Toen ik klein was speelde we altijd op straat. Ai, nu ik dit zo neer zet voelt het opeens alsof ik al heel oud ben. En als ik er over na denk, in de ogen van met name kinderen  ben ik dat dus ook. Autsj! Een “oude” vrouw die over vroeger spreekt? Yak! Maar ik ga het er toch wel even over hebben:

Wanneer je nu over straat loopt, zie je zelden tot zeg maar nooit kinderen met elkaar buiten spelen. Alleen in speeltuinen of met een beetje geluk op een speelplaats in een kinderrijke buurt. Maar verder? Nergens! Toen ik kind was, speelde ik heel veel buiten met de andere kinderen uit de buurt. Je belde bij elkaar aan en verzamelde op straat. Allerlei spelletjes, zoals diefje met verlos, hinkelen, stoep of tref bal, gewoon verstoppertje, hinkelen, elastieken, knikkeren etc. Heel soms deden ook de moeders mee met touwtje springen. Met mooi weer werd er een kleed op de stoep gelegd en dan speelde je met poppen met de andere meisjes. De jongens bouwden van oude lakens en dekens een tent midden op de stoep en speelden stoer cowboytje en indiaantje. Dat kon toen en was helemaal niet raar! En zo heel lang geleden is dat eigenlijk nog niet eens!

Wij hadden alleen televisie met een paar netten en de geluksvogels (zoals ik) hadden een kleuren TV, de rest keek alles in zwart/wit, als ze al een TV hadden. En dat was dood normaal. Er was ook niet de hele dag en nacht TV, er was maar een paar uurtjes per dag iets te zien en voor de kinderen alleen op gezette tijden een programma, wat we dan ook allemaal kenden. Daar ging je fris gewassen, klaar om daarna je bed in te gaan, echt helemaal voor zitten en de volgende dag had je het er met elkaar over of speelde je het na en kon niet wachten tot de volgende week, voor een nieuwe aflevering. De t.v. antennes stonden op het dak en heel soms moest je vader de antenne even goed zetten voor een sneeuw vrije ontvangst. Je moeder riep dan vanuit het raam omhoog of het beeld beter werd, terwijl je vader met gevaar voor eigen leven de antenne draaide. Als je een goede antenne had, dan ontving je zelfs duitse zenders en dat was dan al heel wat.

Wanneer je het bovenstaande leest, lijkt het of ik het idealiseer/romantiseer en misschien doe ik dat ook wel. Niet dat in die tijd alles zo ideaal was, dat weet ik heus ook wel. Maar er waren meer dingen die je samen deed en deelde en niet digitaal zoals nu. Ik zie de kinderen tegenwoordig alleen nog maar op schermpjes kijken. Op hun telefoon, tablet, computer of een giga TV scherm. Net als de volwassene overigens, (ja, ik ook) dus zo gek is dat niet eens. 

Wanneer ze nu een autorit naar het zuiden van Europa gaan maken, dan gaan de films, games etc in de auto mee. Ook weer handig voor daar op de camping of in het hotel. Hoe jong ze ook zijn.  Het werkt een beetje als een aan/uit knopje. Filmpje aan, kindjes stil.

Toen wij vroeger met mijn ouders richting Italië gingen, hielden mijn ouders ons de hele rit bezig met gezellige spelletjes en boekjes. Simpele spelletjes zoals “Ik ga op reis en neem mee” en dan gieren van de lach, wanneer je vader of moeder een fout maakte en dus ‘af’ waren. Van de letters van kenteken platen die we onderweg zagen, gekke woorden maken en dan het liefst ‘hele vieze’ woorden zoals “poep hoofd” etc, brullen en hikkend van de lach, zaten we dan achterin.  Zonder airco overigens, als het droog was, dan hadden we alleen een open raampje. Dus regelmatig werd er een stop gemaakt en mochten we even lekker met een bal spelen om wat energie kwijt te raken, terwijl mijn vader even lekker in het gras een uiltje knapte. Tuurlijk duurde die reizen ook lang en hadden mijn broertje en ik (mijn jongste broertje was nog niet geboren) regelmatig flinke mot met elkaar, omdat bijvoorbeeld zijn knie tegen mij aan kwam of zo,  of gewoon omdat we daar even zin in hadden. Dat is nooit veranderd denk ik. Waarschijnlijk waren mijn ouders na zo een rit totaal uitgeput, maar we hebben wel altijd quality time met ze gehad en dat koester ik.  

Maar wat een verschil met nu! Zo anders, of het toen beter was? Ik weet het niet. ik maak uiteraard zelf ook gebruik van de Sociale Media en vind het ook meestal erg leuk en moet bekennen dat ik mij ook niet meer goed kan voorstellen hoe het leven zonder dat, er uit zou zien. Maar ik hoop alleen wel dat de kinderen van nu niet alleen via de sociale media er achter hoeven te komen wat hun ouders bijvoorbeeld leuk vinden of wie hun “vrienden” zijn en nog wel altijd kind kunnen zijn zonder schermpjes en vooral met hun eigen fantasie. Kunnen lachen met hun ouders om stomme woord spelletjes in de auto.

Zal toch wel?

Hits: 563