Dromen, wie heeft ze niet gehad? We kennen allemaal de droom waarin je valt en dat ook echt voelt. Ik ken zelfs mensen die droomden op de toilet te zitten en wakker werden van een warme stroom urine in bed. Dat is mij gelukkig nog nooit gebeurd. Ik heb wel eens een droom gehad die levens echt was en waardoor ik heel boos of juist verdrietig wakker werd. Een soort van nacht merrie. De laatste tijd droom ik niet meer zo vaak, althans ik weet ‘s morgens niks meer dus ga er van uit dat ik niet droom. Maar vannacht…………

….vannacht was het dan weer eens zo ver.

Ik loop in een vochtig muffig schemerig bos (een omgeving waar ik dus helemaal niks mee heb) en het pad voor mij lijkt eindeloos. In de verte zie ik vaag een silhouet van een man lopen, op de één of andere manier ken ik dat loopje. Ik versnel mijn pas een beetje en krijg een ietsje beter beeld. Mijn hart maakt een sprongetje………..is dat mijn (overleden) broer Fred? Ik versnel mijn pas nog meer, maar de man lijkt ook sneller te gaan lopen.

Ik zet het op een rennen, ik moet hem zien en spreken. Ik mis hem zo en wil zo graag nog één keer met hem praten, dus ik ren mijn benen onder mijn kont vandaan. Het pad wordt lichter en gaat ietsje omhoog, daarachter is het heel licht en ik hoor de zee. Ik hou van de zee, de duinen en het strand, veel meer als van de bossen. Het lukt mij maar niet om echt dichtbij te komen en het silhouet staat nu stil boven op de heuvel waarachter de zee ligt.

Ik maak een spurt en probeer zijn naam te roepen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Ik kom met veel moeite de heuvel op, het zand onder mijn voeten glijdt steeds weg, het is zwaar. Het silhouet verdwijnt achter de heuvel (of is het een duin?).

Ik raak buiten adem, ook in mijn droom is mijn conditie een stuk minder dan ik zou willen, maar ik ren  toch door. Mijn benen verzuren, maar ik laat mij deze kans, om mijn geliefde oudste broer te zien, aan te raken, te spreken en wie weet te knuffelen, niet ontlopen.

Ik bereik nu zelf de top en kijk waar hij is gebleven. Er ligt een prachtig breed verlaten strand met een enigszins golvende zee voor me. Ik zie hem niet meer en ik word heel verdrietig. Plotseling zie ik voetstappen in het zand, grote voetstappen en mijn broer had grote voeten. Ik volg met mijn ogen het spoor van de voetstappen, maar blijf toch stokstijf staan. Ik word wat nerveus. Snel kijk ik achterom en zie het donkere, dichte bos achter mij liggen. Waar ben ik toch?

De voetstappen gaan tot aan de zee, ik knijp mijn ogen dicht tegen de schittering van de zon in de zee en tuur de zee af.

Opeens zie ik hem weer! Hij staat stevig, wijdbeens in de golven met zijn armen gekruist over zijn borst en kijkt mijn kant op. Ik kan zijn gezicht niet zien met de zon achter hem, maar ik weet het zeker, het is mijn broer Fred. Ik zwaai met twee armen en krijg nu wel een geluid uit mijn keel. Ik schreeuw zijn naam uit met heel mijn hart. Hij heft een arm op en zwaait terug, er schiet een brok in mijn keel en mijn hart doet zeer. Hoor ik hem nu wat terug schreeuwen? Mijn hart bonkt er zowat uit. Ik heb namelijk nooit afscheid kunnen nemen van hem.

Op 1 augustus 2002 is hij op 40 jarige leeftijd geheel onverwacht overleden aan zijn hart. Ik was toen  samen met mijn gezin en hele goede vrienden op vakantie in Spanje.  Afscheid hebben wij dus nooit echt van elkaar  kunnen nemen.

Ik luister gespannen………….ja hoor, hij roept iets! Net op het moment dat ik naar hem toe wil rennen, versta ik wat hij roept……

“Dag zus” schreeuwt hij heel hard en hij zwaait nog een keer met twee handen. Ik zie hem ondertussen meer en meer vervagen en verdwijnen in de golven, zo hard als ik kan roep ik naar hem “I love You!”. Ik zie zijn hand nog een keer een beweging maken, hij steekt zijn duim op! En hij is opeens helemaal niet meer zichtbaar, hij is helemaal weg.

OMG, heeft hij nu na al die jaren, in deze droom eindelijk afscheid van mij genomen? “Dag zus” zei hij namelijk altijd tegen mij bij het begroeten en bij het weggaan en als gezin riepen we altijd bij het weggaan “I love You” naar elkaar.

Ik word wakker met een mengeling van gevoelens, verwarring, verdriet en blijdschap. Het verdriet en de pijn van het gemis nemen even de overhand, maar opeens besef ik wat mooi dit ook was. Uit deze droom kan ik juist zoveel positiviteit halen! Ik voel me raar, ik moet het even verwerken, maar wat een zware, maar ook mooie droom eigenlijk! De meeste dromen zijn bedrog, zegt men vaak.  Dat is in veel gevallen maar beter ook. Maar deze droom koester ik en ik wilde hem graag opschrijven en met jullie delen omdat ik er een heel bijzonder en fijn gevoel bij krijg.

19 maart is zijn geboortedag en dan ga ik weer naar zijn graf om een fleurig bloemetje neer te zetten, een sigaretje te roken bij hem en dan zal ik hem bedanken voor dit bijzondere afscheid in mijn droom. Een “fysiek’ afscheid weliswaar, want in mijn hart leeft hij nog altijd verder.

Hits: 1027