Prikkende tranen achter mijn ogen? Ja, dat had ik wel toen ik gisteren het kantoorpand uit liep. Twintig jaar was ik een onderdeel van deze werkgever. Voelde ik mij één met het bedrijf en was mijn loyaliteit altijd groot…………..
Dus langzaam liep ik het pand uit, met het besef dat ik weer iets definitief af sloot. Mijn werkplek leeg gemaakt, de laatste bureau spullen in een tasje, mijn toegang pas ingeleverd dus geen weg meer terug. De lieve woorden van de collega’s die wel op vrijdag aanwezig waren, nog na galmend in mijn hoofd. Het afscheid van de directeur waar ik jarenlang de assistente van ben geweest en met wie ik ook heel veel heb gelachen, was moeilijk maar wel heel warm. De grap welke ik samen maakte met de laatste twee collega’s, vlak voor dat ik de kantoor vloer afliep, gaf een gevoel van wee moed. Want dat ik veel dingen zal missen, collega’s zal missen, dat is wel zeker. En toch, toch voelde het ook goed. Soms zijn dingen beter zoals ze gaan, al weet je nog niet zeker wat de toekomst zal brengen.
In overleg met mijn werkgever zijn we tot de conclusie gekomen dat onze wegen zich moesten gaan scheiden. Ik ga absoluut niet schoppen of klagen, want het is door allerlei factoren (buiten mijn werkgever en mij zelf om) gewoon beter zo. dus met wederzijds respect zijn we tot een voor mij aanvaardbaar compromis gekomen. Voor beiden partijen niet wat we wilde, maar wel goed opgelost zo. Een echt afscheid was mij wel aangeboden, maar dat wilde ik zelf niet. Deze dag was al emotioneel genoeg en met zo een afscheid zou ik het zeker moeilijk hebben, te moeilijk, dus klaar! Ik sta buiten voor de laatste keer met mijn sigaretje en wacht peinzend, starend naar het gebouw, op 2 collega’s. Nog even lunchen met mijn manager en directe collega, nog even praten en lachen samen en dan op naar huis. Op naar mijn nieuwe toekomst!
De lunch was een idee van mijn manager en heel ontspannend, een goed idee want ik voelde mij er heel goed bij. Er kwam een mooie grote kaart te voor schijn, waar heel veel collega’s een persoonlijke boodschap op hadden gezet en heel veel leuke cadeaus, waar echt over was nagedacht. Ook toen ik het kantoor binnenkwam lagen er al kaarten en cadeaus van collega’s, zo lief! Goed, uiteindelijk na uitgebreid en lang, aan de lunch te hebben gezeten, allerlei anekdotes te hebben opgehaald en samen hard te hebben gelachen, kwam het definitieve moment van afscheid. Ik weet zeker dat dit nieuwe team op mijn afdeling het samen gaan rooien en ik blijf ook zeker in contact met ze en uiteraard ook met nog wat andere collega’s. Maar nu ga ik buiten die collega’s om, toch echt verder alles op dat gebied los laten!
Goed, zij gingen terug naar kantoor en ik begaf mij, inmiddels met twee tassen, richting de bus halte. Even speelde door mijn hoofd, dat ik geen collega meer was van….., geen gekkigheid meer op of rond mijn bureau zal vinden, geen bureau meer zal hebben zelfs. Ik hoor daar niet meer bij, ben geen werknemer meer van……….. en dat is toch een heel vreemd gevoel.
In de bus las ik de kaart en de emoties gierden door mijn keel. Even weg slikken nog, want die tranen zaten opeens wel heel erg hoog, prikten wel heel hard achter mijn ogen. Ik ben daarom een halte eerder uitgestapt en naar mijn schoondochter en kleindochter gegaan. Heel even mij laten afleiden door mijn allessie, mijn prinsesje Lisa, leek mij de beste remedie. Tja, toen ik eenmaal binnen was, mijn schoondochter mij aankeek, kwamen die weg gedrukte tranen er toch uit, even een flinke huilbui, tot grote schrik van de kleine meid. Maar al snel had ik mij zelf weer bij elkaar gepakt en kon ik weer lachen. Was ik weer de vrolijke oma Yia Yia. Even nog knuffelen met Lisa, koffie opdrinken en op naar huis.
Onderweg naar huis, kreeg ik opeens een heel bevrijd gevoel. Dat maakte mij opeens heel blij. Het is goed zo! Ik heb zoveel plannen en leuke ideetjes, daar heb ik nu de tijd voor en daar ben ik geestelijk ook vrij voor. Ik ben los, vrij! Ik ga mijn schouders onder al mijn plannen zetten en ik weet donders goed dat dit niet makkelijk zal zijn en wie weet ook niet allemaal zal lukken, maar ik ga er wel voor. Ik hoop een leuke part time baan in mijn woonplaats er bij te kunnen vinden en verder gaan jullie veel heel veel van mij horen en zien op deze site!
Oma Yia Yia gaat er voor!
Hits: 571
Lieve anneliese wat heb je dit mooi geschreven echt mooi verwoord de tranen stonden bij mij achter mijn ogenmaar begrijp heel goed wat je door maakt is niet niks maar je doet er goed aan, zal wel de bus verhalen missen maar er gaat zeker weer wat op je pad komen, denk goed aan je zelf en luister naar je lichaam veel liefs jo
Dabk je wel Jolanda, ik heb er zeker vertrouwen in dat er weer wat op mijn pad gaat komen! Blijf me volgen! x
Wat mooi geschreven…. moest gelijk aan mijn eigen afscheid denken van mijn baan die ik 14 jaar gehad heb en die ik door allerlei invloeden niet meer mocht doen… maar ook ik heb weer een baan en hoop deze nog lang te mogen uitoefenen! Suc6!
Ja mop als het nodig is om bepaalde stappen te.moeten nemen dan zijn sommige dingen niet makkelijk,maar je plannen zijn goed en je xet.je schouders er onder je kan het xxxx moeders
Nu heb je weer zo menselijk” verteld.
Ik zie het dan zo voor me, hoe het is geweest de laatste lootjes op je kantoor, leefde helemaal met je mee, ook ik voelde de tranen omhoog komen. Misschien zit dat in ons sterrebeeld?
Emotieel zijn, mee en in leven hoe jij hetbeleefd. De stap wie je genomen heb. Dat he niet over een nacht ijs bent gegaan is duidelijk, weer een half boek afgesloten in je leven, en nu beginnen aan een nieuw hoofd stuk in je leventje, ik wens je veel succes!
Liefs Yvonne Klappe.
Dank je wel voor je comliment Yvonne. En je hebt gelijk, het is niet over één nachtje ijs gegaan. Maar ik heb vertrouwen in de toekomst, waar een deur dicht gaat, gaat er altijd wel weer eentje open!