Eén van de leukste dingen van op vakantie gaan is de voor pret. Dat begint al bij het uitzoeken van de bestemming en dan het aftellen van de periode tot dat je weggaat. Vlak na het boeken lijkt het nog zo ver weg, maar dan opeens lijkt de tijd te vliegen. Bij ons is dat ook zo, vanaf nu is het nog maar een ruime drie weken en dan zitten we weer op het ons oh zo geliefde Kreta. Toch is het dit jaar ietsje anders. Er is nogal wat aan de hand om ons heen met de gezondheid van anderen en dat trekt toch een behoorlijke wissel op onze gevoelens. Hoe kan ik nu enthousiast aftellen op bij voorbeeld Face Book, terwijl ik weet dat sommige mensen, die mij dierbaar zijn, vechten voor hun leven. Dat geeft een heel dubbel gevoel………….dus ik hou het rustiger dit jaar………wat minder uitgelaten, wat minder enthousiaste aftel berichten……

Toch ga ik dit gevoel, die zorgen en verdriet om deze mensen die mij dierbaar zijn,  wel een beetje proberen te parkeren. Wat niet wil zeggen dat ik er niet mee bezig ben, maar ik moet wel. Je kunt immers niet de hele wereld op je nek nemen, maar dit zijn wel mensen die in je hart zitten, dus moeilijk, heel moeilijk. Toch hebben wij de ontspanning ook hard nodig, we moeten de batterijtjes weer even opladen dus we gaan er voor. Dit jaar zal helemaal vreemd worden. Mijn moeder, haar zus en mijn neefje gaan samen ook weer naar Kreta een plaatsje verderop en 10 dagen eerder. Althans dat was de bedoeling, totdat er een paar weken geleden plotsklaps slokdarm kanker bij mijn tante werd geconstateerd en toen kwam hun vakantie op het tweede plan.

Van de week heeft mijn tante gehoord dat zij toch maar gewoon moet gaan, want dit zal haar laatste vakantie worden, had de arts gezegd. Zo ernstig is het dus. Mijn tante wil ook gaan, koste wat het kost, dus ze gaan. Hele gesprekken heb ik inmiddels met mijn moeder gehad, die uiteraard heel verdrietig en aangeslagen is. We weten niet hoe het ziekte proces verder zal verlopen en we hopen dat ze ondanks deze vreselijke donkere wolken, toch een beetje kunnen genieten van een laatste vakantie samen. Het zal er ééntje worden met een lach en veel tranen. Mijn tante komt daar ook al jaren, waarvan de laatste jaren samen met mijn moeder en het besef dat dit de laatste keer zal zijn, het afscheid van hun griekse vrienden, dat zal zwaar zijn. Maar ik heb mijn moeder wel gezegd, dat het ze wel gegeven is om afscheid te nemen, nog een keer samen te genieten en dat ze daar dankbaar voor moeten zijn.

We weten immers geen van allen of we er volgend jaar nog zullen zijn. Of we er volgende week of nog sterker, morgen nog zullen zijn. Dat heb ik met mijn broer gezien, van het ene moment op het andere was hij er niet meer. Iets bespreken, zeggen hoeveel we van hem houden of zo wie zo afscheid nemen, dat is ons nooit gegeven. Ik zou er wat voor over hebben gehad om hem nog gesproken te hebben voor hij ons verliet. Daar heb ik het dus van de week met mijn moeder over gehad. Zij huilde even heel erg, maar zei uiteindelijk dat ik gelijk had en dat ze zou proberen van deze vakantie, deze laatste vakantie met haar jongere zus, iets heel moois te maken, iets waar ze later met warmte en plezier aan zou terug denken en een vakantie waar haar zus hopelijk kracht uit zal halen.

Drie dagen voordat zij vertrekken uit Kreta komen wij aan en we hebben besloten dat we de dag voor ze vertrekken, ze op te halen met onze huur auto om het eiland aan ze te laten zien. Omdat wij er al heel wat jaartjes komen en het hele eiland al over getrokken zijn, weten we heel veel mooie plekken en dorpjes. Dit hebben we vorig jaar ook samen met mijn moeder gedaan. Maar mijn tante heeft deze mooie plekken nooit bezocht, omdat ze altijd rechtstreeks vanaf het vliegveld met de transfer bus naar hun hotel gingen en alleen dat stukje zagen en het stukje met de boot wanneer ze een boottochtje maakte. Maar Kreta is zoveel meer dan dat, dus dat gaan we dit jaar samen bekijken. Mijn tante is helemaal enthousiast over dit plan, dus dat gaan we doen. We gaan er een mooie dag van maken, maar ik ben mij wel degelijk bewust dat dit ook een hele beladen dag zal zijn. Toch ben ik dankbaar dat we het kunnen doen, we maken hopelijk mooie herinneringen samen. Maar heel eerlijk, mijn (onze) voorpret…………is nu beladen, heel beladen.

Ik zal jullie weer allemaal virtueel mee nemen en meerdere keren per week korte blogjes plaatsen over onze belevenissen. Ook over deze dag zal ik een verslag schrijven. Ik ga het nu weer even proberen een plekje te geven en toch te gaan genieten van het aftellen van de dagen tot aan ons vertrek. Volgende week ontmoet ik Grazy Granny weer en ik ben benieuwd wat zij mij dit keer te vertellen heeft. Ook dat is een soort van voor pret voor me en ik hou jullie op de hoogte.

Carpe Diem

Hits: 330