, er zijn wanneer de kleinkinderen je ooit wel willen zien. Je waardigheid houden, je hebt geen keus.

Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen. Er zijn oma’s en opa’s die hun kleinkinderen om welke reden dan ook zelf niet willen/kunnen zien. Ook verdrietig, wat de reden dan ook mag zijn, hoe onbegrijpelijk voor een ander dan ook, we mogen niet al te snel oordelen, want we weten de achtergrond daar niet altijd van. Kan soms best een hele zware, maar wel een bewuste of zelfs noodzakelijke keuze zijn. Een min of meer eigen keuze, maar wel ook heel verdrietig.

Wat een echt “not done” ding is in mijn ogen, is wanneer het kind als een soort wapen tegen de grootouders wordt gebruikt. Bijvoorbeeld, wanneer opa of oma niet doen of zich niet gedragen zoals hun kinderen/schoonkinderen het zouden willen, dan mogen ze de kleinkinderen niet meer zien. Als een soort straf en chantagemiddel voor de grootouder.

Dat is heel verwerpelijk, want daarmee straffen deze ouders de grootouders maar als het ware hun eigen kinderen ook. Een kind mag nooit een “wapen” zijn, een machtsmiddel of als een soort van straf bij de grootouders worden weg gehouden.

Ook hier weer een uitzondering:

Tenzij opa/oma zich echt “misdragen” uiteraard en de kinderen puur uit bescherming worden weggehouden, maar dat zal hoop ik toch niet zo vaak voorkomen.

En hier mee bedoel ik, wanneer grootouders echt dingen doen die niet goed of zelfs gevaarlijk zijn voor de kleinkinderen. Maar dat kan natuurlijk ook andersom zijn, wanneer grootouders zien of vinden dat hun kinderen niet goed omgaan met de kleinkinderen en zich daarover uitspreken. dit kan lijden tot conflicten.

Dat is allemaal ook erg discutabel, want wat de één normaal zal vinden, is voor de ander juist niet het geval. Maar linksom of rechtsom, het kleinkind betaald uiteindelijk altijd de rekening.

Helaas zijn er ook oma’s en opa’s die een kleinkind hebben verloren voor of tijdens de geboorte of aan een ziekte of ongeluk. Dat is helemaal vreselijk, een heel groot  onomkeerbaar verdriet. Het verdriet om het verliezen van een kindje, maar zeker ook het verdriet van je eigen kinderen hierom, is zwaar, heel zwaar. Een heel groot verdriet waar niemand iets aan kan doen.

Dit zijn de kindjes die alleen nog maar in het hart van opa/oma kunnen voortbestaan en alleen nog maar in gedachten geknuffeld kunnen worden, de kindjes die altijd kind zullen blijven in het hoofd van opa en oma.

Of wanneer een kleinkind ernstig ziek is en er constant zorgen en verdriet om dit kindje zijn, dat is voor het kindje, de ouders, maar toch ook voor de grootouders heel verdrietig en zwaar.

Voor alle opa’s en oma’s met verdriet in welke vorm dan ook, sterkte en onthou goed, wat in je hart zit, kan niet weggenomen worden.

Hiermee wil ik alleen maar aangeven, als het je wel gegeven is, geniet van het opa en oma zijn, geniet van alle momenten met je kleinkinderen. Wees bewust wat een geluk het is om wel een oma/opa te mogen zijn.

Wat vandaag nog is, kan morgen heel anders zijn.

Carpe Diem!

Hits: 3777

9 gedachten over “Het verdriet van een oma/opa,”

  1. Hoi ik ben ook een oma van 3 kleinkinderen
    Twee zie ik nog geregeld van mijn zoon
    De andere mijn geliefde kleindochter van 15 jaar al een jaar niet meer
    Negen jaar mede opgevoed met alle liefde
    En nu al een jaar niet meer veel verdrietmijn dochter wil het niet
    Mijn hoop is dat ik mijn prinsesje later in de armen weer mag sluiten
    En maar goed dat mijn overleden man dit niet meer hier mee te maken
    Een verdrietige oma
    Je hart en ziel zijn verscheurd van verdriet

    1. Anja, gelukkig dat je de andere twee wel mag zien, maar je kleindochter niet? Dat is heel verdrietig.Je kleindochter komt je vast zelf wel weer opzoeken als het goed is en het enige wat jij kunt doen is je waardigheid houden en je deur en hart open laten voor haar. Sterkte toegewenst.

  2. Ik heb drie kleinkinderen. Sam van 9 jaar heb ik de eerste 5 jaar bijna dagelijks in huis gehad omdat mijn dochter kon werken. Ik zie hem nu al 4 jaar niet meer. Mijn dochter heeft hem gezegd dat ik alleen maar ruzie maak. De laatste keren dat ik hem zag was hij bang voor mij. Terwijl wij zulke fijne en liefdevolle jaren samen hebben gehad. Mijn hart is echt gebroken. En ik vind het nog het ergste voor Sam. Hij heeft niet meer de grootouders waar hij zoveel van heeft gehouden. Triest! Ik hoor het helaas vaker om mij heen dat het gebeurt. Zelf heb ik het na gesprekken met psygoloog een plekje kunnen geven. Maar het blijft een groot litteken in mijn hart.

