Tja, ik ben zo een type die zich regelmatig in netelige of grappige situaties bevind. Ik zeg vaak zelf dat het wel lijkt of ik het aantrek. Gelukkig kan ik er zelf vaak het aller hardst om lachen en dat veroorzaakt dan weer dat de mensen om me heen ook op zijn minst moeten glimlachen. Ook ben ik erg goed in het typical “domme blondje” uit hangen, wat weer maakt dat men mij vaak wat minder slim inschat dan ik echt ben en dat kan ook weer een voordeel zijn vaak. Maar mijn grootste dingetje is toch wel, dat ik een kei ben in uitspraken te doen of acties te ondernemen op net het verkeerde moment……….hieronder een paar van mijn velen ‘ typical me” acties…..een paar…….
Ik ben echt zo iemand die op het moment dat ze smetteloos verblindende spier witte kleding aan doet, een sateetje gaat eten en dan eigenlijk al bij het bestellen bedenkt hoe link dit is. Uiteraard blijft er dan altijd minimaal 1 stukje vlees aan het stokje vast zitten en krijg ik het er met de grootste moeite af, met als gevolg dat het stukje vlees over de tafel schiet en de saté saus minimaal over mijn eigen kleding spettert, maar vaak ook over de kleding van mijn tafel genoten. Uit eten gaan met mij kan heel gezellig zijn, maar ook een beetje link.
Ook ben ik er heel goed in om net als ik een slokje rode wijn heb genomen, vreselijk in de lach te schieten, gelijktijdig adem te halen, te moeten niezen, boeren, alles te gelijk waardoor ik bijna stik en nog maar slechts één ding kan doen………..mijn mond te laten veranderen in een spuitende wijn fontein richting degene die tegenover mij zitten. er zijn (gelukkig nog steeds goede) vrienden die dit volmondig zullen beamen.
Maar er zijn meer acties, via mijn werk moest ik jaren geleden mee doen aan de BHV groep, of te wel de Bedrijfs Hulp Verlening, daar moest je dan ook voor op cursus welke gegeven werd door brandweermannen. Op zich allemaal erg interessant, vooral ook gezien het feit dat er een paar hele leuke brandweermannen bij zaten. Ik arriveerde daar samen met een collega en we werden verzocht om een giga lelijke en grote overall met brandwerend spul er over heen aan te trekken, daarbij grote vormeloze laarzen en als slagroom op de cake, mochten we ook een charmante helm op zetten.
OMG wat hebben we toen al gelachen. Na eerst wat theorie, moesten we verschillende praktijk oefeningen doen waar ik mij over het algemeen totaal niet prettig bij voelde. Mijn collega was bloedje serieus en deed alles wat hem gevraagd werd, maar ik had iets over me van “Tot zo ver, maar verder ga ik niet”. Ik probeerde elke keer mijn (denkbeeldige) snor te drukken, maar op een gegeven moment had de brandweer man dit in de gaten en zei tegen mij: “wat zou jij doen als je collega’s in die brandende kamer zouden zitten?”. 
Ik keek hem recht aan en antwoordde: “Heel hard BRAND roepen, weg rennen en jullie bellen, want daar zijn jullie toch voor?”. Het was namelijk een flink brandende kamer waar je hurkend door heen moest, met het advies je sieraden af te doen of goed onder je kleren te stoppen tegen beschadigen. Ik ben wel goed maar niet gek. Hurkend door een niet brandende kamer is voor mij al een opgave dus door een brandende? No way! De brandweer man keek mij verbaasd aan en fluisterde in mijn oor: “Dit heeft nog nooit iemand bij deze oefening gezegd. Maar weet je? Je hebt eigenlijk helemaal gelijk!’.
Bij een volgende oefening nam hij toch wel wat wraak, het was één voor één een brandende pan doven met een blusdeken. De rest zat dan achter je, de vlam sloeg door middel van een soort vlammenwerper in de pan en je moest dan met zo een deken over de pan heen het vuur doven. Ja dat vond ik wel erg realistisch, dus lette goed op en wachtte braaf en zwijgzaam op mijn beurt. Ik stond er helemaal klaar voor, nerveus maar vast beraden in mijn te grote overall, de rest van de cursisten achter me. Wachtende op de vlammenwerper, pfff ik kreeg het heter en heter en het viel mij op dat de andere cursisten hard zaten te lachen, achterom kijken was geen optie, want ik moest me concentreren op die pan en het moment van aktie. Woow mijn billen werden zelfs warm! Hoe kon dat? Toch achterom kijken en net op dat moment, zag ik die zelfde brandweer man, met een gemene smile, zijn vlammenwerper richten op mij achterwerk. “Tja, wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten” zei hij met de meest charmante glimlach ever. Ik heb toch mijn BHV papieren gehaald die dag, maar met alle respect en leuke brandweermannen ten spijt, BHV? Voor mij niet meer hoor!
Ik ben er trouwens ook een ster in om dingen op het verkeerde moment te zeggen. ik bedoel er dan helemaal geen kwaad mee, maar dat komt niet altijd zo over. 
Ik werkte in een heel groot kantoorpand (22 verdiepingen) en daar zaten portiers bij de achter uitgang welke ik bij voorkeur gebruikte om een stuk lopen af te steken. Deze portiers kende ik goed, omdat ik ook langs ze kwam wanneer ik wilde roken. Op een zekere dag had ik besloten om voor het eerst mijn haar echt kort te laten knippen en bij het verlaten van het pand, zei ik daarom luid en vrolijk: “Als jullie maandagmorgen rond een uur of half negen een dame met een hoofddoekje aan zien komen, dan ben ik het omdat ik niet blij ben met mijn nieuwe kapsel, dus is het niet Fatima de schoonmaakster”. Wat mij totaal was ontgaan is dat er allemaal schoonmaaksters (waarvan de meeste dus met hoofddoekje) achter mij stonden te wachten om ook door de draaideur te gaan. Typical me!
Gisteren had ik het ook weer bij het revalidatie zwemmen, waar ik op zit om mijn spieren te versterken i.v.m. met mijn reuma. We zijn daar met allemaal vrouwen en slechts 1 man. Ons was verteld dat er echter nog een man bij zou komen, maar die hebben we vervolgens helemaal niet meer terug gezien. Eenmaal bij het zwembad stonden we te wachten om er in te mogen en ik stond daar in mijn stippeltjes badpak en keek om mij heen, krijg nou wat, helemaal geen mannen dit keer. Dus zei ik tegen een andere mede zwemster: “oow, helemaal geen mannen dit keer! Die man die de vorige keer er bij zou komen, die is zo geschrokken van ons dat hij zeker helemaal niet meer durft!”. De vrouw die ik aansprak, keek mij geschrokken aan en begon te lachen, want achter haar kwam de bewuste man opeens te voorschijn. Die arme man was al zo onzeker met al die vrouwen en daar kwam ik dan met mijn grote muil nog eens even over heen zetten. Typical me and my big mouth. Maar we schoten in de lach en gelukkig lachte hij wel mee en tot onze grote verassing kwam er ook nog een “nieuwe” man uit de kleedkamer zetten. Dus eind goed, al goed.
Ik hou het hier bij, er zijn nog zoveel voorbeelden en sommige echt veel erger dan alles hierboven, dat ik besloten heb om jullie over een tijdje weer met zo een blog als dit te vervelen. Typical me – deel 2.
Hits: 247