Heel regelmatig ben ik tegenwoordig een hele dag samen met onze jongste kleinzoon van ruim 10 maanden. Ik ben daar in de gelegenheid voor, dus kunnen pappa en mamma  dan rustig aan het werk, want oma is er ‘s morgens vroeg al tot dat ze thuis komen. Hierdoor hoeft hij niet naar een kinderdag verblijf en oma vindt het (inmiddels) ook heerlijk. Dat was in het hele begin echt niet zo eenvoudig, integendeel, maar inmiddels is het voor ons beiden een feestje…..

Waarom het in het begin nog geen feestje was? Nou dat kwam omdat de kleine geen enkele fles accepteerde, maar alleen uit de borst van zijn mamma wilde drinken. Wat we ook probeerde, welke fles we ook kochten, hij weigerde het gewoon. Waardoor er heel wat afgekolfde melk tevergeefs werd opgewarmd en aangeboden. Om moedeloos van te worden. De kleine moest duidelijk ook wennen dat zijn moeder en dus zijn melkbron niet aanwezig was. Mijn dochter had al ver voor zij weer ging werken er al van alles aan gedaan om hem aan de voeding uit een fles te laten wennen, maar hij wilde het echt niet.

Hij was dus de eerste tijd behoorlijk van slag en de enige manier om toch voeding binnen te krijgen was door de afgekolfde borstvoeding iets te verdikken met pap meel en dit met een lepeltje in zijn mondje te gieten. Het was echt niet makkelijk maar hij moest toch eten. Hij was verdrietig en ik dus ook en ik moet bekennen dat ik in het begin erg getwijfeld heb of dit wel goed zou komen. Soms stond het huilen mij nader dan het lachen van machteloosheid. De dagen duurde daardoor best wel lang en ik was ‘s avonds uitgeput. Ook voor mijn dochter vond ik dit heel naar, want dat ze daardoor niet lekker op haar werk zat, besefte ik echt wel.

Maar gelukkig kwam het allemaal goed! Gaande weg werd ik steeds behendiger met de voeding aan bieden en wende de kleine er ook steeds meer aan. Er kwam gelukkig langzaam maar zeker een ritme in zijn slaapjes en eet behoefte, wat al heel veel energie voor hem, maar zeker ook voor mij scheelde. We groeiden langzaam maar zeker naar elkaar toe.

Inmiddels zijn deze dagen een waar feestje voor ons beiden. We kunnen het super goed vinden en ik geniet nu echt van elke minuut. We lachen ook samen heel veel, want het is een ventje met humor. Wanneer ik iets doe, zie ik hem vol interesse kijken en indien mogelijk imiteren. Wat weer maakt dat ik hem veel probeer te prikkelen om te kijken of ik hem weer iets nieuws kan leren. Hij geniet daar van, maar ik nog meer.

Als ik toen had geweten, wat ik nu weet, dan had het een stuk minder zwaar geweest. Want dat het zo leuk zou gaan worden voor ons tweetjes, had ik in het begin niet verwacht!

We hebben inmiddels onze eigen rituelen en ritme samen en genieten volop van elkaar. Heel soms werkt zijn pappa vanaf thuis, doordat er een probleem is met de treinen of een andere oorzaak. Hoe gezellig het ook is, dat pappa af en toe beneden een broodje mee eet of zo, wij zijn dan toch een beetje van ons padje. Onze oma dag is dan toch een beetje verstoord en ietsje anders dan normaal, merkte ik de laatste keer. Normaal gesproken ben ik tussen het verzorgen van de kleine door, ook altijd wel iets in huis aan het doen. Soms zet ik de kleine even in de box en ren dan naar boven om de was uit de machine te trekken en in de droger te doen of zo. De kleine roept dan op een gegeven moment “oooowaaaa jaaajaaa” ( Oma Yia Yia) en dan roep ik wat terug en laat mij vaak dan ook even zien, waarna ik weer roepend naar hem alsnog even snel afmaak waar ik mee bezig ben. Wij roepen dus regelmatig naar elkaar en niet zo zachtjes ook hahahaha. Maar wanneer pappa thuis werkt, wil ik dit niet zo doen, want ik ben bang dat hij er knetter gek van zal worden en dat het hem waarschijnlijk zal storen wanneer hij net in contact is met zijn werk of zo. Dus zijn we wat rustiger en doe ik ietsje minder aan de was of iets anders.

Samen met mijn kleinzoon ben ik dus best wel erg aanwezig in huis en normaal gesproken hoort niemand anders dat, tot dat mijn dochter een keer zo ziek was op mijn oma dag, dat zij de hele dag in bed moest doorbrengen. Op een gegeven moment knapte ze ietsje op en kwam er even uit om wat te drinken. “Wat maken jullie samen een herrie!” zei ze lachend. “Jullie zijn de hele tijd aan het schreeuwen en aan het praten tegen elkaar”. Nou kan de kleine natuurlijk nog niet praten, maar ze had gelijk, we “praten’ samen wat af en als oma niet in beeld is dan gaat dit over in roepen naar elkaar. Niemand die daar normaal gesproken last van heeft en wij vinden het allebei heerlijk!

Maar we kunnen ook samen heel stil zijn hoor en heerlijk rustig zitten te spelen of gewoon even lekker samen knuffelen. Of ik zit gewoon stil te genieten van de kleine wanneer hij heerlijk zit te spelen met zijn speelgoed, want dat kan hij heel geconcentreerd doen. Maar eerlijk is eerlijk, samen kunnen we dus ook heel druk zijn, we lachen, roepen en zingen wat af op zo een dagje.

Wanneer we er op uit gaan met de wandelwagen, dan voeren we ook hele gesprekken op onze manier of trekken alleen maar rare gezichten naar elkaar, wat meestal een lachsalvo van zijn kant en daarna van mijn kant als resultaat heeft. Van de week zei hij tijdens het spelen opeens; “Poe,poe” ik besefte dat ik dit dus zelf regelmatig zeg wanneer ik even ga zitten of zo. Uiteraard ga ik dit volgende week weer uit hem proberen te krijgen en zo komen we langzaam strakjes tot echte gesprekjes al is het nog in onze eigen oma en kleinkind brabbeltaal.

Wanneer ik zijn stralende gezichtje zie wanneer ik binnenkom, dan weet ik zeker dat ook de kleine hier volop van geniet. Ik hoop dit nog een hele tijd samen met hem te kunnen hebben. Ik vind het geweldig en ben blij dat ik dit kan en mag doen.

Ik hou van mijn oma dagen!!!!!

Hits: 679