Elke week moet ik twee keer mijn motivatie ergens uit het rommel laatje in de keuken op graven. De ene keer vind ik deze makkelijker als de andere keer. Op dinsdag moet ik mijn sport kleren aandoen en mij begeven naar het fitness gedeelte van het revalidatie centrum en op vrijdag dan hijs ik mij in mijn stippeltjes badpak, pak mijn sport tas in, zoek in de rommel la naar de motivatie die vooral op vrijdag zich vaak heel goed verstopt………..en ga…..

Al vanaf 10 september ga ik dus 2 keer per week sporten. dat is voor iemand zoals ik, die absoluut niet van sporten houd, een hele opgave, elke keer weer. Maar ik ga, met de hoop en het vertrouwen dat dit mijn spieren zal versterken zodat ik mijn reuma klachten beter kan opvangen en weer meer energie zal krijgen.

Wie het eerste blog heeft gelezen over mijn stippeltjes badpak begrijpt de titel en de inhoud van dit blog beter. Wanneer je terug wil vanuit de link naar dit blog, gebruik dan het pijltje links boven.

In mijn stippeltjes badpak – deel 1

Goed, ik zal even een update geven. Het is absoluut zwaar, elke keer weer behoorlijk tot heel erg zwaar. Op dinsdag met fitness zijn we met een bescheiden groepje en hebben we allemaal een eigen map, waar we onze vorderingen in noteren, we doen de oefeningen dus in een eigen tempo. Dit is echt heel individueel onder begeleiding bezig zijn met allerlei fitness toestellen en af en toe hebben we een soort circuit met allerlei oefeningen in de sport zaal. ik doe het en ik doe het ook met overgave, maar ik vind het nog steeds niet leuk. Absoluut niet leuk. Ook wacht ik elke keer na het sporten op dat zogenaamde fijne gevoel waar andere mensen het altijd over hebben wanneer ze gesport hebben. Ik heb dit echt nog nooit mogen ervaren. Het enige fijne gevoel wat ik krijg, is wanneer het tijd is om naar huis te gaan, wanneer het klaar is. Maar dat is niet helemaal wat men bedoeld vrees ik. Ik wacht op het moment dat mijn lichaam na het sporten eindelijk een dopamine shot aan maakt, maar helaas, pindakaas dat is nog steeds niet het geval,

Op vrijdag ga ik zwemmen met een grotere groep, zoals ze zich zelf noemen, de krakkemik groep. Dit zijn mensen die net als ik reuma hebben, maar ook mensen die een operatie hebben gehad. Allerlei leeftijden zijn vertegenwoordigd, voornamelijk vrouwen maar ook drie mannen. Deze drie noemen we ook wel : de haantjes. Aardige haantjes hoor, dat dan weer wel, maar mannen zijn fanatieker dan vrouwen, althans in deze groep. Dit zwembad is ook in het revalidatie centrum van het ziekenhuis en is extra warm. Om het zwembad heen staan allerlei attributen, welke gebruikt worden bij het sporten in het water.

Maar eerst verzamelen we ons in de wachtkamer en kletsen dan even gezellig met elkaar, daarna gaan we ons omkleden, kletsen weer, douchen, kletsen nog steeds en dan hoppa in mijn stippeltjes badpak het warme bad in.  Dan is het op een enkele opmerking over en weer na, gedaan met het kletsen. Dan begint het serieuze werk, eerst warm draaien en dan worden we pas echt afgemat. De ene keer met allerlei oefeningen, de andere keer met allerlei attributen in circuit vorm, maar ook twee weken terug een keer met een soort bal spel. Een soort schuim tube in je handen en een soort strandbal, met die tube moet je de bal vanuit het water een flinke gooi geven, 2 teams en dan bij elkaar proberen te scoren. Dan zie je al snel wie er fanatiek is en bij wie het kind naar boven komt. zo wie zo de drie haantjes, de therapeute zelf, maar ook enkele van de dames, waaronder ik moet bekennen ik er ook ééntje van ben, waren heel erg gedreven om te winnen.

Dat ging er op een gegeven moment heel wild aan toe, vooral de twee haantjes in het andere team waren erg fanatiek en ik daardoor dus ook, maar ik heb er wel van genoten en vreselijk veel gelachen. Dat ik er daarna uitzag als een soort Alice Cooper, omdat mijn mascara op mijn kin lag, mijn haar helemaal nat was ondanks mijn knotje, maakte mij op dat moment even helemaal niks uit. Dat ik daarna kapot was van de inspanning,  mocht helemaal de pret niet drukken, want mijn team had wel gewonnen!

In de kleedkamer zijn de dames over de meest uiteenlopende zaken altijd druk in gesprek en wanneer we allemaal weer in de kleding zijn gehesen, eindigen de meeste van de groep weer even in de wachtkamer om een kopje koffie of chocolademelk te drinken. ook daar gaan de gesprekken over van alles en nog wat, maar zijn nooit saai. We zijn allemaal heel verschillend, maar hebben één ding wel gemeen………..we zijn de krakkemikken en hebben allemaal een leuk gevoel voor humor! Daarna begeef ik mij samen met één van de mannelijke krakkemikken die in dezelfde buurt woont, naar de bus en rijden we naar huis, nog steeds kletsend. Vandaag voelden we ons afgemat, het was een zware zwembad sessie, daar waren we het wel over eens. Ik voel momenteel mijn hele lijf en hou mijn hart vast voor de komende 2 dagen, want spierpijn is de dag er na en zeker de dag daarna het ergst. Maandag moet dat weer over zijn en mag ik weer naar kantoor en dinsdag begint het circus weer van voor af aan. Maar ik klaag niet, ik ga door, vol vertrouwen en op vrijdag heel trouw, met mijn haar in een waar oma knotje en natuurlijk in mijn stippeltjes badpak weer zwemmen!

Hits: 221