Soms voel ik mij geestelijk een jonge blom van ergens begin 30, zolang ik maar niet in de spiegel kijk voelt dat dan echt zo. Maar de laatste tijd komt dat steeds en steeds minder voor dat ik mij een jonge blom van begin 30 voel, of beter gezegd bijna helemaal niet meer. Dat hoort bij de leeftijd hoor ik jullie denken en ik moet eerlijk bekennen, dat is waarschijnlijk ook zo. Whahahaha nu klink ik echt als een bejaarde oma. Maar er is meer………..

Ik heb het er bijna nooit over gehad, alleen intimi wisten er van. Maar na enig wikken en wegen,  gooi ik het nu toch maar eens “out in the open”.  

Toen ik een jaar of 33 was, werd er bij mij een zeer agressieve vorm van Reumatische Atritis geconstateerd. Ik had toen 2 kleine kindjes om me heen en kon vaak zelfs niet meer lopen.  Ik zal jullie de verdere details besparen maar ik was er toen echt heel  slecht aan toe en heb een lange tijd o.a. bij het Jan van Breemen Reuma instituut gelopen en zware medicijnen moeten slikken etc.  Die tijd was zo vreselijk, echt heel naar en zwaar,  zo een verdrietige tijd, dat ik het hierbij wil laten.

Daarna heb ik gelukkig heel veel goede periodes gehad en vaak lang ook. Af en toe even een slechte periode tusssen door, die waren wel hevig maar gelukkig  meestal vrij kort. Natuurlijk was de reuma nooit weg, vermoeidheid en een laag energie level waren er eigenlijk altijd maar daar walsde ik zo veel mogelijk overheen en doorheen. Pijnen waren er ook bijna altijd, maar wanneer ze heel heftig waren dan liet ik dat het liefst niet weten of zien. Zo ben ik eigenlijk altijd met mijn reuma omgegaan in goede en slechte tijden, met pieken en dalen.  Door Part Time te werken kon ik op mijn vrije dagen de rust pakken indien nodig en heb mij gelukkig nooit eerder voor mijn reuma hoeven ziek te melden.

En zo hobbelde ik een lange tijd met een grote smile maar door. Tot voor kort kon ik bijvoorbeeld met gemak een hele avond dansen, ik ben namelijk gek op dansen, maar moest dan wel tussendoor echt even gaan zitten en de dagen daarna soms ietsje rustiger doen. Het viel dus niemand op. De laatste tijd merkte ik al dat dit absoluut geen optie meer is, een hele avond dansen komt niet meer voor en als ik het al een keertje zou redden dan kost het mij momenteel minimaal een paar dagen of langer om te herstellen. Allemaal mee te leven, af en toe een dansje is ook prima!

Door voornamelijk werk stress en hele lange werkdagen, op mijn vrije dagen thuis ook nog aan het kantoor werk bezig zijn, het huishouden en natuurlijk  daarnaast het sociale leven met  ook de sociale verplichtingen, is mijn reuma helaas sinds een aantal maanden weer heel erg actief. Mijn lichaam gaf aan tot hier en niet verder en helaas zit ik nu ook weer aan alle zware medicijnen die ik eigenlijk liever niet zou slikken, maar dit is nu een noodzakelijk kwaad. Eigen schuld dikke bult, ik heb het zelf zo ver laten komen helaas. ik wilde alles altijd te goed doen, zo niet belangrijk!

Mijn energie level is nu zo extreem laag dat ik vaak al na een paar uurtjes lichte inspanning  uitgeput ben en de pijnen vaak (ook ‘s nachts) door mijn lijf heen schieten.

Dit is niet zielig, absoluut niet. Ik ben niet zielig en wil dat ook niet zijn. Ik ben mij bewust dat er altijd ergere dingen zijn.  Ik vertel dit nu omdat je aan de buitenkant namelijk zelden of beter gezegd eigenlijk nooit iets aan mij ziet. Ik wil dat ook graag zo houden, alleen soms dan gaat het echt eventjes niet meer en daar moet ik dan nu ook maar eens eerlijk in zijn. Dat is namelijk geen schande! Na dit blog zal ik jullie niet meer lastig vallen over mijn reuma, maar het is wel een onderdeel van mij of ik het nu leuk vind of niet.

Ik moest dus eigenlijk een andere mind setting toe passen. Dit is voor mij best een zwaar leer proces geweest. Als allereerste mijn prioriteiten in mijn leven anders stellen. Ten tweede niet meer vechten tegen wat niet meer gaat of moeilijk gaat, maar volop genieten van wat wel nog gaat en dat is dan opeens eigenlijk best nog aardig veel. Ten derde acceptatie. Dus wanneer ik aan iets leuks wil meedoen of zo, dan moet ik ook gewoon accepteren dat ik daarom heen mijn rust moet inbouwen om het zo goed mogelijk mee te kunnen maken. Niet meer alles willen, het is het één of het ander. Belangrijk onderdeel is ook dat ik mij zelf niet schuldig meer moet voelen wanneer ik niet kan voldoen aan iets. Het is zoals het is!

Zo ook wanneer ik mijn kleindochter te logeren wil hebben. Hoe lief en makkelijk zij ook is, wanneer ze geweest is dan kan ik echt bijna helemaal niets meer. Ben compleet kapot en gesloopt, maar ga dan gewoon even liggen en met een glimlach om mijn mond, want wat heb ik heerlijk en optimaal van haar genoten. Die strijk? Dat stof? Die boodschappen? What ever, die kunnen wachten. Ik heb dan wel mijn quality time met haar  gehad en dat neemt niemand mij meer af. Genieten van haar is dus nu een prioriteit!

 Laten we vooral niet vergeten, ik kan dus best nog heel veel, ben niet zielig, ik ben ik en doe wat ik kan!  Alleen soms gaat het eventjes niet meer……………en dat is prima, maar boven alles, ik ben en blijf een levens genieter! PUNT

Hits: 176