Ook ik ben zo iemand die in het hele begin dacht, het is maar een griepje., vervelende griep dat wel, maar het zal wel mee vallen. Maar wat staat ons leven binnen korte tijd opeens op zijn kop! Alles wat eerst zo gewoon was, is opeens eigenlijk heel bijzonder. Gaan en staan waar je wil, elkaar opzoeken, oppassen op je klein kinderen, met je 81 jarige moeder lekker naar een feestje of terrasje, afspreken met je vrienden, een drankje of hapje doen, het is voor nu allemaal niet mogelijk. De focus moet nu niet liggen op plezier, maar op hoe we hier allemaal zo goed als mogelijk doorheen komen. Ik doe er alles aan en probeer positief te blijven. Maar af en toe vliegt het mij toch naar de keel…

Wanneer je gezegend bent met kinderen, kleinkinderen, een gezellige, actieve 81 jarige moeder, fijne familie, goede vrienden, leuke sociale contacten, een lieve hardwerkende partner met een eigen bedrijf, moet je daar dankbaar voor zijn, maar als er iets aan de hand is, dan heb je ook veel mensen waar je van houdt, om geeft, dus ook heel veel mensen waar je behoorlijk zorgen om kan maken. En die zorgen, die maak ik mij steeds en steeds meer.

Op FB komen herinneringen voorbij van leuke momenten, die we toen voor zo gewoon aannamen. Feestjes, terras bezoekjes, pretpark bezoekjes, vakantie en gewoon leuke momenten met de kinderen en kleinkinderen. Opeens hebben ze zo een andere lading dan die van “o, ja, was leuk”. Nu denk ik bij mij zelf, ik zou er wat voor over hebben om dit weer te kunnen doen. Zonder angst om ziek te worden, anderhalve meter afstand, mondkapjes en handschoenen. Gewoon zoals we altijd al deden.

De al in oktober voor juni dit jaar geboekte vakantie, naar ons tweede thuis Kreta, waar we altijd zo naar uitkijken, jammer, heel jammer. maar het is van geen enkel belang meer vergeleken met de zorgen om degene die wij lief hebben. De kapper die dicht gaat, lastig voor ons, wel heel erg voor de kappers, maar ook een verstandig besluit. Dat haar doen we wel in een staartje of zo en nu maar hopen dat de kapper het als mens en als zaak zal overleven.

Mijn gedachten zijn bij hun en een ieder die als mens maar ook zakelijk het dupe zal worden. Maar mijn zorgen liggen meer bij de kleinkinderen. De kleintjes, waar van de jongste kleinzoon Moos vandaag 1 jaar oud is geworden en de andere kleinzoon Stijn, volgende week zijn 2^e verjaardag zal vieren, die kleintjes kunnen we nu niet eens opzoeken, hun verjaardagen gaan zonder visite voorbij, dus zonder ons als opa en oma, laat staan dat wij ze lekker af en toe kunnen knuffelen. Dat hadden we toch nooit kunnen bedenken, dat we op hun verjaardagen niet op visite konden komen? Dat we via een opgestuurde ballon aanwezig zullen zijn en niet meer dan dat? Niet het einde van de wereld, maar dat zijn wel zaken die er wel even in hakken.

Toen ik vorige week nog gewoon aan het oppassen was bij Stijn, zoals ik al lange tijd 2 keer per week met heel veel plezier en liefde deed, kon ik niet vermoeden dat dit de laatste keer zou zijn (voorlopig hoop ik). Mijn dochter, de mamma van Stijn, werkt in het onderwijs en is hoog zwanger. Zij moest op dat moment nog alleen de maandag en de dinsdag die week er op, dus deze week, werken en dan mocht ze met zwangerschapsverlof. Voor mij zou het dan de laatste twee keren worden voorlopig en na de zomer vakantie zouden we het oppassen weer op gaan pakken. Ik zou tijdens haar verlof dan evengoed af en toe een dagje komen, om haar te ontlasten met Stijn, hier en daar te helpen met de voorbereidingen op de geboorte van mijn kleindochter etc. etc. Ik verheugde mij hier al op om samen met haar en Stijn, ons voor te bereiden op de geboorte van het zusje van Stijn.

Tot dat de berichten over het corona virus per dag heviger werden, ergens diep van binnen voelde het al zo niet goed en toch gingen we wel nog gewoon door met afspraakjes, plannen  etc. Vrijdag hebben we nog gezellig een drankje gedaan met bekenden en al kusten we elkaar al niet meer, gaven geen handen etc. ik had er toen toch absoluut geen goed gevoel bij. Mijn partner en ik waren de volgende dag ietwat snotterig en besloten dat we vanaf dat moment echt even niet meer andere mensen zouden opzoeken. Over die laatste maandag en dinsdag oppassen twijfelde ik inmiddels ook heel erg, al was het alleen al dat ik het niet verstandig vond, dat mijn dochter op school aan het werk ging. Opeens ging het snel, zij kreeg bericht van haar school dat zij het ook niet verantwoordelijk vonden en dat de school ook vanwege zieke leerkrachten waarschijnlijk die maandag de deur zou sluiten. Dat weekend werd besloten dat alle scholen dicht zouden gaan en die zondag ook de horeca. Wij hoefden zelf dus niet meer te bedenken wat te doen, het werd al voor ons besloten en hoe naar ook, wel begrijpelijk en nog belangrijker, helaas noodzakelijk.

