Ik ben heel, heel lang letterlijk en figuurlijk zo een bofkont geweest die gewoon ‘s morgens kon ontbijten met gebakken eieren met spek, als lunch een heerlijk patatje met zoveel mayo dat je de patatjes er uit moest vissen en met het diner mij zelf ook niet hoefde in te houden. Wat er tussendoor nog allemaal gesnackt en gesnoept werd, laat ik maar even in het midden.
Ik was en bleef een slanke den! Tot grote frustratie vaak van de dames om mij heen die niet zulke bofkonten waren. Maar opeens veranderde er toch heel langzaam maar zeker iets. Ik werd na de geboorte van mijn tweede, gaandeweg steeds een klein beetje zwaarder. Maar was nog steeds slank, wat overging in vol slank zoals ze dat noemen. Ik zou daar nu super tevreden mee zijn hoor, maar dat is weer een ander punt.
Op een gegeven moment moest ik medicijnen innemen vanwege een chronische aandoening, waaronder prednison en ja toen ging het van kaboem! Ik werd ook nog eens een emotie eetster en steeds ongelukkiger met mijn lijf, mozarella was een ware verslaving moet ik nu bekennen. En hoe ongelukkiger ik mij voelde hoe meer ik de troost zocht in het eten van o.a. mozarella.
Tot ik op een bepaald moment nu alweer zeker een jaar of 11 a 12 geleden vakantie foto’s bekeek waarop een vrouw stond met donker behoorlijk kort haar, bril en behoorlijk stevig. Ik keek er naar en dacht een fractie van seconden OMG wie is die vrouw? Maar opeens besefte ik, dat ben ik! Ik schrok mij te pletter, ik ben van origine een langharig blondje (donker goud blond dat dan weer wel) en ik herkende mezelf helemaal niet in deze vreemde vrouw. 
Maar ik was het wel! Ik schrok mij te pletter en dat was het moment dat de ommekeer kwam! Dit was ik absoluut niet en dit wilde ik ook niet zijn! Dus huppa, voor het eerst in mijn leven ging ik echt lijnen. Gewoon opletten wat ik at, want uiteindelijk weten we allemaal dondersgoed wat de dikmakers zijn.
Langzaam, heel langzaam maar toch zeker gingen de eerste kilo’s er af en hoe meer het er werden, hoe beter ik het kon volhouden. Ruim 26 kilo ben ik toen zonder hulp middelen geheel op eigen wils kracht kwijt geraakt en ik voelde mij super! Mijn blonde haren weer terug en op een leuke lengte, bril op het nachtkastje en lenzen in, happy de peppy!
Toch hoorde ik toen opeens regelmatig, “Nu niet meer afvallen hoor, straks heb je anorexia”. Tja dan breekt je klomp toch? Want nog niet zo lang voor dat ik ging lijnen, hoorde ik regelmatig, “Jemig ben jij zo aangekomen? Wat een dikke billen krijg je!”. Uiteindelijk gebeurde er een paar zaken die heel vervelend waren waardoor ik inderdaad, door stress en verdriet, meer afviel dan goed voor me was (inmiddels toen ruim 36 kilo) of nog beter gezegd ik was super, super slank, maar achteraf gezien absoluut niet mooier zo.
En die billen? Ja die heb ik al mijn hele leven en die bleven er ook gewoon, ietsje beter in proportie misschien, maar wel zeker altijd nog aanwezig hoor! Ze horen gewoon bij mij en laten we niet vergeten in bijvoorbeeld Amerika betalen ze er voor om zo een bips te hebben dus…………….dus dat!
Inmiddels, weet ik wat het jojo effect is, ik had daar wel van gehoord maar nooit eerder mee te maken gehad. Nu ben ik weer iets voller, mede weer door dezelfde medicijnen als toen en heel eerlijk ook gewoon een heel gezellig leven. Toch probeer ik het in de gaten te houden alhoewel er inmiddels toch weer stiekem aardig wat kilo’s bij zijn gekomen, heel eerlijk iets meer dan ik zou willen.
Ook nu hoor ik vrij regelmatig weer opmerkingen over mijn billen of overige postuur. De ervaring heeft mij geleerd dat ik dit letterlijk en figuurlijk voortaan beter aan mijn reeds eerder genoemde goed aanwezige bips moet lappen.
Waarom menen mensen toch altijd iets te moeten zeggen over je gewicht? Slank of stevig, ze hebben altijd wel iets op of aan te merken. En dat boeit mij nu echt niet meer! Alsof zij zelf zo perfect zijn!
Mocht ik ooit weer wat gewicht kwijt willen raken, dan is dat vanaf nu (net als toen de eerste keer) puur omdat ik dit zelf wil om welke reden dan ook. Maar absoluut nooit omdat er weer zo nodig iets gezegd moet worden!
Ik ben ik, dat is soms (vol) slank maar meestal ietsje (te) stevig. Basta! Pasta!
Bedankt voor jullie bezoek! By the way………….willen jullie de FB pagina ook een like geven? Alvast bedankt!
Hits: 470
Heerlijk hoor als je zo kunt leven, je hebt helemaal gelijk !!!!
Wij houden van je gewoon zoals je bent of dat nou vol slank dun of dik is en zolang jij tevreden en gelukkig bent zijn wij dat ook
Xxx ook van lisa
ooow wat lief! Dank jullie wel moppies, ben ook zoooo gelukkig met jullie! xx
Hallo Annelies wat ben je een goede schrijfster geworden ,neem mijn petje voor je af,en ja we zijn gelukkig allemaal anders ,maar gelukkig zijn is het aller Beste en belangrijkste,ga zo door Lieve schat.
Ik hou van jou om wie je bent je bent een kanjer en wij weten dat je met Jan een fijn leven samen hebt en hou dat zo, de rest leg je naast je neer niet belangrijk. XX ook namens je broer
je kan het en je bent mooi om wie en hoe je bent ,wij houden van je xxxzxxxxxxxxx☝