Heerlijk hebben we het weer deze vakantie! We vermaken ons zo goed, de mensen zijn aardig, het weer is prachtig en het eten is goed. Overal worden we ontvangen als goede vrienden en krijgen we lekkere drankjes, het leven is een groot feest, we vergeten even alles. Maar dan, komt er een klein schattig meisje aan ons tafeltje spelen op haar kleine accordeonnetje en kijkt ons smekend aan………….
Op slag veranderd mijn uitgelaten en vrolijke stemming. Ik kijk haar diep in haar schattige ogen en een steek gaat door mijn hart. Wat doet dat kleine poppetje ‘s avonds in het donker tegen 11 uur hier op straat? Geld ophalen, dat is duidelijk. Hoe oud zal ze helemaal zijn? Ouder dan een jaar of 7 a 8 toch echt niet. Mijn gedachten schieten naar onze kleindochters, we hebben er drie, 12, 8 en ruim 2 jaar oud. Ik word helemaal wee van binnen, want ik merk dat ik hun in haar plaats zie. Vreselijk!
Snel probeer ik wat kleingeld te pakken, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om haar niets te geven, terwijl ik weet dat ik het zo in stand houd, dat zij over straat moet met haar accordeon. Ze haalt aardig wat geld op en verdwijnt weer uit beeld. Toch laat het mij niet los merk ik. We hebben verder weer een fantastische avond, maar ergens in mij onderbewustzijn is dit kleine meisje steeds heel stiekem aanwezig.
De volgende avond lopen we, na een meer dan goddelijk avondmaal, weer door de drukke straat. Er hangt een goede sfeer, de mensen zijn vrolijk en ergens in de verte hoor ik weer een accordeon. Op een donker stuk zit een jongen te spelen, hij speelt best goed in tegenstelling tot het meisje, zij speelt maar één melodietje, hij wat meer. Maar hij is dan ook iets ouder. We lopen langs hem en kijken naar hem, we krijgen een big smile van hem. Ik kan het niet, ik kan niet doorlopen zonder iets te geven en ik wil een foto van hem, dus vraag of dit mag en geef hem geld. De jongen geeft toestemming voor de foto en bedankt heel vriendelijk, ik voel me opgelucht dat ik iets gegeven heb, maar toch ook weer schuldig.
We gaan weer heerlijk zitten op een terras bij een vriend van ons en genieten van onze koffie met een drankje er naast. Het leven is goed en het jongetje verdwijnt weer in mijn gedachten naar de achtergrond. Opeens hoor ik haar weer, en ja hoor, ze zit nu schuin tegenover ons op de straat. Het is over elf uur, donker en zij zit daar op straat met haar accordeonnetje en een bakje. Sommige mensen zien haar niet eens of doen heel goed alsof, maar de meesten gooien toch geld in het bakje. Sommige geven haar zelfs liefdevol een aai over haar hoofd. Ik moet en zal een foto van haar hebben, want ik wil dit stukje schrijven.
Ik sta op met een 2 euro muntstuk in mijn handen en loop op haar af. Ik vraag of ik een foto mag maken en krijg een knikje met een prachtige smile. Ik word gewoon misselijk, maar neem toch de foto. Ze bedankt mij heel lief en ik ga snel een beetje beschaamd weer zitten. Ik voel me dubbel en blijf naar haar kijken. Mijn gedachten zijn bij haar, dit meisje hoort toch allang lekker fris gewassen in haar bedje te liggen? Let zo wie zo wel iemand op haar? Ik maak me zorgen om dit kleine ding. Naast ons terras zit een crepe/ijssalon/snackbar en ik zie de kleine er steeds naar kijken. Zou ze trek hebben? Vraag ik mij af. Ze doet haar geld in een plastic zakje en speelt er een beetje mee.
Opeens springt zij op, ik zie nu ook andere Roma kinderen aankomen, het jongetje loopt er ook tussen. Vanuit de snackbar komen opeens twee Roma vrouwen en de kinderen stromen om hun samen. Ze hebben wat te eten in hun handen en geven de kinderen ook wat, terwijl ze samen de straat langzaam uit slenteren. Op naar hun “huis”, ga ik vanuit. Eindelijk naar bed? Het is dan half twaalf en ik weet dat er her en der wat Roma kampen zijn, waarvan een grote in Heraklion. Wie weet stappen ze in een prachtige auto of juist in een rammelende kar, wie zal het zeggen? Ik moet het los laten en niet meer projecteren op onze eigen kleinkinderen. Ik kan immers niet de hele wereld op mijn nek nemen, maar of ik het nu in stand hou of niet. zolang ze niet opdringerig of agressief doen, zal ik de kinderen altijd iets geven. Of het mijn eigen ziel vrij kopen is, ik weet het niet, maar ik voel mij er beter bij………………..maar dubbel, heel dubbel.
Hits: 670