    1. Ruby, wat verdrietig! Ik kan mij niet voorstellen dat ik dit met mijn kleinkinderen mee zal maken, lijkt mij echt vreselijk! Heel veel sterkte toe gewenst en als je jouw verhaal een keer kwijt wil, dan heb ik een speciale pagina (Ingezonden reacties en ervaringen door andere opa’s en oma’s daar voor waar mensen ook op kunnen reageren. ik weet niet of je dit zou willen, maar zo ja ga je gang! En blijf sterk, wie weet breekt er ooit een andere tijd aan voor jou en Sam.

  3. Ik ben een oma maar mag mijn kleindochter niet zien van mijn (stiefdochter) omdat zij mij na 20 jaar kwam vertellen dat zij al die jaren mij “haatte”. Ze is een borderliner waar ik eigenlijk altijd een goede band mee had. Ze zocht altijd mij op als er iets was, niet eens haar eigen moeder of vader. Toen haar moeder haar op straat zette na een ruzie maakte wij een kamer vrij, hielpen haar aan een eigen woonruimte, een nieuwe baan. Haar kleine is bijna drie jaar. Ik heb het opgegeven contact met haar te zoeken. Mijn man ziet de kleine meid zo nu en dan. Ik vindt t belangrijk dat zijn kleindochter hem leert kennen. Hij keurt af dat zijn dochter mij zo vernederd maar geniet van die kleine momentjes waarop hij de kleine ziet. Ik zou me zo graag eens even een oma willen voelen, hoor dan van collega’s , vriendinnen; ik wordt oma! Ik doe blij naar hun maar in mn hart huil ik…..
    Geniet oma’s van jullie kleinkinderen, want ik weet wat het is om ze te moeten missen. ….

    1. Hallo Omaatje, wat een verdrietig verhaal. Jij hebt je best gedaan en krijgt dit dan als beloning. Triest. ik snap volledig dat je in je hart huilt om deze situatie. Laten wij hopen dat er ooit een dag komt dat je kleindochter wel weer contact met je mag hebben of je zelf op zoekt. Daar heb je nu niks aan, maar toch blijf hoop houden. Heel veel sterkte toe gewenst! Groetjes, Oma van Nu

  4. Wij zijn opa en oma van een lief vrolijk klein meisje van bijna 1 jaar. Maar wij hebben haar al 7 maanden niet gezien. Ik dacht altijd een goede band te hebben met mijn schoondochter, maar helaas is het na de geboorte heel anders gelopen. Zij ziet mij als een bedreiging en is van mening dat ik mijn kleinkind claim. Volgens haar zie ik het oma zijn ook verkeerd. Zij heeft ook aangegeven bij mijn zoon dat ze me niet vertrouwd. Mijn zoon en ik zijn altijd heel close geweest. Maar hij is zo veranderd, het lijkt wel of hij gemanipuleerd is, zo afstandelijk dat hij is naar ons toe. Zij bepaalt en dat blijkt uit alles, mijn zoon mag niet met zijn dochter bij ons komen en ik mag als zijn moeder niet bij hem komen als hij alleen is met zijn dochter en zij niet thuis is. Ze hebben bepaald dat de enige mogelijkheid om mijn kleinkind te zien is dat ik naar hun moet komen. Maar hoe moet ik dat doen? Als ze me niet vertrouwd en zoveel lelijke dingen heeft gezegd? Als ik niet mezelf mag zijn om maar geen foute dingen te doen in hun ogen. Terwijl ik alleen maar een echte oma wil zijn die heel blij is met haar 1ste kleinkind van haar enigste zoon en die zielsveel van hun houdt. Het doet zo’n zeer en we hebben er heel veel verdriet van. Ik wil het mijn zoon zo graag vertellen, maar durf het niet zo goed meer omdat ik het al eens geprobeerd heb en hij er alleen maar kwaad om is geworden.
    Een radeloze en verdrietige oma

    1. Hallo Petra, wat een verdrietig verhaal. Het enige wat je kan hopen, is dat je schoondochter bij zal draaien naar jou toe. Heb je al eens geprobeerd rustig met haar te praten? Kan helpen, mits je rustig blijft en haar geen verwijten maakt, want ik ben bang dat dit olie op het vuur zal zijn. Om je zoon en kleinkind te kunnen blijven zien, vrees ik dat je moet buigen en slikken en dat zal niet mee vallen vrees ik. Heel veel sterkte toe gewenst met deze nare situatie! liefs oma van nu

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.