The day after …..

Het zit er weer op, kerst 2018. Mijn wekker gaat en ik moet mij even bedenken wat voor een dag het is, het voelt als een maandag, maar het is donderdag, de dag na kerst. Mijn hersenen kraken, bij de gedachte wat er nu allemaal gedaan moet worden. Alles dus! De toilet, de keuken, het hele huis eigenlijk. Ondertussen mag de wasmachine draaien en sorteer ik de wijnglazen die niet lekker in de vaatwasser pasten. Elk jaar sneuvelt er minstens ééntje bij het afdrogen. Op de ene of andere manier duw ik die theedoek er altijd net even ietsje te hard in. Ik bedenk dat dit mijn 41e zelfstandige kerst was en elk jaar is de dag er na het zelfde….of toch niet?

Ik loop de keuken in voor de broodnodige koffie en overzie het slagveld, wat er gisteren bij sfeer en kaars verlichting een stuk minder erg uitzag. Maar goed het is nog wel te overzien, ik schop tegen een baby speelgoedje, wat ontsnapt is aan het opruimen. Mijn gedachten gaan naar kleine Stijn die zijn eerste kerst heeft meegemaakt, heerlijk de clown speelde vanuit zijn kinderstoel en naar Lisa, die nu heel opgewonden is over haar verjaardag 30 december, de vierde verjaardag alweer. Ik zucht, wat gaat dat allemaal hard en wat heb ik heerlijk van die twee genoten!

Voor de kerst, had ik samen met Lisa wat kleine kadootjes gekocht die zij bij haar thuis onder de boom mocht neer leggen. Voor mamma een geurkaars, voor Lisa zelf een flesje voor haar pop, voor pappa een grote chocolade kerstbal en voor hun alle drie een groot mikado spel. We hebben dat alles samen super kerstig ingepakt, met glitters en strikken etc. Nadrukkelijk aan haar uitgelegd welk pakje voor wie was en dat ze het geheim moest houden. Toen ik 1e kerstdag belde om te vragen hoe het met de kadootjes was gegaan, hoorde ik het volgende. “Lisa wist precies wat in welk pakje zat en voor wie het dus was, eerst kreeg Mamma de kaars, toen zij zelf het flesje, toen pappa het mikado spel met de nadrukkelijke opmerking erbij dat dit voor hun drietjes was. Vervolgens pakte ze het kadootje met de chocolade kerstbal die voor haar vader was en zei met een stalen gezicht dat dit kadootje ook voor alle drie was”. Uiteraard begrepen mijn schoondochter en zoon dat dit niet waar was, heerlijk kind! Daar begon mijn kerst mee en ik moet zeggen, ik heb er hard om gelachen!

De eerste dag hebben mijn partner en ik heerlijk rustig met zijn tweetjes door gebracht met als kerst diner een simpele maar heerlijke kaasfondue. Samen relaxt gegeten en gedronken, gesnoept en  een film gekeken, super! Alvast wat dingen klaar gemaakt voor 2e kerstdag en verder niets, helemaal niets, zo zalig!!!!  Wij proberen altijd weer zo een dag voor elkaar te krijgen. Maar de tweede dag was een ander verhaaltje. Toen waren we met negen volwassenen, een 9 maanden oude baby en een bijna 4 jarige kleuter en niet te vergeten een kleine hond, een iets groter gezelschap. . Best te doen, want in het verleden heb ik de kerst wel voor grotere groepen geregeld dus….maar toch in vergelijking met de 1e dag ietsje anders. De groep is wel ietsje  te groot voor onze gewone eettafel, dus er moet een tafel bij, vier stoelen elders vandaan, kleine verschuiving van de meubels en gelukkig nog net precies genoeg dezelfde borden. Wat mij deed beseffen dat we nodig een ander servies moeten aanschaffen, de grote witte borden zijn niet echt mooi meer en wanneer er ook maar eentje kapot gaat, dan is het helemaal armoedig. De grote mooie wijn glazen welke ik gebruik voor de garnalen cocktail, bleken ook niet meer in een goed aantal te zijn. Oeps, even niet aan gedacht, dus moeten er 3 cocktails in een ander glas of bakje. Niet echt kerstig eigenlijk, maar een kniesoor die daar op let, behalve ik dan. Waarschijnlijk sneuvelt er wel weer een mooi glas bij het schoonmaken en met name bij het afdrogen, dus voor de volgende kerst ook de glazen aanvullen. Details, maar wil daar toch wel iets mee. Waarschijnlijk denk ik er pas 1e kerstdag 2019 weer aan, typical me.

