Welke moeder heeft dit niet mee gemaakt? Je staat je best te doen in de keuken om een gezonde, lekkere maaltijd klaar te maken en op het moment dat je het op hun bordjes schept, kijken ze er naar alsof het een klodder modder is. Hoe aantrekkelijk je het ook hebt gemaakt, ze willen het zelfs niet eens proberen en als ze dat wel doen dan willen ze het liefst het piep kleine probeer hapje al weer uitspugen. Maar als je vraagt of ze een toetje willen dan schudden ze fanatiek van “ja” en lichten hun oogjes zelfs wat op…..

Frustrerend, maar goed ook kinderen lusten wel eens iets niet. Dat hebben we zelf toch ook? Ik lust absoluut geen komkommer, van de lucht word ik al onpasselijk. Als je een club sandwich voor mij maakt en in het midden een schijfje komkommer legt, dan ruik ik dat meteen en proef het ook nog als je het meteen weer hebt verwijderd en niets er over hebt gezegd. Vreemd? Ja! Lastig? Als je een Griekenland liefhebber bent, zeker!!!!

Dus tja, dat kan een kind uiteraard ook wel eens hebben. De kunst als moeder is echter, het kind wel met zo veel als mogelijke smaken en gerechten kennis te laten maken. Op een aantrekkelijke manier ze warm laten lopen voor gezonde dingen zoals groenten etc. Maar dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan, dat weten wij als moeders allemaal. Zelfs de komkommer maakte ik voor ze klaar op verschillende manieren, zonder dat ze in de gaten hadden dat ik daar zelf gewoon van walgde, presenteerde ik de komkommer als een heerlijkheid. Zij lusten de komkommers dus gelukkig wel.

Maar met andere groenten was dat wel eens anders, als ik mijn kinderen een goddelijke boerenkool stamppot voorzette, dan keek mijn oudste mij aan alsof ik iets heel vreselijks had neer gezet en riep stee vast: “Is dat boeren kool?” en bij bevestiging antwoordde hij: “Maar ik lust geen boeren kool!”. Of dat nu kwam dat iemand ooit tegen hem had gezegd dat baby’s in de boerenkool werden gevonden? Geen idee….wat wij ook vertelden, hij moest er niets van weten!!!!

Dus dat maakte ik niet zo vaak meer als dat ik wilde. Apart koken voor hem vond ik toen te ver gaan en appelmoes overal opgooien ook, al had dit bij de boeren kool echt niet geholpen in zijn geval. Hij kreeg een kleinere portie en moest het toch op eten, maar dit ging vaak samen met een lichtelijk drama en boosheid. Wat zijn kleine zusje leuk vond om te imiteren. Dan vergaat de eetlust je zelf ook wel.

Op een zekere dag was hij een bepaalde periode, erg geboeid door denkbeeldige maan mannetjes die hem volgens hem bezochten via het dakraampje in zijn kamertje. Soms waren ze aardig en soms niet, vertelde hij er nog bij en was duidelijk blij dat ze hem opzochten en absoluut niet bang. Ze kwamen alleen als wij sliepen en hij de maan kon zien vertelde hij en had een hele fantasie om ze heen gebouwd.

Zo kwam ik, na een lange tijd geen boeren kool meer te hebben klaar gemaakt, spontaan op het idee om het maantjes kool te noemen. Het eten van de maan mannetjes dus.

Ik zette de boeren kool op tafel en de oudste vroeg meteen: “Is dat boeren kool?” waarop ik zei: “Wel nee, dat is maantjes kool, het eten van de maan mannetjes!” Verbaasd keek hij mij aan en liet toe dat ik hem een aardig bordje, compleet met een kuiltje jus en een stuk worst op schepte. Hij begon er wantrouwend van te eten en zei: “hmmmmm, lekker mamma!”.

Zijn kleine zusje riep meteen: “ikke ook, ikke ook” en ook bij haar schepte ik redelijk wat op. Ze aten er van zoals normaal pannenkoeken of patatjes er in gingen en mijn eigen boeren kool smaakte ook meteen een stuk beter! Vanaf die tijd aten we regelmatig boeren kool zonder klagen of morren.

Maar toen ik het probeerde bij een ander gerecht waar hij ook niet dol op was, trapte hij er helaas niet in en antwoordde: “Nee, mamma, maanmannetjes eten alleen maar maantjes kool, dat hebben zij mij zelf verteld!”. Tja, wat moet je dan nog zeggen?

Stug ging ik als moeder dus door met van alles op het eet gebied aan te bieden en te verzoeken of ze het minstens wilde proberen. Zonder eten naar bed of een bord laten staan tot dat ze het wel op aten vond ik te ver gaan. Ik probeerde er spelende wijs of door middel van wat eten op zij te schuiven en afspraken te maken, met veel geduld de brood nodige stoffen en vitamines naar binnen te krijgen, wat uiteindelijk meestal redelijk goed lukte. Uiteraard waren toetjes een deel van die afspraak, niet genoeg eten? Dan ook geen toetje!

We hebben het samen gered, zelfs toen mijn dochter van af haar 8^e jaar het eten van vlees afzwoor, wat in die tijd echt niet makkelijk was, want vlees vervangers zoals nu waren er praktisch niet. Ze had een programma gezien over het slachten van dieren en toen is dat begonnen, wat we ook tegen haar vertelde, ze heeft nog een tijdje alleen gehakt ballen gegeten en af en toe een frikandel, waarbij wij hadden verwacht dat het over zou waaien, werd zij echt een anti vlees en vis eetster. Ze is dat nog steeds overigens. We hebben dat wel altijd gerespecteerd, hoe lastig het voor ons, maar ook voor haar vaak was. Ze zijn uiteindelijk allebei gezond groot geworden en dat was de bedoeling.

Nu zie ik dezelfde dingen met betrekking tot het eten soms terug bij mijn kleinkinderen en al hoewel ik altijd mijn best zal doen ze alles te laten proberen en eten, maak ik mij absoluut niet zo druk meer. Uiteindelijk komt het allemaal wel weer goed en worden ze groot! Net als bij mijn eigen kinderen wil ik wel dat ze respect hebben voor het eten of ze het nu lekker vinden of niet.  Dus geen bah en jakkes  etc. en al helemaal niet mee knoeien of gooien. Mijn zoon en ik kunnen nu samen smakelijk lachen om de maantjes kool en inmiddels eet hij als volwassene ook alleen maar wat hij echt lekker vindt, net als ik trouwens. Of hij nog steeds boerenkool eet? Ik zou het niet weten eigenlijk……

Hits: 376