Wanneer je een vriendin moet weg brengen………… besef je hoe dankbaar je moet zijn.

 

Al ruim 34 jaar was ik bevriend met een mooi en goud eerlijk mens. We troffen elkaar op zwangerschaps gym en naar later bleek beiden van een meisje in verwachting. Voor ons beide ons tweede kind, want we hadden al een zoon in bijna dezelfde leeftijd. Zo ver liepen onze levens synchroom…..

Zij was sportief en hield van heel veel sporten, zowel kijken als doen.

Ik werd al moe van de gedachte er aan en vond een sudoku spelletje al heel sportief.

Zij had qua inrichting een hele andere smaak dan ik en ook onze vrije tijd bestedingen en vakanties leken niet op elkaar.

Wat wij zeker weten wel gemeen hadden, was onze humor. Wij konden samen in het gieren en brullen uitbarsten, tot wij bijna omvielen.

Wat was het leuk, dat onze dochters bij elkaar in de klas kwamen en ook dikke vriendinnetjes werden.

Zodoende deden wij heel veel met zijn viertjes. Zwemlessen, ballet lessen, winkelen, paardrijden (de dochters dan), verjaardag partijtjes, samen mee met school reisjes, toen de meiden 8 waren gingen wij zelfs met ze naar een concert van de Spice Girls in Duitsland, een heel avontuur met lachen gieren, brullen, noem het maar op…..

Onze levens pasten verder zo goed bij elkaar en gesprek stof was er ook altijd, vijf kwartier in een uur konden wij kletsen en de dag vloog altijd om.

Zo lang de meiden nog klein waren, stemden wij zelfs de verjaardag en sinterklaas cadeautjes op elkaar af. Ook stonden wij precies het zelfde in de opvoeding van de kinderen.

Maar verder verschilden wij bijna als de dag en de nacht, wat wij altijd met respect naar elkaar toe,  gewoon accepteerden.

Soms waren woorden zelfs niet nodig, één blik naar elkaar was vaak al voldoende om elkaar te begrijpen.

Wat wel altijd de boventoon voerde, was positiviteit en humor. Al hadden wij nog zoveel ellende en/of verdriet, wij trokken elkaar nooit dieper een put in, maar reikten elkaar eerder de hand om er snel weer uit te komen en eindigden dan altijd weer met een lach.

Toen bij haar een paar jaar geleden kanker werd geconstateerd, waren wij beiden behoorlijk uit het lood geslagen. Maar zij wist elk bericht, hoe naar en vervelend ook, weer met de positieve kant naar boven te draaien. Ook als anderen dat niet zo zagen, bleef zij geloven in een goede uitkomst en afloop. Zij weigerde gewoon weg zich zelf terminaal te noemen, vroeg ook nooit naar prognoses van de artsen. Zo lang ze met haar bezig gingen en waren, was dit positief….punt! Geen discussie mogelijk. Daar had ik zo een respect voor!

Ik zag en hoorde wel haar angst en zag ook de tranen en zorgen achter haar lach. Maar dan haalde zij even diep adem, schonk een bakkie koffie in en dan zei ze: “Zo genoeg er over, we doen nu weer even lekker of er helemaal niets aan de hand is”.

En al voelde dat echt niet altijd zo, dat deden wij dan wel en heel soms leek het dan ook net echt even dat er helemaal niets aan de hand was.

Maar dat was er uiteraard wel, dat bleek afgelopen donderdag wel, toen we aanwezig waren op haar crematie.

Dit mooie sterke mens, heeft gevochten als een leeuwin om bij haar gezin en ons allen te blijven. Maar ze heeft helaas niet gewonnen, ondanks alles wat zij er aan gedaan heeft en voor over heeft gehad.

Ik had haar nog zo graag wat langer de tijd gegund, minstens nog een heerlijke vakantie toe gewenst. Daar verlangde zij zo erg naar. Maar het is haar helaas niet gegeven.

Dit alles, maakt je zelf alleen maar bewuster dat je moet genieten van elke dag en alles wat je is gegeven, ook als er dingen tegen zitten, is er toch altijd wel iets waar je wel blij mee kan zijn.

Terwijl ik dit schrijf, schijnt de zon, tjilpen de vogels, zoemt de plafond ventilator zachtjes en hoor ik het geroezemoes van af de terrasjes aan de overkant. Er pruttelt een bootje door het water voor de deur en ik denk even terug aan twee van onze kleinkinderen (Stijn van 3 jaar en Lotte van 1 jaar) waar ik vanmorgen onverwacht even op moest passen.

Ik heb ze lekker samen in het grote bad gedaan en ze schaterden het uit. Daarna lekker laten spelen en genieten van ze. Dat het huis heel even een beetje ontploft leek, ach, maakt niet uit.

Nadat ze stevig zwaaiend waren vertrokken. Even de schouders er onder en de badkamer en het huis zijn weer netjes. Mooie herinneringen zijn weer gemaakt. Dankbaar dat ik het mee mag maken.

Dankbaar ben ik ook dat mijn lieve vriendin een deel van mijn leven is geweest, dankbaar voor haar wijze lessen, dankbaar voor alles!

Carpe Diem!

Hits: 623

6 gedachten over “Wanneer je een vriendin moet weg brengen………… besef je hoe dankbaar je moet zijn.”

  1. Geweldig en waardig zoals je dit schrijft, ik zelf heb dit ook meegemaakt met een hele goede vriendin dus ik weet waar je over praat.
    Dikke oma ans

Laat een reactie achter op An Couwenbergh Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.