Goed, 2e kerstdag zijn we goed doorgekomen met zijn allen. 9 volwassenen en 2 kleintjes en een hondje was best te doen. Gourmetten is dan toch de makkelijkste en gezelligste oplossing. Voor een ieder zit er dan altijd iets bij wat hij of zij lekker vindt. Maar net als voorgaande jaren, kom je er na het eten  toch weer achter, dat er nog van alles in de ijskast en kast ligt, wat voor de kerstdag bedoeld was.  Straal vergeten dus! Die verse peterselie, die je een dag voor de kerst zo moeizaam toch nog had weten te vinden, gewoon netjes nog in de groente la in plaats van als garnering op de cocktail. De lekkere dadels en het spek wat er om heen moest, kijken je aan van uit de ijskast, de heerlijke spekkoek voor bij de koffie etc. etc. Je haalt zoals altijd veel te veel en vergeet een groot gedeelte dan zelfs te gebruiken. Elke kerst weer hetzelfde verhaal.  Idioterie eigenlijk. Maar goed, al met al was het een geslaagde 2e kerstdag en was het meeste ‘s avonds rond 11 uur al weer opgeruimd.

Zoals gezegd. de volgende ochtend voel je jezelf een beetje brak, moe meer eigenlijk, maar goed, je stapt je bed uit en de zon schijnt dus ongenadig door de huiskamer. Elk stofje, pluisje, kruimeltje is dan opeens zichtbaar.  Ik verzamel moed om aan de slag te gaan, nadat ik eerst de scherven van het inderdaad gesneuvelde cocktail glas goed heb opgeruimd. Ik mijmer over de kerstdagen die achter ons liggen, zo veel dingen zijn jaarlijks het zelfde. Alhoewel de aanwezigen wel anders zijn,  er zijn helaas mensen weg gevallen in de loop der jaren en die mis je uiteraard, met kerst altijd net nog even meer dan anders, want dan is de familie zichtbaarder en voelbaarder dan anders, eigenlijk niet meer compleet, Je denkt nog vaak aan ze, maar met kerst voelt dat net altijd even iets zwaarder.

Maar inmiddels zijn er nu kleinkinderen bij, waardoor de kerst eigenlijk weer een andere dimensie krijgt en je lacht en geniet van ze. Neemt het gemis niet weg, uiteraard niet, maar geeft de kerst wel weer glans. Zo loop ik deze donderdag dus te mijmeren dat de kerst vaak hetzelfde is, maar toch ook weer niet. Het zij zo. Na drie bakken koffie, genoeg mijmerijtjes. Geef ik mij zelf een soort van schop onder de kont. Dus aan de slag, nu dan maar met het vervelendste klusje beginnen, dus de toilet …….ik maak een lekker geurend sopje, ga er net met mijn handen en het doekje in en hoppa de telefoon gaat……….

Het is mijn moeder via de vaste huistelefoon, of ik haar mobiel heb gevonden. Nee, nog niet. Vreemd, die had ik toch bij de eerste opruim sessie al moeten vinden? Ik bel haar nummer en hoor hem inderdaad. Dit nummer heb ik 7 keer gebeld, want ik hoorde hem bij de bank, maar hoe ik ook voelde en hoe ik de bank ook verschoof, zag hem niet. Dan ga je aan je verstand twijfelen, iets wat je hoort en niet ziet, dat is raar. Ik kijk verbaasd naar de zwart leren twee zitter, hoe dan? Ik bel het nummer nog een keer en ja het komt toch echt vanuit de bank zelf! Ik voel nog eens langs de leuning, niets dus…..opeens ontdek ik dat ik met een beetje duwen mijn hand langs de leuning helemaal in de bank kan laten verdwijnen…..en ja hoor, ik voel de telefoon! Ruim een half uur verder, maar hij is terecht! Wat een geluk dat hij niet leeg was, anders hadden we hem nooit terug gevonden. Ik zucht, want dit past wel bij mijn inmiddels 80 jarige mams bedenk ik en glimlach.

Denk nog even terug aan de dag voor kerst, toen we samen boodschappen deden met haar auto, vroeg, heel vroeg gingen we op pad en hadden praktisch alles (behalve de verse peterselie) verzameld voordat de echte drukte begon. Tevreden hadden we alles achter in de auto geladen, namen plaats en wilden wegrijden, toen mijn moeder opeens zei: “Waar is mijn autosleutel nou?”. Ik raakte niet in paniek, want dat er een sleutel zoek is bij mijn moeder, maak ik mijn hele leven al mee. Dus rustig vraag ik wanneer zij hem voor het laatst had, ze had de achterkant er nog open en daarna mee op slot gedaan was het antwoord. Nou simpel denk je, dan is hij dus niet ver weg…..nou hoe we ook zochten en waar we ook keken…..geen sleutel. Verbouwereerd kijken we elkaar aan en vragen ons af hoe dit nou kan.  Ik fouilleer mijn moeder zelfs, omdat ik denk dat de sleutel in haar jas zit, haar tas kieperen wij bijna leeg.  Ga op mijn knietjes achter de auto om er onder te kunnen kijken. Niks dus! Willen samen om de auto heenlopen, waardoor mijn moeder haar deur dicht doet en ja hoor……de sleutel stak gewoon in het slot van haar deur. Tja, dan kan ik echt alleen maar lachen hoor, want ik maak dit soort dingen zo vaak met haar mee. Het kan soms wat ophouden, zeker wanneer je haast hebt, maar er zijn ergere dingen bedenk ik en lach in mij zelf. Sleutel en telefoon zijn terecht!

Ik maak een nieuw sopje en ga aan de slag, kerst is weer voorbij en moe maar toch tevreden kan de “day after” eindelijk beginnen!

