Tja ook ik had vroeger mijn eigen “helden”, als klein meisje natuurlijk mijn pappa maar als tiener waren dat toch hele andere ‘helden”.

Toen ik een tiener was, had ik een portable pick up compleet met boxjes en een flinke verzameling singeltjes en een reserve pick up naald. Voor die tijd was dat best wel een beetje bijzonder, ik kende maar één ander persoon  die dat ook had.  Zo handig, want hij kon mee naar de camping of vriendinnen. Als er maar stroom was dan kon ik er mee los. Maar het allerliefst zat ik op mijn met paars en oranje verf bekleedde  zolder kamertje  (met aan het plafond een visnet) en draaide daar dan urenlang mijn singeltjes van vinyl en deed dat dan ook weer het liefst met het zolderraam wijd open. Waarom ik dat zo deed, weet ik eigenlijk niet zeker, maar ik vond het denk ik prettig om anderen te laten horen wat ik afspeelde. Alle teksten kende ik uit mijn hoofd, de meeste nog steeds trouwens.

Eén singeltje was wel heel speciaal, want dat had ik net op tijd gekocht voordat het op de radio werd geboycot en het in onze platen winkel niet meer werd verkocht. Waarom weet ik niet zeker meer, maar volgens mij omdat het aanstootgevend was of zo. Dat was “Je taime moi non plus” van Jane Birkin.  Ik vond het geweldig dat ik deze singel wel had. Wanneer je dat hard draaide dan voelde dat als zeer rebels en ik moet zeggen het deed mij in die tijd stiekem toch wel wat. Jane was dus één van mijn eerste “helden”.

Op de radio luisterde ik het liefst naar radio Veronica, dat ook heel rebels vanaf een schip werd uitgezonden. Dat waren dus ook mijn helden. 

Maar ook op de televisie was er een programma wat iedereen uit mijn jeugd kende. Top Pop met Ad visser en Penny de Jager. Daar ging je voor zitten hoor! Vooral de dance moves van Penny de Jager, verbaasden ons altijd weer.  Wanneer zij nu (met alle respect Penny) mee zou doen aan één van de dance programma’s zou ze met al dat gewapper waarschijnlijk niet verder komen dan de eerste ronde. Ik persoonlijk keek er graag naar maar vond haar heel eerlijk altijd vreselijk dansen.  Maar ze durfde wel en deed gewoon haar ding, dus had wel mijn respect. De volgende dag besprak je dan wat je had gezien.  Je keek immers allemaal naar het zelfde , want meer keus was er eenvoudigweg niet en top Pop daar keek je gewoon allemaal naar. Belangrijke rode draad in mijn muziek keuzes, soms was het zien van de  artiesten juist een afknapper, maar ook heel soms een eye opener, dus Penny en Ad, ook een beetje mijn “helden”.  Onderaan dit blog een link naar een You Tube filmpje met Penny de Jager.

Mijn ouders hadden een bandrecorder, een giga apparaat eigenlijk , ik heb nooit goed begrepen waarom we die hadden want hij werd praktisch niet gebruikt volgens mij. Maar ik had een cassette recorder met een flinke verzameling cassette bandjes en probeerde met veel inspanning vaak de muziek op te nemen. Dat was niet altijd eenvoudig, want je moest op het juiste moment de record knop aan drukken en ook de stop knop moest op tijd ingedrukt worden. Was je te laat dan had je dom geklets tussen je favoriete nummers in en was het voor je gevoel mislukt. Daar kon ik soms uren mee bezig zijn.

Mijn muziek keuze was heel gevarieerd met een voorkeur voor Soul muziek met name van James Brown. Dat is nog steeds zo. Alhoewel ik net als toen ook andere soorten muziek erg kan waarderen, alleen bij de muziek van Abba krijg ik nog steeds last van een soort allergie. Dus James Brown was ook een ‘held” , maar mijn allergrootste heldin was en is Tina Turner. En Abba dan? Tja sorry voor alle liefhebbers maar dat waren toch echt mijn “anti helden”. 

Als ik terug kijk naar die tijd, dan waren wij best geluks vogels met al die fantastische artiesten. Je kon er van houden of niet, maar ze waren stuk voor stuk wel in hun genre goed. De Beatles, Elvis, Cliff Richard, Percy Sledge, James Brown, Rolling Stones, Golden Earing, David Bowie, George Baker Selection, Tina Turner, The Temptations, Otis Redding, Tom Jones,  Cat Stevens, Sam Cooke, ach eigenlijk veel te veel om op te noemen dus laat het hier maar bij. Maar variatie genoeg in ieder geval en iedereen kende ze ook.

Terwijl ik dit schrijf en mijn singeltjes van toen hier voor mij liggen, stap ik terug naar dat koude zolderkamertje, waar ‘s winters de ijsbloemen op het raam stonden, want centrale verwarming hadden we niet  en kan de sfeer van toen zo weer oproepen. Het leven was zo simpel, duidelijk en best eenvoudig toen. De apparatuur was zo simpel te bedienen en bleef jarenlang gewoon hetzelfde en je was er tevreden mee. Wanneer je vriendinnen bij je op de kamer waren dan was alles goed als er maar muziek uit kwam, het hoefde niet het nieuwste van het nieuwste te zijn, want dat was er simpelweg niet. We hadden allemaal dezelfde top 10 lijst voor ogen en keken allemaal naar Top Pop, dus wisten van elkaar wat we er van vonden. Onze ‘helden” konden iets afwijken, de mijne weken zeker wel af, maar uiteindelijk hadden we bijna allemaal de zelfde ‘helden”. Saai? Nee zo heb ik het nooit ervaren hoor! Ik heb een leuke jeugd gehad, maar als ik nu zo terug kijk? Simpel, zo heerlijk simpel!

Penny de Jager met Julio Iglesias

Even weer genoeg over wat ooit was, back to reality! Volgende blog gaat dus over heel iets anders!

Hits: 297