Wie kon thuis werken, deed dat dan ook. Dat vervolgens mensen vanwege het mooie weer, massaal de dagen daarna met de kinderen uitgebreid gingen winkelen, verbaasde mij zeer. Boodschappen doen, begrijp ik, dat je de kinderen dan wel moet mee nemen ook, maar het was wel heel druk op straat en de jacht naar toilet papier, rijst, pasta en hand zeep en gels stak nog erger de kop op (nog steeds trouwens). Maar daar heb ik in het vorige blog al genoeg over gezegd. Het bevreemde mij, want behalve voor de boodschappen ging ik echt de deur niet meer uit, laat staan met kinderen. Een blokje om is tot daar en toe, maar geen ruimtes met andere mensen opzoeken als dat niet nodig is.

Omdat ik snotterig was en een heel klein beetje nog ben, besloot ik volledig bij mijn zwangere dochter (en Stijn) weg te blijven en ook mijn 81 jarige moeder niet op te zoeken. Dit alles pas sinds dit weekend eigenlijk, maar het voelt nu al als veel en veel langer. Toen maandag mijn dochter zelf Stijn uit bed haalde, vroeg hij verontwaardigd naar Oma en toen ik dat hoorde vlogen de emoties door mijn lijf. Natuurlijk, ook wij bellen veel met beeld en zij stuurt mij regelmatig foto’s en daar ben ik heel blij mee, maar wat moet ik afkicken zeg, afkicken van dat heerlijke ventje waar ik zo intens mee bezig ben geweest de afgelopen tijd. Opeens besefte ik wat een groot geluk wij hebben met al onze kleinkinderen of wij ze nu veel of weinig zien, het idee dat je ze niet kunt zien of knuffelen is geen prettig gevoel en doet pijn. Maar als zij ziek worden is erger, veel erger, dus kop op en door…..

De angst dat zij of wij ziek kunnen worden doet trouwens ook geen goed. Dat maakt mij af en toe helemaal down, angstig en verdrietig ook. Zodra dat gevoel de overhand krijgt, duw ik het weg zo veel als ik kan. Ook de zorgen om mijn zwangere dochter, zijn groot. Ik had haar zo graag een fijn en onbezorgd verlof toe gewenst, maar helaas dat is nu absoluut niet het geval. Alles staat in het teken van dat vreselijke virus waarvan wij niet weten hoe dit af gaat lopen, in plaats van in het teken van de geboorte van mijn kleindochter. De angst dat de ziekenhuizen straks overvol zullen liggen is al op zich heel erg, maar de wetenschap dat daar straks mijn dochter zou moeten bevallen (als dit al mogelijk is) is vreselijk. Ook omdat het (weer) een grote baby is en er eerst wat complicaties leken te zijn. Gelukkig is dat tot nu toe achteraf mee gevallen, maar toch…..de angst zat en zit er nu wel goed in.

Ik maak mij dus druk over onze kinderen en kleinkinderen en veel mensen om mij heen. Mijn ernstig zieke vriendin die nu nog kwetsbaarder is dan ooit, mijn bejaarde lieve moeder……

Gisteren toch maar even samen met mijn zoon een plantje bij mijn moeder neergezet voor de deur, het was de geboorte dag van mijn op 40 jarige leeftijd onverwacht overleden broer.  voor haar is het al moeilijk allemaal, maar zo een dag helemaal. We hebben de plant neer gezet, aangebeld en op veilige afstand met haar gepraat. Toen we weg liepen en zwaaiden, wist ik gewoon zeker dat zij huilde, huilde om de situatie en om de zelfde angsten die ik ook heb. Ze belde mij daarna om te zeggen dat ze het fijn vond, maar ook heel zwaar en opeens zei ze: “En jullie hebben niet eens mijn paas boom gezien”. Ik lachte dat weg, maar begreep haar zo goed. Ik had mijn kleindochter Lisa hier nog gehad 2 nachtjes zelfs en samen hebben wij de paasboom hier neer gezet. Voor mij hoefde dat nu niet zo zeer, maar voor haar vond ik het belangrijk. Mijn moeder had haar paasboom ook neer gezet voor de kleinkinderen en die komen nu niet eens bij haar omdat ze ook snotteren. Gelukkig is mijn andere broer wel bij haar en doet de boodschappen voor haar als hij niet werkt (vrachtwagen chauffeur) en ik ben blij dat hij dat kan en wil doen.  Mijn zoon die kapitein is in met name de plezier vaart (geen werk momenteel dus), is nu dagelijks aan het klussen bij ons en wij praten ook veel. Wij maken samen van de nood een deugd door de boel op te knappen. Ik heb het daardoor druk en een hoop afleiding.

Mijn partner heeft een eigen bedrijf in de foodsector en ook hij gaat alle dagen gewoon naar het werk net als zijn hele gezin (familie bedrijf). Dat ook daar veel stress is, dat kan een ieder begrijpen denk ik. Tot nu toe redden we het met zijn allen redelijk en ik hoop dat dit zo blijft, maar vooral dat een ieder waar ik om geef en die ik ken, deze nare periode goed en gezond mag doorkomen en dat er ooit weer een dag komt dat dit alles “slechts” een (nare) herinnering op Face book is.

Mijn kinderen, schoon kinderen, bonus kinderen, familie, vrienden, kennissen, ik hoop dat ze er goed doorheen komen. Mocht er wel iemand ziek worden en ik ben bang dat dit toch echt wel gaat gebeuren, dan hoop ik dat het niet te ernstig zal zijn en ook  snel weer over is. Maar mijn kleinkinderen?  Zij zijn samen met mijn moeder en zwangere dochter, mijn grootste zorg en wat mis ik die ook heel erg, allemaal, stuk voor stuk, groot en klein en  echt hoor, als het weer kan…….. dan knuffel ik ze allemaal zo erg, dat ze het op een rennen gaan zetten!!!! Dan ren ik er met mijn waarschijnlijke wilde haar compleet met uitgroei en afgebroken nagels hard achter aan en laat ze voorlopig niet meer los!

Sterkte allemaal, stay safe!!!

Hits: 449