Het was weer zo ver, mijn dochter is hoogzwanger van haar 2^e kindje, dus net als toen ze hoog zwanger was bij haar eerste kindje, wilde zij samen met mij naar de negen maanden beurs in Amsterdam. En natuurlijk ga je dan als oma graag mee, dit keer met zijn drietjes, want de bijna 2 jaar oude Stijn ging nu ook mee. Leuk!

Op haar voorstel om met de trein te gaan, kon ik niet echt enthousiast reageren. Eerst met de bus, dan met de trein en in de drukte met een hoogzwangere en een buggy richting beurs, daarna vermoeid weer terug, dat ik zag toch echt niet zo zitten.

Het idiote van de negen maanden beurs is namelijk dat deze gelijktijdig met de huishoudbeurs plaats vindt. En die huishoudbeurs is vreselijk druk, met volle treinen en bussen en in de file komen (over het algemeen) de dames aan, velen met boodschappen karretjes of van de kleine handbagage koffers achter zich aan slepend om deze te kunnen vullen op de beurs. Prima, dat moeten de dames lekker zelf weten, maar mijn idee van een leuk dagje weg is dit dus totaal niet, integendeel, ik hou mij daar liever heel ver van weg. Maar als je de negen maanden beurs wil bezoeken als a.s. moeder/oma dan moet je dus wel met de meute van de HH beurs mee. De keuze viel dus op de auto, comfortabel voor de zwangere mamma, de vermoeide oma en kleine Stijn, dacht ik zo.

Dus huppa, met de auto richting Amsterdam, even in de file vlak voor de Rai, maar dat mocht de pret niet drukken. Twee jaar geleden konden we de auto bijna voor de ingang van de beurs kwijt, dus…

Om ons heen kijkende naar de vele auto’s gevuld met dames, de bussen afgeladen met dames en de hordes dames die vanuit het station naar de beurs liepen. Het maakte ons geen bal uit.

Wij zaten immers hoog en droog comfortabel in de auto, muziekje aan en begaven ons richting parkeerplaats, totdat we opeens een bord zagen dat deze vol was en we een parkeer route moesten volgen. “No way” zei ik meteen, want dat zou betekenen dat we een eind van de Rai moesten parkeren en alsnog met een pendelbus naar de Rai terug moesten. Dus gaf ik mijn dochter, als oorspronkelijke Amsterdamse (dan weet je immers de weg dacht ik), het advies om de buurt van de Rai in te rijden.

Nou dat was ook wat, als er al een plek vrij was dan was dat alleen voor vergunning houders (heel begrijpelijk want je zal er maar wonen of werken) of de straten waren één richting verkeer of afgezet met paaltjes en bestempeld als fiets gebied. Ik herkende de buurt gewoon niet meer terug en na een uur rondjes te hebben gereden, gaven wij het op. De reeds gekochte kaartjes ten spijt, besloten wij dan maar iets heel anders te gaan doen of zo.

Tot dat wij gek genoeg opeens weer recht voor de Rai uitkwamen en er opeens wel genoeg parkeer plaatsen bleken te zijn, het bord brandde ook niet meer en we konden zonder enige moeite bijna voor de ingang parkeren. Waar dus zat parkeer plekken waren. Ze wilden duidelijk eerst de ver afgelegen parkeerplaatsen vol hebben. Of je nou zwanger met een kinderwagen kwam of niet. Een uur later, maar blij dat het nu toch gelukt was, gingen wij de drukte in naar binnen, waar mijn zwangere dochter allereerst snel naar de toilet moest, nt als vele andere al dan niet zwangere dames. Samen met Stijn, welke wij even lekker lieten lopen na de lange autorit, bleef ik met de buggy en Stijn rond rennend, bij de ingang wachten.

Stijn was heel lief geweest al die tijd, maar de drukte van de kwebbelende dames ( de meesten met echt een hele dikke buik) die nog steeds massal naar binnen stroomden, werden hem duidelijk iets te veel van het goede en hij zette dus zijn bokken pruikje op.

