Als twee echte Oma’s van Nu (Joke en ik) zijn we met het openbaar vervoer naar Utrecht gegaan, om daar de “We are pregnant” beurs van het blad Linda te bezoeken. Puur om te kijken of er voor de oma’s ook genoeg valt te beleven. De meeste Oma’s van nu zijn immers zeer betrokken bij de a.s. ouders of de pas geworden ouders en hun kleintjes. Spelen vaak best een grote rol ook. Het werd een bijzondere dag, waarbij we af en toe als twee bakvissen dubbel van het lachen hebben gelegen. Hoe dit was? Lees het hier onder!!

Wij zijn allebei helemaal niet bekend met de stad Utrecht, wel eens geweest uiteraard, helaas afgelopen week veel in het nieuws gezien vanwege die vreselijke aanslag op onschuldige mensen in een tram. Maar verder, nee, weten we eigenlijk niks over Utrecht, laat staan dat we de weg weten.

Gelukkig heb je de app 9292 en google, dus dat moet ons lukken om de beurs te vinden. Deze was namelijk niet in de jaarbeurs maar op een industrie terrein, dus daar gingen de oma’s met frisse moed, de trein en de bus in, goed op letten waar we er uit moesten. Ondertussen honderduit kletsen natuurlijk, met een schuin oog gericht op de halte aangeving. Eenmaal uit de bus gestapt, via google het adres ingevoerd. Al snel kwam de route in beeld, we keken elkaar aan en schoten in de lach. 10 minuten lopen, maar welke kant nu op? Daar stonden we dan, op de aangegeven route lag een park links en wij hadden het park rechts. De slappe lach kwam al op zetten. Opeens hoorde we een haan kraaien en nog één, en nog één. Verbaasd vroegen wij ons af of er een kinderboerderij in dat park zat of zo en vergaten het weer…

Na wat gedwaal, telefoon met route en hier en daar toch vragen, met een temperatuur die steeg, kwamen wij eindelijk,  behoorlijk warm gelopen bij de beurs aan. We hadden er in het totaal bijna 2 uurtjes over gedaan, inclusief (ver)dwalen en moesten echt nodig naar de toilet en hadden een bak koffie heel hard nodig. Dus dat was onze eerste missie!

De beurs was in een grote industrie hal en had een prettige aangename sfeer. We verheugden ons al om er over heen te gaan lopen. Uiteraard werden we omringd door heel veel dikke buiken en kinderwagens. Maar zagen ook al snel dat er behoorlijk veel oma’s aanwezig waren. Mooi! Dat is wat we wilde zien! Genoeg leuke zitjes overal (wat een verschil met de negen maanden beurs), lekkere koffie en super aantrekkelijke lekkere taarten en cup cakes er bij. (Nee taart hebben we niet gegeten, moeilijk dat wel, maar oma heeft een challenge, zie vorige blogs).

Na even de boel aangekeken te hebben, vanuit een gemakkelijk stoeltje met onze koffie, gingen we alle paden van de beurs af. Samen met veel aanstaande moeders, oma’s en een enkele (a.s.) vader. Opa’s hebben we er eigenlijk die dag niet gezien. Er waren veel standjes met allerlei spullen voor de baby’s en hun a.s. ouders. Ook genoeg gelegenheid om even uit te puffen en iets te nuttigen, zelfs kannen met water en verse munt,  waar uit de bezoekers even een glaasje water konden nuttigen. Gratis ook nog. Super goed verzorgd, we kunnen niet anders zeggen. Daar was over na gedacht! Ergens op een grote bank zaten vijf moeders op rij hun pasgeboren baby’s de borst te geven en dat vonden wij beiden heel fijn om te zien. Wanneer je het hebt en kan geven, is dat toch altijd nog het allermooiste en allerbeste. Het was een mooi en lief gezicht, had daar graag een foto van gemaakt, maar vond de privacy van de moeders belangrijker dan de foto, dus niet gedaan.

De ene stand had houten speelgoed, de andere wasbare luiers, ben er persoonlijk geen fan van, maar ze waren wel schattig. Fiets stoeltjes voor de allerkleinste met helmpjes, kinderkamer decoraties en weer een andere met bijvoorbeeld handige draagzakken. Ook zagen we een soort zandbak met daarin alleen maar heel veel penne pasta (ongekookte uiteraard) daar waren een paar peuters heerlijk mee aan het spelen. Best een leuk idee eigenlijk! Weer een andere stand bood een leuke baby foto shoot aan en een stukje verder op werd de meest schattige baby kleding verkocht.

In ieder geval was er genoeg te zien en te beleven voor de doelgroep, wel zo een 195 verschillende stands die de moeite waard waren. Genoeg gelegenheid om de baby’s te verschonen of te voeden, te ontspannen etc. Maar helaas vonden wij er niet wat we ook graag hadden willen zien, een oma hoek of zo! Een hoekje waar de (a.s.) oma’s terecht kunnen voor van alles en nog wat. Ik heb daar heel veel leuke ideetjes voor, maar dat was er dus helaas (nog) niet. Wel wat rake en leuke spreuken of grapjes hier en daar, maar een echt “oma item”….nee!

Wij hebben het ervaren als een leuke, sfeervolle en relaxte beurs voor een ieder die een (klein) kindje verwacht of net heeft. Voor zwangere of (net bevallen) ouders en groot ouders een aanrader!

