Tweede paas dag zijn we vroeg vertrokken (voor de files uit) naar een strand in de kop van Noord Holland. Een strand wat zo breed en lang is, dat wanneer het heel heet is en andere stranden overbevolkt raken, dit een strand is waar het nooit echt heel druk is. Heerlijk altijd vele meters ruimte om je heen, een strand waar je jezelf soms bijna helemaal alleen waant, zo rustig. Het is wel een flink stukje rijden, maar dan heb je ook wat. Wij genieten er zo van. Wat was er die 2^e paas dag dan anders dan anders?

We besloten dit keer twee strand stoelen te huren, enige nadeel daarvan is dat je ze zelf ergens moet halen en neer moet zetten, dus er wel even mee moet slepen.

Dat was de reden dat we dit keer dichter bij de strand tent gingen liggen, waar de meeste strand bezoekers dan ook het strand op komen. Normaal gesproken lopen we een kleine 200 tot 300 meter verder en liggen dan vaak bijna alleen. Maar om nu nog 200 meter met die stoelen, de koelbox en een strand tas te slepen, zagen we even niet zitten. Het strand is immers breed en lang genoeg. Dus zochten we een fijne plek zo ver als mogelijk van die paar mensen af die er al waren.

We lagen onze handdoeken neer, pakten onze boeken, schonken een kopje koffie in en ondanks de wind, genoten we met volle teugen van ons plekje.

Helaas was dit van korte duur, er kwamen steeds meer mensen het strand op en dat was begrijpelijk want het beloofde een warme dag te worden. Hele gezinnen kwamen het strand op. Normaal heb je daar niet zo een erg in, want dan liggen we een stukje verder. De meeste strijken daar neer waar ze het strand op komen en lopen geen meter verder. Maar nu?

Nu ontdekten we dat de meeste mensen de voorkeur er aan geven om geen meter verder te lopen en zo dicht als mogelijk bij iemand anders te gaan zitten. Het liefst met de grote teen bijna in een neusgat van een ander leek wel. Om ons heen was echt nog wel ruimte genoeg, maar toch kozen een aantal (luid ruchtige) gezinnen er voor om zich om ons heen te posteren. Normaal gesproken ben ik best wel gek met kinderen, maar dit zijn van die dagen, dat ik ze liever niet zo dicht om mij heen heb. De ouders kozen niet voor de ruimte, maar net een klein metertje hoog uit twee van een ander af, werden de tassen en de handdoeken neergelegd. Vreemd, want er was echt ruimte genoeg. Het leek bijna wel een sport voor sommige…..

Ook een paar jongeren besloten nog geen enkele meter verder te lopen en streken neer, niet ver van ons. Spraken luid en zetten vervolgens ook nog eens een muziekje aan. Het leek potverdorie Zandvoort of zo wel, bah! Gelukkig stond er op dat moment nog een beetje koude wind en verdween de zon zelfs even achter een paar wolken. Waardoor de jongelui het al snel op gaven en tot mijn grote opluchting verdwenen. Amper weg of de zon brak giga door, waardoor de wind zelfs lekker aan begon te voelen. Even koud geweest, maar van de muziek waren we wel mooi af.

Het echte genieten kon beginnen. Helaas besloot een klein jongetje van een jaar of 2 dat het tijd was om voor brul aap te spelen omdat hij zijn zin niet kreeg en wat ik later ontdekte, omdat zijn oudere broertje een gluipertje was, wat hem steeds weer plaagde of zand in het gezicht gooide, als papa of mama weer eens niet aan het op letten waren. Pfff wat een familie was dat. Even later kwam er een gezin met grote kinderen wel heel dicht op ons zitten, terwijl ik mij af zat te vragen waarom ze dit deden, want er was nog ruimte genoeg om ons heen, zag ik de bal spelen al te voor schijn komen en had al een donker bruin vermoeden wat ons nu weer te wachten stond.

Terwijl ik daar naar keek, posteerde een paar dames zich vlak achter mijn stoel, met een aantal kinderen in alle leeftijden. De kinderen begonnen meteen naar de zee te rennen en ik schikte mij in ons lot.

Tja, opeens kwam er een hele groep vrouwen en mannen met nog meer kinderen aan die bij de dames bleken te horen. Waarschijnlijk gaf de wind hun het gevoel dat ze moesten schreeuwen naar elkaar. Vooral de lach van één van de dames was hoog en schel en ging door merg en been. Uiteraard moest zij overal om lachen. De concentratie voor mijn boek was totaal weg, want het brul aapje begon ook weer te brullen en rechts van mij werd een vijf jarig knulletje onder luid protest door zijn moeder in gesmeerd.

Dit allemaal terwijl het gezin met de grotere kinderen besloot dat het tijd was om met een strand tennis spel in de weer te gaan en dit niet op de ruimte (die er echt genoeg was) wel nee, dat moest tussen de mensen in natuurlijk. Dus naast mijn lig stoel. Ik hield het harde balletje vanuit mijn ooghoeken in de gaten en had mij voorgenomen dat zodra deze mij of minstens mijn stoel zou raken, ik zou laten weten, dat ik het erg op prijs zou stellen, wanneer ze even de ruimte zouden opzoeken. En nu druk ik mij nog netjes en beschaafd uit. Maar de woede ging door mij heen, want moeder besloot ook met een bal spel te gaan spelen samen met haar zoon en die stond weer zo wat aan mijn voeten eind. Hebben die mensen nou geen fatsoen of verstand, vroeg ik mij af.

De bal raakte mijn stoel, dus veerde ik recht op en kon er nog net fatsoenlijk en rustig maar wel kordaat uit krijgen dat ik het op prijs zou stellen wanneer ze een stukje op de open ruimte zouden gaan staan. De jongen keek mij toch geschrokken aan, dus zal mijn gezicht op onweer hebben gestaan vrees ik. Hij en zijn zus kozen eindelijk wel voor de ruimte, maar moeder die had het kwartje nog steeds niet horen vallen. Ik kon niet garanderen dat ik een tweede keer zo netjes zou kunnen blijven, maar gelukkig krijgen ze wat onenigheid en stoppen met het spel, voordat ik nog een keer iets moest zeggen.

De groep achter ons, is inmiddels een stukje rustiger. Mijn partner viel gelukkig toch in een heerlijke slaap en daar was ik blij om want hij was erg moe na een lange periode heel hard werken. Ik pakte mijn boek weer en probeerde weer te lezen. Heerlijk zo dacht ik nog even.

Maar helaas had het gluipertje het brul aapje weer wat aangedaan en deze zette het weer op een brullen. Papa en mama probeerde hem met een snoepje af te leiden, waarop alleen het gluipertje reageerde, het brul aapje brulde alleen maar nog harder. Tjonge, jonge, je zal er toch maar naast wonen, dacht ik nog even. Mijn partner was helaas weer wakker na een heel kort slaapje en we besloten dat we de volgende keer toch echt weer een paar honderd meter door zouden lopen, met of zonder gehuurde ligstoel, dan maar slepen.

Want dit hutje op mutje liggen wat iedereen hier heel gewoon schijnt te vinden, vinden wij dus helemaal niks! Al met al was het toch nog wel een lekker dagje, maar de volgende keer…….

Of ben ik nu een zeurende granny?

Hits: 234