En toen…..rolde die traan……

Ik zit in de auto naast mijn partner, ik voel mij gek genoeg best een beetje gelukkig en toch rolt er opeens een dikke traan over mijn wang, gaat mijn keel dicht zitten en volgen er al snel meer tranen, een woeste snikkende huilbui steekt op…..

Het kan mij even helemaal niets schelen wie dit ziet, ik laat het even gaan en dan probeer ik mij zelf weer een beetje bij elkaar te rapen, terwijl mijn partner zwijgend de weg vervolgt.

Hij was zo maar een keer een dagje thuis en omdat wij al jaren roepen dat wij een zonnescherm nodig hebben, besloten wij nu, om dat eindelijk maar eens snel te regelen,. Want het ziet er naar uit dat we dit jaar wat meer uren moeten doorbrengen thuis en op het balkon dan anders. Wij hangen op deze manier een deel van onze in juni geplande vakantie naar Kreta, dus nu op ons balkon op.

Dus eindelijk van de week contact opgenomen met een zonneschermen leverancier en vandaag even langs (ja wel op gepaste afstand) om de definitieve keuze en afspraken maken. Beter vandaag dan in het weekend lijkt ons, want we willen zo min mogelijk mensen tegen komen uiteraard.

Waarom dan die huil bui?

Nou dat zal ik hier uitleggen, de leverancier van de zonneschermen zit in de buurt van waar mijn hoogzwangere dochter, schoonzoon en last but not least, kleine 2 jarige Stijn wonen.

Mijn kleine grappige vriendje waar ik tot ruim 3 weken geleden, 2 dagen in de week mee samen was.

Abrupt kwam daar een einde aan en zag ik hem de afgelopen weken, alleen nog maar op beeld.

Heerlijk, maar elke keer weer heel emotioneel ook en ik mis zijn geur, zijn armpjes om mij heen, onze gesprekjes, zijn humor en ons heerlijke momentje samen wanneer ik hem naar bed breng.

Van de week heb ik hem met beeld bellen wel een keertje naar bed gebracht, voor gelezen, gezongen het hele verhaal zoals wij dit al bijna 2 jaar samen doen. Prachtig dat dit kan, maar daarna kwamen bij mij toch wel even de waterlanders, want ik mis hem en wie weet hoe lang dit nog gaat duren?

We weten allemaal waar voor wij het doen en het allerbelangrijkste is dat wij er allemaal goed doorheen gaan komen.

Maar toch….ben ik wel af en toe heel verdrietig en vooral bezorgd.

Ook mijn hoogzwangere dochter mis ik, zij laat af en toe op beeld zien hoe mijn kleindochter in haar buik beweegt, maar ik had zo graag af en toe mijn handen nog even op haar buik gelegd, zachtjes tegen de baby willen praten, zoals ik dat ook bij Stijn ooit deed. Ook had ik haar tijdens haar verlof graag terzijde gestaan en geholpen met van alles, haar haar rust willen geven door Stijn af en toe bij ons te nemen.Meteen al zo welkom!

Maar dat alles is helaas niet mogelijk en kunnen wij ook nooit meer terug draaien of over doen. Nu ligt de focus op gezond blijven en de bevalling, want dat dit allemaal heel eng is hoef ik niemand uit te leggen. En wel iets minder belangrijk, maar toch iets waar ik  toch ook over pieker, wanneer ik de kleine pasgeborene mag zien of in mijn armen mag sluiten, tja,  dat weten wij dus ook niet. Al die gedachten schieten door mij heen, ik druk ze vaak weg en probeer positief te blijven, maar makkelijk is dit niet. Eerlijk is eerlijk!

Goed we gingen dus hun kant op en ik pakte een pluche kuiken voor op Stijn zijn hoofd en een nieuw boekje voor hem mee, een klein beetje stiekem, in een tas. Onderweg zei ik tegen mijn partner, de volgende afslag is naar Stijn toe, hij beaamde dat en toen zei ik resoluut: “Pak hem maar! Sla maar af!”.

Hij keek mij verbaasd aan en vroeg of dit nou wel verstandig was. Ik zei dat ik niet naar binnen zou gaan en afstand zou houden, maar dat ik gewoon moest en de cadeautjes wilde geven. Wat dit met ons allen zou doen, wist ik niet, maakte mij ook even helemaal niets uit, want ik moest!

We reden de straat in en het voelde als of ik er al een eeuwigheid niet was geweest. Ik pakte de cadeautjes en stapte uit, mijn dochter stond toevallig net voor het keuken raam en keek mij stom verbaasd aan. “Doe de deur even open” riep ik naar haar en even later ging de deur op een kiertje en hoorde ik haar tegen Stijn zeggen dat hij even moest komen kijken wie er buiten stond.

De deur zwaaide verder open en daar stond  hij dan, mijn kleine stoere mannetje, met een vers prut lipje want hij was net daarvoor tijdens een poging om te dansen, gevallen.

Verbaasd keek hij mij aan en mijn hart klopte als een razende, want wat had ik hem nu graag beet willen pakken. Maar ik hield gepaste afstand en begroette hem.

Hij keek vervolgens langs mij heen naar de auto en zei: “Heee, opa in de auto dat is gek” en daar bleef zijn focus op. Opa in de auto.

Waarop opa besloot om dus ook maar uit te stappen en ietsje dichter bij te komen.

Toen ging de focus van opa al snel weer op oma. “Oma binnen komen”zei hij, ik heb hem gezegd dat dit niet kan omdat Oma ziek is, dat ben ik gelukkig niet, maar je moet wat.

Ook vertel ik hem dat oma een andere keer weer binnen komt en ik gaf hem vervolgens de cadeautjes.

