Wat is dat toch dat de velen van ons soms zo in een soort van (zelf gemaakte) tradities blijven hangen? Is dat een gevoel van vertrouwdheid en daarmee een bepaald gevoel van zekerheid? Of onbewust toch een soort angst voor het onbekende? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet dat ik zelf erg van vertrouwde dingen hou, wat niet wil zeggen dat ik niet avontuurlijk kan zijn hoor. Maar sommige dingen vind ik gewoon leuk om regelmatig, dus in dit geval jaarlijks in de herhaling weer te beleven.
Neem nou konings dag, dat is al anders omdat het geen koninginne dag op 30 april meer is. Maar verder vieren wij het nog steeds graag en de laatste jaren steeds op dezelfde manier. Het aparte sfeertje, naar mijn gevoel typisch Hollands daar houden wij dus juist heel erg van. Her en der oranje kleding of op zijn minst accessoires, waardoor het straatbeeld al snel oranje kleurt….de vrijmarkt de avond er voor, de muziek en gezelligheid, ik hou er van! Vroeger in Amsterdam en nu al jaren in onze eigen stad.
Beetje jammer dat het de laatste tijd op konings nacht en dag steeds slechter weer lijkt te zijn dan het drie dagen later op 30 april is, of verbeeld ik mij dat nou? Komt het mede door het slechtere weer dan ook dat de straten en pleinen ‘s nachts niet meer zo vol zitten met de vrij markt verkopers? Of heeft dat weer een andere oorzaak?
Ik vind het persoonlijk heerlijk om laat op de avond tegen de nacht aan, de straat op te gaan en de mensen te zien zitten, al dan niet onder een deken of slaapzak, gezellig met elkaar pratend en genietend van een bakje leut, terwijl ze hun spulletjes alvast proberen te verkopen. Maar eigenlijk meer gegarandeerd willen zijn van een goede plek. De volgende dag, zie je dan meestal de kinderen die het dan mogen overnemen, met een ietwat vermoeide ouder er naast. Enig zins herkenbaar, want ook wij hebben wel eens met onze kinderen gestaan op de vrij markt, weliswaar heel vroeg in de ochtend (heel vroeg) en niet ‘s nachts, maar toch. De kinderen vonden het prachtig en hadden altijd een leuk extra vakantie centje binnen.
Dat hoeven wij nu gelukkig niet meer. Wij gaan de avond voor konings dag al jaren steevast naar een café verderop, waar traditie getrouw elk jaar dezelfde leuke zangeres is, die er dan echt een feestje van weet te maken. Dat noemen we de kings night. Daarna gaan we weer ‘naar boven’, naar de haven, waar wij wonen en waar ook ons stam café zit, waar uiteraard dan ook al feest is. Soms haken we dan nog even aan en soms vinden we het ook wel mooi zo en doen we dat niet.
De volgende dag, in de middag gaan wij daar zeker weten wel altijd heen om een gezellige middag te hebben. Meestal liepen we dan wel eerst nog even de vrijmarkt over, al was het alleen al even voor de sfeer, de kinderen vol verwachting met hun spulletjes te zien, soms wat te kopen, niet omdat we dat nodig hadden, maar puur voor de kinderen en daarna nog even lekker een paar uur feesten.
Zo deden we dat ook dit jaar, maar het was zo een slecht weer, dat we de vrijmarkt overdag toch maar eens een keer hebben over geslagen en meteen rechtstreeks door naar het feest in onze stam kroeg zijn gegaan. Daarmee doorbraken we eigenlijk onze eigen traditie, maar het was ons te guur en te koud.
We storten ons in het feest gedruis. Met in mijn achterhoofd, die arme kinderen en andere mensen die vandaag hadden gehoopt een centje te verdienen. Ik gun iedereen zijn plezier en verdiensten, maar helaas was het dit keer voor velen huilen met de ( oranje) pet op.
Gelukkig, totaal niet wetende, dat mijn eigen 4 jarige klein dochterLisa, een mooie grabbelton had gemaakt samen met mamma en pappa (zelf bedacht en na lang zeuren) en daar dus ook stond, onder een door mijn zoon neer gezette party tent, zodat ze een beetje droog kon zitten. Het was koud en er stond steeds meer wind. De partytent bood wel wat beschutting, maar even later werd deze toch gegrepen door de wind en waaide stuk. Daardoor viel ook de mooie grabbelton van Lisa gevuld met confetti en kadootjes, waar zij zo trots op was, om. De confetti waaide weg en Lisa raakte er van in een soort van paniek. Haar mooie grabbelton waaide leeg, terwijl aan de overkant een gezin er gewoon dom weg om moest lachen en ook totaal geen helpende hand aanbood. Sommige mensen vinden leed vermaak het leukste vermaak, helaas. Voor Lisa en haar pappa en mamma, was het spontane avontuur dan ook meteen over. Teleurgesteld in het weer en ik denk eerlijk gezegd ook in de mensen aan de overkant, gingen ze dus weg. Zo sneu. Het is maar goed dat ik dat niet gezien of geweten heb en het pas ‘s de volgende dag hoorde. Gelukkig hebben ze samen elders nog wel met Lisa een hele leuke middag gehad.
Wij hebben in ieder geval wel een heerlijke avond en dag gehad. Zoals altijd. Opa en oma hebben heerlijk feest gevierd. En volgend jaar? Als Lisa weer mocht gaan staan, dan zoeken we eerst haar uiteraard op en verder……Dan doen we als het goed is, het gewoon weer zo! Zo als we inmiddels al jaren doen…..traditie getrouw! Onze traditie!
Hits: 130