Hits: 718

7 gedachten over “The day after …..”

    1. Hallo Annelies ja gezellig toch samen winkelen en de kleine meid alweer 4 jaar wat de hard gaat,dan denk ik ben 12 Juni 30 jaar in New Zealand.zal nu nog meer gaan lezen want jij kan er wat van ,xxxx.

      1. Hallo Jennie, ja de tijd vliegt! Maar blijf mij maar volgen dan maak je vanuit New Zeeland toch nog een beetje iets van ons leven hier mee! Een goed 2019 toe gewenst! x

  1. Goedemiddag, even iets anders maar ik wil toch even iets met jullie delen. Ik ben sinds 4 maanden een bonus oma we hebben altijd een goed contact met elkaar gehad we kennen elkaar al 10 jaar. Op de dag dat wij onze bonusdochter met haar man bij ons op de koffie kregen zei ze we moeten jullie iets vertellen mijn bonus zoon was ook aanwezig (haar broer) dus ik koffie met koek verzorgd en gezellig gemaakt pakte mijn bonusdochter twee cadeautjes uit haar tas en legde het voor haar vader en broer neer, mijn man kreeg een flesje opa bier en haar broer kreeg een verbandtrommel met eerstehulp bij oppassen. WE waren dus opa & (oma) geworden, het leek wel of ik in mijn hart werd gestoken ik heb niets laten merken mijn man was zo dol blij op zijn 1e kleindochter. Ik heb er een week mee gelopen tot dat ik het aan een goede vriendin vertelde ze schrok er zo van en heb het later met mijn man hierover gehad en die begreep me volkomen. We hebben het er nooit over gehad met zijn kinderen laat maar was het zijn de hormonen. Nu 4 maanden later iedereen past op behalve jaar vader, we gaan er regelmatig naar toe om toch contact te houden, dan komen we op visite en dan zou ik als dochter zeggen nou pap hier het flesje geeft het haar maar, nee ze houd het zelf er geeft het niet uit handen. Tot een paar dagen geleden waren we er ook en toen zei mijn man zelf nou geeft het nu maar eens aan opa, met veel pijn en moeite kreeg hij haar maar ze brulde alles bij elkaar, nou zitten wij daar niet zo mee maar dochter lief vond het geen goed plan dus ze nam het weer in haar armen en binnen 1 minuut was ze stil. Ohhh zei ik ze is eenkennig dat wilden ze niet horen. Ik vind het zielig voor mijn man hoe kunnen we dit het beste oplossen. Of zijn er meerdere opa en oma’s die dit ook meemaken of hebben meegemaakt. Graag tips ik ben zelf van type die dit uitgesproken wil hebben. Veel liefs van een verdrietige bonus oma.

    1. Hallo Annemarie, wat een triest verhaal. Als je het goed vindt dan zet ik je reactie ook nog een keer op een andere pagina neer, om reacties van de anderen te krijgen hier op. Ik denk namelijk dat heel wat ‘bonus’ opa’s en oma’s zich hier wel in zullen herkennen op de ene of andere manier. Zelf ben ik ook een ‘bonus’ oma van de kleinkinderen van mijn partner net zo als hij een ‘bonus’ opa van mijn kleinkinderen is. Ik denk dat het in jouw geval ook scheelt of de biologische oma hier nog een rol speelt. Mijn eigen ‘bonus’ kleinkinderen zijn voor mij hartstikke lief, maar het feit dat de voormalige partner van mijn partner, dus hun biologische oma ook in beeld is, geeft wel eens wat probleempjes. Met name met verjaardagen etc. jammer, maar dat proberen wij dan weer op een andere manier op te lossen. Hoe pijnlijk het soms ook is, we laten aan de kinderen en zeker aan de kleinkinderen daar nooit iets over merken. Goed van jullie dat jullie wel blijven gaan om het contact te houden, op die manier krijgen jullie op een gegeven moment wel en band met de kleine en dat is het belangrijkste. Het is op jullie tenen lopen en op de tong bijten op deze manier, maar ik ben bang dat jullie nu geen keuze hebben. Ik begrijp dat je het graag wil uitpraten, maar ik vraag mij af of dit nu wel zin heeft. Ik zou er even mee wachten en kijken hoe alles verder gaat. Ik ben bang dat het als kritiek zal worden ervaren en dat je er het tegenover gestelde mee zal bereiken. Blijf wel contact houden, slik goed bedoelde opmerkingen of constateringen maar even in en laat je aan de kleine zien als de lieve opa en oma.Laten we hopen dat er dan ooit een tijd komt dat jullie volop kunnen genieten van de kleine. Stay strong en verstandig, laat je niet uitlokken ook niet wanneer je weer eens buitengesloten voelt, blijf de verstandigste zodat je ze geen “stok geeft om mee te slaan”. Uiteindelijk is het kleinkind het belangrijkste en een band daarmee op bouwen ook. Succes! Groetjes, Oma van Nu
      Kijk maar eens op de pagina “Ingezonden verhalen/ervaringen door andere Oma’s/opa’s………”

Laat een reactie achter op Oma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.