Baby boomers? Ja, dat zijn officieel alle kinderen geboren tussen 1946 en 1955. Nederland had in de jaren vijftig het hoogste geboorte cijfer van alle westerse landen. Ik ben dus eigenlijk niet een echte baby boomer, want ik ben ietsje daarna geboren (wel voor 1964), maar heb wel veel van de “baby boom” dingen mee gemaakt. Handkarren op straat met allerlei handel, smerig en lekker. De gezellige snoepwinkel om de hoek. De etalages en klimpieten van de Bijenkorf. Maar ook de houten schoolbanken met kleppen, kroontjes pennen, overvolle klassen en heel strenge juffrouwen en meesters, vreselijke zwemlessen en niet te vergeten …ontzettend nare school tandartsen………..

Laten we beginnen met een paar van de nostalgische dingen. De hand karren met allerlei handel. Je had de zuur kar, waar je heerlijke grote zure bommen voor een paar centen kon kopen, vooral het joodse zuur was goddelijk. Er liepen allerlei koopmannen met hun handel op een handkar (sommige hadden een bakfiets)  het was een gewoon beeld in de straten. De koopmannen schreeuwden allemaal een vaste meestal onverstaanbare kreet, zodat je wist dat ze er waren. De meest smerige vond ik de pens kar, met stinkend pens voor de honden en de vodden kar, die vond ik ook niet fris. Mijn favoriet was de ijs en moesselientjes kar, de roze koeken met het meeste lekkere slagroom ever, daar ben ik nog steeds gek op. Deze koeken werden zo genoemd omdat deze werden verkocht door de Italiaanse ijshandelaren en de koeken waren vernoemd naar de Italiaanse dictator Mussolini, maar dat maakte mij geen bal uit want ze waren heerlijk

Ook heb ik hele warme gedachten bij het snoepwinkeltje wat bij ons in de straat zat met de voor die tijd toepasselijke naam “De kinder vriend”, tegenwoordig zal deze naam niet zo snel gebruikt worden vrees ik. Maar dat was een klein winkeltje met een zeer geduldige echtpaar achter de volle toonbank, je kon daar met een dubbeltje uren staan twijfelen of je nou drie trekdroppen en een duimdrop wilde of zoethout of……. ach maakt niet uit je kon voor weinig veel kopen en het maakte geen (zuur)bal uit hoe lang je er over deed en hoeveel vriendjes je met je weinige geld mee naar binnen nam. Heerlijk!

In de maand december ging ik heel graag samen met mijn vader en moeder de meer dan prachtige feestelijke etalages van de Bijenkorf bekijken en als klap op de vuur pijl had de Bijenkorf binnen de klim pieten! Ik kon daar zo lang naar staan kijken hoe die mooie zwarte pieten via een touw omhoog en omlaag kropen, in dat in mijn ogen heel hoge en grote warenhuis. Later genoten mijn eigen kinderen daar net zo van als ik toen. Nu zijn het ietwat “enge” gouden pieten helaas, maar daar ga ik nu (nog) even verder niet op in.

Dan komen we nu bij een paar minder prettige zaken. De scholen, die hadden, toen ik een klein meisje was, die moest leren schrijven en lezen, nog houten schoolbanken en tafels met een klep en een uitsparing voor een inktpotje. Die klep daar kwamen je vingers tussen wanneer je niet voorzichtig was en het schrijven met inkt en een in mijn geval gele kroontjes pen was een compleet drama voor mij. Ik was namelijk links handig en dat mocht niet, ik moest rechts handig leren schrijven van de juf.  Zij had bedacht dat wanneer een kind zonder inkt vegen en vlekken netjes een opdrachtje had gedaan, deze een stempel in zijn/haar schriftje kreeg en bij 5 stempels mocht je dan met groene inkt schrijven in plaats van met blauw. Nou jullie raden het al, hoe hard ik ook mijn best deed, ik heb als kind nooit met groene inkt mogen schrijven en heb ook nog nooit een stempel van haar gehad. De inkt zat werkelijk overal en tot op de dag van vandaag kan ik nog steeds niet echt netjes schrijven. Toen ik een keer toch met links wilde proberen te schrijven kreeg ik zelfs met een liniaal een tikje op mijn vingers, dus liet ik dat wel uit mijn hoofd. Mijn eigen dochter is ook links handig en gelukkig was daar gewoon alles voor aangepast op school, dus dit was voor haar nooit een probleem.

