Toen mijn kinderen nog op school zaten, was ik er aan gewend dat ik op straat bij het tegenkomen van bijvoorbeeld klas of sport genootjes, aangesproken te worden met de titel: Hallo moeder van…. En dan volgde de naam van mijn zoon of van mijn dochter. Dit ging heel lang door, zelfs toen mijn kinderen al lang volwassen waren, werd ik nog wel eens begroet met deze titel. Dan wist ik wel meteen van welke leeftijd deze persoon was en waar ik deze volwassen persoon van moest kennen, ik moest dan vaak toch wel even diep graven, want dat kleine meisje of jongetje van toen, herkende ik niet altijd meteen, terwijl zij mij wel herkenden. De meisjes waren opeens volwassen vrouwen met alles er op en er aan en de jongens, volwassen mannen, soms zelfs met een baardje of zelfs al kalend. Tja, soms wist ik het dan echt niet meer, herkende ze totaal niet en riep dan maar gewoon enthousiast terug: “Hallo, alles goed?”. Mij zelf nog lange tijd afvragend, wie dat nou geweest kon zijn. De laatste tijd komt dit eigenlijk praktisch nooit meer voor, echt heel, heel zelden nog. Tot dat ik van de week boodschappen aan het doen was…..
Opeens hoorde ik een kinder stemmetje roepen: “Dag oma van Lisa!”. Verbaasd keek ik op en zag een kindje wat ik had leren kennen op het speel uurtje van Lisa op de maandag ochtend, toen ik nog wel eens mee ging. Ik had geen flauw idee wat de naam van het kindje was, maar groette het vriendelijk terug.
Ik besefte mij opeens, dat ik ook daarmee in de “herhaling” ging. Zoals met bijna alles wat ik nu met mijn kleinkinderen mee maak. Ik kreeg er een warm en nostalgisch gevoel van.
Binnenkort willen wij het liefst met het complete gezin van mijn kant een dagje naar de Efteling, zoals we 2 jaar geleden ook hebben gedaan. Een datum prikken waarop we echt allemaal kunnen is echt een dingetje. We willen het liefst op een vrijdag buiten de schoolvakanties. De meeste moeten vrij nemen en Lisa laten we dan een dagje school overslaan. Nu mag en kan dat nog, dus werd er goed gebrain stormt welke dag het meest ideaal daarvoor zou kunnen zijn en we kwamen op een datum uit, ergens in mei.
Totdat de moeder van Lisa mij belde met de mededeling dat deze zorgvuldig uit gezochte datum helaas niet kon. Ze had namelijk door gekregen dat dit precies de dag was, waarop Lisa voor het eerst op schoolreisje zou gaan. He, wat jammer nou! Dan moeten we dus kijken naar een andere datum was mijn eerste reactie. Maar al snel kwam er nog een ander gevoel over mij heen…..
Schoolreisje? Oooow, leuk voor Lisa, maar wat eng om haar voor het eerst aan anderen mee te geven voor een hele dag!
Op eens kreeg ik het zelfde gevoel terug als bij mijn eigen kinderen wanneer deze op school reisje gingen. Ik had het op een gegeven moment zelfs zo voor elkaar dat ik met alle tripjes als begeleidende moeder mee ging. Weliswaar nooit met je eigen kind in de groep, maar wel aanwezig en dat gaf mij altijd een prettig gevoel.
Uiteraard vond ik het ook altijd leuk zo een dag en zo lang ze klein waren vonden zij het ook altijd leuk als ik mee ging. Uiteraard ben ik daar niet tot in het oneindige mee door gegaan, ik werd op een gegeven moment ook mee gevraagd voor het kamp in groep 8, maar dat heb ik toen heel bewust niet gedaan.
Niet dat ik dat niet “eng” vond hoor, maar ik wilde ze ook de vrijheid geven, zonder altijd die moeder om hun heen. Ik stond dan ze uit te zwaaien met een brok in de keel, maar wel met een glimlach naar hun toe. Met de zenuwen gierend door mijn lijf, maar niet tonend en o zo blij wanneer ze weer terug kwamen.
Maar nu gaat Lisa dus voor het eerst en ik vind het eigenlijk helemaal geen fijn idee. Dus ook hiermee gaat oma in de “herhaling”. Ach, het zal allemaal wel weer mee vallen, maar niet alles in de “herhaling” zal net als met hun pappa en mamma altijd even prettig zijn.
Hits: 209