Stijn deed en wilde niet meer, wat wij ook deden of zeiden, hij besloot gewoon midden tussen al die mensen en drukte lekker op de grond te gaan liggen alsof dat de normaalste zaak van de wereld was.

Wetende dat zowel oma als mamma heel veel moeite hebben om hem op te tillen, hield hij zijn plekje bezet en zijn bokken pruikje op. Met mamma en oma naast zich, als twee levende en verontschuldigend kijkende verkeer pionnen,  liepen de mensen keurig om hem heen, alsof hij daar hoorde.

Het werkte wel op de lachspieren van vele bezoeksters, ook blikken van begrip en herkenning waren hier veelvuldig aanwezig. Die enkele die wel raar op keek van dit eigenwijze jochie, die was duidelijk nog zwanger van haar eerste kindje en dacht zeker nog onschuldig, dat dit haar echt nooit zou gaan gebeuren.

Omdat Stijn echt geen duimbreed toe gaf, wat wij ook deden, besloten wij hem geduldig maar vast en zeker toch alsnog in zijn buggy te zetten. Even  een hevig protest, maar wij waren vast besloten dus hup in de buggy en een stukje van mamma’s mee gebrachte zelfgebakken bananenbrood deed wonderen. We konden ons nu rustig tussen alle anderen begeven, terwijl Stijn lekker knabbelde en wij konden zelfs hier en daar iets bekijken. We liepen langs de ingang van de huishoudbeurs en zagen daar de door elkaar heen krioelende vrouwen (sorry mannen maar ik heb jullie tussen de bezoekers niet gezien). Aantrekkelijk zag het er in ieder geval voor ons niet uit. We zagen ook niemand gebruik maken van deze ingang vanaf de ook drukke negen maanden beurs. Heel begrijpelijk ook.

Uiteindelijk vonden wij een leuke en  druk bezochte peuter/kleuter speel plaats en daar hebben wij hem even lekker laten uit razen. Ons zelf ondertussen wel afvragend wat we hier nou uiteindelijk deden? Nieuwe dingen hebben we ten opzichte van 2 jaar geleden niet gezien, voor een broodje met wat drinken betaal je de hoofdprijs, als je moet plassen moet je daar echt de tijd voor uit trekken, net als met het parkeren of de garderobe. 

Kortom de beurs zelf? Ach daar hebben we maximaal anderhalf tot twee uurtjes echt over gelopen, beurs aanbiedingen waren er zeer weinig, wel een paar schattige roze spulletjes, voor mijn nog niet geboren kleindochter gekocht en toen we vertrokken mochten we ook nog een keer 20 euro parkeergeld betalen, terwijl bij het uitrijden bleek dat dit dus voor niks was geweest, want er was niet eens een slagboom of zo, we reden zo het terrein weer af.

Maar goed, we hebben het samen toch wel gezellig gehad. Stijn is verder super lief geweest en we hebben ons met elkaar wel vermaakt.

Maar deze baby beurs? Een tegenvaller op deze manier. Al stond ik zelf ooit aan het begin van deze negen maanden beurs , daar heb ik al eens eerder over geschreven. Toen ik werkte bij het hoofdkantoor van Prénatal, werd de eerste baby stand door hun geplaatst op de HH beurs, een aantal personeelsleden van het hoofdkantoor bemande deze stand en liep ik zelfs met een nep buikje voor een modeshow met positie kleding. Dat a.s. moeder en baby gedeelte, groeide in de loop der jaren steeds meer uit en later werd het zelfs een echte negen maanden beurs met meerdere deelnemers. Best leuk wanneer je zwanger bent toch?Ze hadden deze  negen maanden beurs alleen moeten loskoppelen van de HH beurs. Er is geen zwangere die nog energie heeft om die HH beurs te bezoeken en andersom is er ook geen echte belangstelling. Lieve organisatoren, dit kan logistiek beter en ook met meer begrip en respect voor de doelgroep van de negen maanden beurs. Jammer, want er is zoveel meer van te maken ook.

Succes in de toekomst, maar Oma (en Stijn) zien jullie in ieder geval niet meer!

Hits: 173