Goed, na een tijdje  hadden wij het wel gezien en gingen onze jas ophalen. Toen ik het daar over Oma van Nu had, wist de mevrouw achter de garderobe van mijn bestaan. Dat vond ik wel heel leuk om te horen moet ik bekennen. Ik heb mijn kaartje bij haar achter gelaten met de mededeling dat ik een stand voor de grootouders miste en dat ik heel veel ideetjes heb, namen wij afscheid en verlieten het gebouw. Benieuwd of ik nog wel eens wat zal horen hier over!

Meteen al buiten, hoorde we weer hanen kraaien, bizar, we schoten er om in de lach, want het was een beetje een grijs industrie terrein, waar je geen hanen of kippen verwacht. Zoekende naar de bushalte, kwamen we steeds meer hanen en kippen tegen en werklui die daar bezig waren vertelde ons dat er ooit een paar losgelaten waren en dat er inmiddels wel honderden zaten. Ja, dat verklaarde meteen waarom wij aan het begin van dit avontuur in Utrecht de hanen al hoorden. Terwijl we bij de bushalte stonden liepen deze gewoon om ons heen en dat was best grappig.

Onderweg naar het station kwamen we ook nog even over het 24 Oktober plein, waar heel veel bloemen lagen voor de arme slachtoffers van afgelopen maandag. Nog geen 2 uur later zou de stille tocht voor deze slachtoffers beginnen, het voelde best vreemd om hier nu zelf overheen te rijden en de beelden van het plein te herkennen omdat deze de hele week al op de t.v. waren geweest. We waren er wel even stil van.

Op het station aangekomen, zagen we weer heel veel politie, waaruit je ook kon opmaken dat de stad Utrecht er nog erg mee bezig was en begrijpelijk ook. We hadden nog wat tijd over en besloten een lekkere verse Jus d’orange te drinken bij La Place. Joke, de andere oma van nu, zocht nog even een toilet op en ik keek, drinkend van mijn jus, eens rustig om mij heen. Naast mij zat een jonge vrouw te genieten van een broodje, ik keek naar haar en dacht dat echt het iemand was met het down syndroom en genoot van haar genieten. Joke kwam terug, nam plaats en keek ook om zich heen. Haar ogen bleven rusten op de bewuste vrouw met het broodje die nog steeds heerlijk zat te smullen. “o, zo lief” zei Joke “ik kan er zo van genieten, hoe deze mensen met het down syndroom vaak kunnen genieten van iets, zo schattig!”

Waarop ik antwoordde dat het mij ook al opgevallen was en dat ook ik dat heerlijk vond om te zien. We dronken onze Jus op en raapten onze spulletjes bij elkaar. Op tafel lag een stempelkaart van La Place. Wij wisten dat wij hier niet zo snel zouden terug komen, dus weggooien of weggeven. Joke besloot het aan de vrouw met het broodje te geven en stond op en bood het de bewuste vrouw aan. De vrouw keek op (en we zagen allebei meteen dat het absoluut  niet iemand was met het down syndroom) vervolgens antwoordde zij in perfect engels en het enige wat Joke kon uitbrengen was, terwijl ze het kaartje terug trok: “ooooow, you’r not from here!”, de vrouw smikkelde gewoon lekker verder.

Ik stond een seconde verbijsterd te kijken, pakte het stempelkaartje uit Joke’s handen en gooide het weg. We keken elkaar aan en vervolgens kwam er een bakvis achtige schater lach bui los bij ons beiden. Het leek wel of we niet meer bij kwamen, wat weer een reactie losmaakte bij iemand die naast La Place werkte. Hij verzocht ons lachend om vooral nog eens terug te komen, maar dan wel bij hem, de zaak naast La Place. Als twee gierende pubers zochten we toen onze trein op en gingen lekker zitten. Na giebelend dat dan weer wel, er was niet veel nodig om ons weer aan het lachen te krijgen eigenlijk. Terwijl de trein vol liep met mensen en deze eigenlijk al had moeten vertrekken. Viel opeens het licht uit en zaten we met zijn allen in een stamp volle donkere trein, waarvan de deuren ook niet meer open gingen. Tja, we hadden toch al zo een stemming, dus maakten we er grappen over, waar we uiteraard zelf het aller hardst om moesten lachen. De meesten om ons heen lachte minstens een beetje mee, maar recht tegenover ons zat iemand, een jonge vent in een soort leger outfit, die duidelijk heel zenuwachtig van ons werd. Wat bij ons weer op onze nerveuze en inmiddels getergde lachspieren werkte. Er zat ook een jongen met een gitaar en Joke was al bezig om hem te laten spelen als het nog langer duurde. De lachers op onze hand, behalve de nerveuze jongeman recht tegen over ons. Na ongeveer 15 minuten schoot het stroom weer aan, de nerveuze jongeman schoot als allereerste naar buiten, maar de trein had nog duidelijk kuren en wij besloten daarom niet langer te wachten en een andere trein richting huis te gaan pakken. Met een half uur vertraging kwamen we dan eindelijk weer in onze woonplaats aan en gingen moe maar voldaan naar huis.

Of ik volgende keer weer naar een beurs of iets dergelijks ga? Ja, zeker wel en ik hoop dat Joke als de andere Oma van Nu, mij dan weer zal vergezellen! Of we dan weer met het openbaar vervoer gaan? Ja, zeker wel!

Gaan de Oma’s weer op pad, beware!!!

Hits: 798