Blij pakte hij deze aan en zei vervolgens: “Oma is lief, mamma is lief opa is lief….”

Mijn keel werd dicht geknepen en toch was ik o zo blij hem even in het echt te zien. Ik zat op de grond voor de deur om op gelijke ooghoogte met hem te zijn en het maakte mij geen bal uit hoe dat er uit zag. Mijn focus lag volledig op Stijn, toch ging mijn blik ook even naar mijn dochter en haar dikke buik. Maar ik keek al snel weer naar Stijn want ik voelde zoveel emoties door mij heen gieren…..ik wilde mijn handen even op haar buik leggen, heel even maar, haar omhelzen en zeggen dat alles wel goed zal komen, maar deed dit niet…..

Stijn keek naar zijn cadeautjes en besloot al snel dat het zo genoeg was , want hij wilde zijn kuiken en zijn boekje beter bekijken, hij wilde de deur dus dicht doen en zei keurig gedag. En dat was maar goed ook, want anders had ik daar waarschijnlijk  ‘s nachts nog zo gezeten…..

Ik stapte samen met opa weer in de auto en keek naar de voordeur, daar stond mijn dochter met Stijn samen te zwaaien. Ik draaide mijn raampje open en zwaaide alsof mijn leven er van af hing. Ondertussen reden we weg en voordat wij de hoek om waren, rolde de eerste traan al over mijn wang….

De rest van de tranen volgden opeens en snikkend zat ik naast opa die ook heel stil was. Natuurlijk tel ik onze zegeningen, met name dat we allemaal nog gezond zijn en elkaar nog hebben, ik besef donders goed dat dit bij velen niet zo is in deze tijd. Het kan altijd erger, dat weet ik heus wel.

Maar toch……ben ik af en toe heel verdrietig en dat mag vind ik!

Ik mis de kinderen, kleinkinderen, mijn moeder, broer en andere familie en vrienden. Ons gewone leven zoals het was, mis ik ook en de onzekerheid over hoe lang alles gaat duren en wat ons te wachten staat, die haat ik, maar soms, heel soms moet ik even heel stiekem en zachtjes huilen over hoe het was en zou kunnen zijn!

Ook over al het verdriet wat er nu wereldwijd is, ik ben mij daar bewust van en daar is mijn verdriet waarschijnlijk niets bij. Maar het is wel mijn verdriet…….

Stay strong, safe and healthy!

Hits: 607

16 gedachten over “En toen…..rolde die traan……”

      1. Ja dat weet ik nog heel goed …… We moeten hier door heen met zn allen en hopen dat we er met zn allen gezond door heen komen !
        Take care en blijf gezond en spreek je snel Xxx

    1. Hallo Geertje, ja helaas hebben we allemaal het zelfde gemis en zorgen. Binnenkort maak ik een speciale pagina op de website waar oma’s en opa’s hun ervaringen, foto’s, zorgen, verdriet of leuke dingen die spelen in deze tijd mogen delen met anderen. Jij ook veel sterkte!

  1. Lieve Anneliese de emoties gieren door m’n kop, ik mis de mijne ook zo, hou vol moppie en Jan óók hè, er komen straks weer betere tijden! ❤

    1. Lieve Karel, dank je wel. En natuurlijk mis jij die van jullie ook zo! We houden vol en hopen inderdaad op betere tijden. Groetjes ook van Jan xx

  2. Jahoor hier ook grote tranende biggelen over mijn wangenhetzelfde hierzo, mijn dochter in Limburg met de kleine van 10 maanden die ik nu via filmpjes moet zien staan en niet kan knuffelen verder mijn kleinzoon die over 2 weken jarig is en 2 wordt wat we dan niet kunnen vieren, piep piep corona.

    Oma Ans

    1. Oma Ans, dank je wel voor de reactie en voor jou ook blijf sterk en gezond zodat je straks wanneer die vreselijke tijd voor bij is weer dubbel op kan knuffelen met ze. Alvast gefeliciteerd met je kleinzoon en sterkte!

  3. Lieverd het is zo moeilijk mijn nichtje krijgt ook bijna haar Kindje ( dochtertje) en hetzelfde. Pat zit ook al ruim drie weken in qarantaine met zijn vriendinnetje je kan je misschien makelij beetje voorstellen hoe moeilijk dat is. Ramon zien we ook even niet en we werken allebei vanuit huis. Maar hoe moeilijk het nu ook is de zo’n gaat zeker weer schijnen voor ons allemaal dus moeten we ons we even aan houden henatuurlijk leef ik met je mee maar je moet echt sterk blijven en gezond. Als deze ellendige tijd over is halen we alles weer in en knuffelen we ze weer vaak. Dikke virtuele knuffels lieverd ook voor je mams en Sam

    1. Dank je wel voor je lieve reactie Lucy, ik kan mij van jullie ook de zorgen en emoties heel goed voor stellen. Je hebt gelijk, we moeten sterk blijven en gezond. Ik doe er mijn best voor. En inderdaad als deze ellendige tijd voorbij is dan gaan we zeker weer veel knuffelen met ze! Groetjes terug alvast en ook de groetjes aan Ger! xx

  4. Ja het is zo erg hier ook hoor. Wij hebben samen op Messenger iets opgezet waar we alles kunnen delen. En zo kan ik ook zien of de oudstechun huiswerk maken en hoe de kleinste knutselen. Heb ook al pakjes opgestuurd naar hun en bloemen voor de dochters . Dat doet een beetje deugt toch ❤

    1. Karin, wat mooi dat je op deze manier toch nog betrokken bent! En ja je hebt gelijk, af en toe iets opsturen is voor de kinderen en kleinkinderen ook heel fijn om te ontvangen en gelukkig kan dit ook nog! Sterkte!

Laat een reactie achter op Oma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.