De zwemlessen, tja dat is hele andere koek dan nu. ik heb het moeten leren in het Sportfondsen bad Oost en begon beneden in een soort pieren bad. Niks geen ouders die mochten kijken, laat staan zich er mee bemoeien. Je kreeg je badpakje aan en zo een stomme krappe en strakke witte badmuts op, een duwtje in de rug en daar stond je dan als klein meisje bij wild vreemde mensen die je badjuf of badmeester moest noemen. Je had geen idee wat je verder moest doen. Je kreeg wat kurkjes om je middel gebonden en moest het water in of je dat nou leuk vond of niet en je ging. Af en toe werd er op het “droge’ voor gedaan wat er van je verwacht werd en dan moest je dat na doen in het overigens erg koude water, wat resulteerde in een koppie onder en vies chloor water in je mond. Geen pardon, geen gepiep maar doorgaan, als je pech had dan ging je badmuts ook nog af en die kreeg je dan met geen mogelijkheid meer zelf op zonder je haren uit je kop te trekken. Eenmaal een beetje de slag te pakken, mocht je naar het boven bad in het diepe, o my god, dat was pas echt eng, dat hele grote bad en geen bodem meer onder je kleine voetjes. Dan kwam de bad juf of meester met die lange stok en die ijzeren haak en wanneer je weer dreigde koppie onder te gaan, dan haakte ze die haak onder je arm of je nek. ik was doodsbang voor die haak, dus zwom al snel als een soort menselijke Nemo. Niet leuk maar het werkte wel.

Dan nu het hoofdstuk schooltandarts. Dat was echt verschrikkelijk, de tandarts kwam eerst op school en daarna moest je naar hem toe. Tandarts Kraak heette hij. Daar zou je als kind al bang van worden toch? Maar goed, je moest naar het GGD gebouw (in mijn geval op de Polderweg in Amsterdam) waar ook de inentingen werden gedaan en dan gaan wachten, je kon de behandelingen zien en horen . Wanneer je zelf al niet bang was, dan werd je het wel van de andere kinderen en de vreselijke spuiten en apparaten die zichtbaar in een vitrine kast lagen. Het boren was toen echt boren, het ging door merg en been wanneer je het alleen al hoorde bij een ander. In mijn herinnering boorde de tandarts echt bij elk kind en altijd. Verdoven? Ik heb het zelf nooit bij hem meegemaakt maar wel gezien bij anderen wanneer hij kiezen ging trekken. Brrrrrrrrr de rillingen lopen nog over mijn rug.  Die man was ook echt zo onaardig, wanneer een kind bang was dan ging hij te keer en dan bedoel ik ook echt tekeer. Pakte ze beet en intimideerde ze van jewelste. Ik deed zeven kleuren want ik had altijd veel pijn bij die man. Maar liet hem begaan met het idee dat ik dan sneller weer buiten stond. Toen ik al een aantal jaren bij hem liep, bedacht deze rare man opeens dat er een vulling tussen mijn voor tanden moest komen en ik vraag me nog altijd af waarom, want ik had best een goed en mooi gebit. Ik schrok, want ik kende iemand die dat ook had en als deze jongen lachte dan leek het of hij viezigheid tussen zijn tanden had. Ik vroeg of hij dat met zilver ging doen en hij beaamde dat. Ik gaf meteen aan dat ik dit niet wilden en hij werd echt vreselijk woedend op me, noemde mij een brutale aap en gaf aan dat ik niks te vertellen had. Greep mij beet en drukte mij terug op de stoel. Dit keer was mijn moeder er niet bij, dus kon mij niet helpen. Ik heb mij los geworsteld en ben ontsnapt aan deze bekkenbeul. Hij schreeuwde me na dat hij mij nog wel zou krijgen. Ik heb nog nooit zo hard gerend over de lange Tugelaweg naar huis als toen en daar meteen alles aan mijn moeder verteld. Gelukkig besloot zij toen dat we een andere tandarts gingen zoeken en die vulling tussen mijn voortanden? Die bleek helemaal niet nodig te zijn. Mijn hele mond zat vol met vullingen waarvan de nieuwe tandarts zich afvroeg of die wel nodig waren geweest. Dus ontsnapt aan een beul, met een trauma, wat af en toe wanneer er weer iets moet gebeuren bij de tandarts, toch weer even stiekem de kop op steekt.

Hits: 541